Του Άγγελου Μανταδάκη
Είναι απόλυτα θεμιτό ο κ. αρχηγός της Ν.Δ., γόνος μιας από τις τρεις οικογένειες που κυριάρχησαν στη δημόσια ζωή επί δεκαετίες, να ενδιαφέρεται να γίνει πρωθυπουργός. Καθώς μάλιστα οι άλλες δύο οικογένειες έχουν αναδείξει από δύο και τρεις πρωθυπουργούς, απομένει και στην τρίτη οικογένεια να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Άλλωστε η Ελλάδα είναι μαζί με τη Βόρειο Κορέα στις πρώτες θέσεις στην οικογενειοκρατία της δημόσιας ζωής.
Είναι όμως φανερή και η αδυναμία του να διεκδικήσει τον ρόλο αυτό για τρεις συγκεκριμένους λόγους:
Πρώτος λόγος είναι ότι υστερεί έναντι του αντιπάλου του, Αλέξη Τσίπρα σε «φινέτσα» δηλαδή σε πολιτισμικό επίπεδο και ικανότητα επαφής με τους πολίτες. Μας αυτοσυστήθηκε ως πρώην πολιτικός εξόριστος (στην παραγωγική ηλικία των έξι μηνών!) και μας τίναξε στον αέρα λέγοντάς μας ότι πήρε τρία πτυχία ανωτάτων σχολών σε μόλις επτά χρόνια (δηλαδή ένα πτυχίο ανά δύο έτη και τέσσερις μήνες, όταν ο πολιτικός του αντίπαλος επιδιδόταν σε καταλήψεις)! Μας προσγείωσε όμως ανώμαλα όταν μπέρδεψε τον Ρουσσώ με τη διάκριση των εξουσιών και τον Μοντεσκιέ με το Κοινωνικό Συμβόλαιο (!).
Δεύτερος λόγος της αδυναμίας του είναι ότι έχει πολιτογραφηθεί ως «κραγμένος νεοφιλελεύθερος » δημιουργώντας έτσι μια καχυποψία όσον αφορά τις πολιτικές του προθέσεις.
Τρίτος λόγος είναι ότι μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε να μας παρουσιάσει ένα σοβαρό πολιτικό σχέδιο, εναλλακτικό του κυβερνητικού. Έτσι ο κ. Μητσοτάκης συμμάχησε με τις πιο ακραίες δυνάμεις για να εξασφαλίσει στήριξη από την Άκρα Δεξιά.
Πρώτος λόγος είναι ότι υστερεί έναντι του αντιπάλου του, Αλέξη Τσίπρα σε «φινέτσα» δηλαδή σε πολιτισμικό επίπεδο και ικανότητα επαφής με τους πολίτες. Μας αυτοσυστήθηκε ως πρώην πολιτικός εξόριστος (στην παραγωγική ηλικία των έξι μηνών!) και μας τίναξε στον αέρα λέγοντάς μας ότι πήρε τρία πτυχία ανωτάτων σχολών σε μόλις επτά χρόνια (δηλαδή ένα πτυχίο ανά δύο έτη και τέσσερις μήνες, όταν ο πολιτικός του αντίπαλος επιδιδόταν σε καταλήψεις)! Μας προσγείωσε όμως ανώμαλα όταν μπέρδεψε τον Ρουσσώ με τη διάκριση των εξουσιών και τον Μοντεσκιέ με το Κοινωνικό Συμβόλαιο (!).
Δεύτερος λόγος της αδυναμίας του είναι ότι έχει πολιτογραφηθεί ως «κραγμένος νεοφιλελεύθερος » δημιουργώντας έτσι μια καχυποψία όσον αφορά τις πολιτικές του προθέσεις.
Τρίτος λόγος είναι ότι μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε να μας παρουσιάσει ένα σοβαρό πολιτικό σχέδιο, εναλλακτικό του κυβερνητικού. Έτσι ο κ. Μητσοτάκης συμμάχησε με τις πιο ακραίες δυνάμεις για να εξασφαλίσει στήριξη από την Άκρα Δεξιά.
Ανέχτηκε την προκλητική δήλωση του Άδωνι Γεωργιάδη, αντιπροέδρου της Ν.Δ., ότι «τους αριστερούς τούς βάζουν παντού στη φυλακή, μόνο εμείς εδώ δεν το κάνουμε».
Εκτέθηκε ανεπανόρθωτα όταν αρνήθηκε το έκτακτο επίδομα στους χαμηλοσυνταξιούχους, με το επιχείρημα ότι η «μονομερής ενέργεια» της Ελλάδας θα έθετε σε κίνδυνο την ελάφρυνση του χρέους την οποία βέβαια νωρίτερα χλεύαζε ως «ήσσονος σημασίας». Δυστυχώς για τον κ. Μητσοτάκη, η απόφαση του ΕSM που ενέκρινε τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος τον διέψευσε παταγωδώς.
Δημαγώγησε προβλέποντας ότι για το 2016, θα λειτουργήσει ο κόφτης, αλλά συνέβη το αντίθετο… Ο κ. Μητσοτάκης προτίμησε τη σιωπή.
Από τη μια έλεγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία, από την άλλη τον κατηγορεί ότι δεν κάνει ιδιωτικοποιήσεις.
Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης μέμφεται την κυβέρνηση ότι καθυστερεί την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Και προσφέρεται ο ίδιος να αναλάβει το έργο αυτό. Εδώ γεννάται ένα πελώριο ερώτημα: Αν η καθυστέρηση που καταγγέλλει οφείλεται στην ελληνική κυβέρνηση, δηλαδή στην άρνησή της να αποδεχτεί παράλογες απαιτήσεις, τότε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα υπερβεί τα εμπόδια αποδεχόμενος μέτρα, όπως ομαδικές απολύσεις, νέες περικοπές συντάξεων κ.λπ.; Σε αυτό το ερώτημα κλήθηκε να απαντήσει προχθές ο κ. Κυριάκος, αλλά εις μάτην.
Ο κ. Μητσοτάκης στο μόνο που επιτυγχάνει μέχρι στιγμής είναι ο λαϊκισμός της Δεξιάς, τον οποίο φαίνεται πως μαθαίνει εύκολα και η αντικατάσταση της πολιτικής πρότασης και του προγράμματος με την επανάληψη του αιτήματος για εκλογές. Μιλάει εκ του ασφαλούς γνωρίζοντας ότι η κυβέρνηση αυτή δεν πρόκειται να οδηγήσει τη χώρα στον Καιάδα.