Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, «Ο αιώνια νούμερο δύο», όπως τον είχε χαρακτηρίσει το Spiegel, αυτός που διερωτάται τι λέει τόσες ώρες στο τηλέφωνο ο Τσίπρας με την Μέρκελ, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας επιμένει να γονατίζει την Ελλάδα.
Γιατί άραγε αυτή η εμμονή;
Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Κάποιοι διατείνονται πως το κάνει για προεκλογικούς λόγους. Όμως το ίδιο έκανε και πριν. Κι αυτό γιατί μεταξύ του Σόιμπλε και της Μέρκελ υπάρχει μία υπόγεια αλληλοϋπονόμευση από τότε που η δεύτερη έγραψε, χωρίς να γνωρίζει ο πρώτος, που τότε ήταν ο προϊστάμενός της, εκείνο το φοβερό άρθρο στην Frankfurter Allgemeine Zeitung, στο οποίο παρότρυνε το κόμμα της να απαλλαγεί από το «γέρικο άλογο του πολέμου», τον Κολ, που ήταν ο πολιτικός μέντορας του Σόιμπλε.
Ο Β. Σόιμπλε ήταν ο αδιαφιλονίκητος διάδοχος του Κολ, όμως σε μία προεκλογική συγκέντρωση τρεις σφαίρες τον καθήλωσαν στο αναπηρικό καρότσι και του σκότωσαν τις πολιτικές φιλοδοξίες. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του Stern και βιογράφο του, Χανς Πέτερ Στις, ο Σόιμπλε έτρεφε «βαθιά μνησικακία» το 2004 για την Άγγελα Μέρκελ. Η Μέρκελ, όμως, ακολουθώντας την τακτική, «τον φίλο μου κοντά και τον εχθρό μου πιο κοντά», τον έκανε νούμερο δύο στην κυβέρνησή της, τοποθετώντας τον υπουργό Εσωτερικών το 2005. Ωστόσο, κάθε στιγμή, ο Σόιμπλε εφάρμοζε την παλιά αρχή του «αλληλομαχαιρώματος». Εφόσον επί παραδείγματι η Μέρκελ αποκλείει ένα Grexit, ο ίδιος ως «μια παλιά αλεπού της πολιτικής», χρησιμοποιεί το ΔΝΤ, ώστε να εξυπηρετήσει τους δικούς του σκοπούς, αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα του Grexit και δημιουργώντας στην καγκελάριο μία επικίνδυνη κατάσταση. Έτσι, η Μέρκελ εκτίθεται καθώς καθησυχάζει τον Α. Τσίπρα –που προβάρει γραβάτες- για την έκβαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ, το οποίο τελικά δεν έχει αίσιο τέλος λόγω Σόιμπλε. Παραδόξως, η υπόγεια αντιπαράθεση αυτή είναι γνωστή σε όλους εκτός από το Μαξίμου, που υφίσταται σκωτσέζικο, ή για την ακρίβεια γερμανικό ντους.
Τι ενώνει, τάχα, τους δύο Γερμανούς πολιτικούς; Ο συλλογικός εθνικός ιδεαλισμός της Γερμανίας, μία ακραία μορφή συλλογικού εγωισμού κατά τον Ν. Ελίας, που τροφοδότησε την αγάπη για μια ιδεατή χώρα αλλά και το σχέδιο οργάνωσης μιας γερμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη. Σ’ αυτό συμφωνούν και οι δύο, διαφοροποιούνται όμως στον τρόπο.
Βέβαια, πάνω σε αυτό το υπόβαθρο επικάθησε ο ναζισμός, πάνω σε αυτό το βάθρο εγκαταστάθηκε ο Χίτλερ. Παρόλα αυτά, η «κατάρρευση των αναχωμάτων του πολιτισμού» μπορεί να ήρθε επί εθνικοσοσιαλισμού, έλκει όμως την καταγωγή της από προϋπάρχουσες σταθερές όπως η εγκατάλειψη εκ μέρους της μεσαίας τάξης των καθολικών ουμανιστικών αξιών χάριν του εθνικισμού, η υιοθέτηση μιας Realpolitik με ροπή προς τη φυσική βία, ο μερικός ή πλήρης αποκλεισμός κοινωνικών και εθνοτικών ομαδώσεων (σοσιαλιστές, Εβραίοι) από το γερμανικό έθνος. Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγήσει κανείς και την κυνική απόπειρα αποκλεισμού σε ό,τι αμφισβητεί την γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ, ακόμα κι αν πρόκειται για τον «τσακισμένο» ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχει, συνεπώς, ένα κοινωνικοπολιτιστικό υπόβαθρο που καλλιεργεί το μίσος. Στο βιβλίο του «Αφανισμός» ο αυστραϊκός συγγραφέας Τόμας Μπέρνχαρντ γράφει για την μεσευρώπη όπου κατοικούν οι βάρβαροι, οι άνθρωποι που δεν εξελίσσονται, αυτοί που δεν ανοίγουν δικούς τους δρόμους, αυτοί που δεν τους ελκύει τίποτε και δεν τους απωθεί τίποτε, αυτοί που εκμηδενίζουν καθημερινά τα παιδιά και τους ενήλικες από παραξενιά και εκδικητικότητα για τη χαλασμένη τους ζωή… Στον «βορρά» κατοικούν οι «νεοβάρβαροι του χρήματος» που έχουν αναγάγει σε ύψιστη τέχνη τον καιροσκοπισμό, και είναι εθνικοσοσιαλιστές, γιατί εδώ ο εθνικοσοσιαλισμός εξακολουθεί να υφίσταται ως διαπαιδαγώγηση και τρόπος ζωής. Οι ίδιοι άνθρωποι «λάσπωσαν» και το σοσιαλισμό. Εδώ τον κάθε άνθρωπο «τον έχει αδράξει γερά η απληστία, η ανοικτιρμοσύνη, η ατιμία, το ψέμα, η υποκρισία, η χαμέρπεια». Εδώ οι άνθρωποι «έχουν χάσει το πρόσωπό τους». Μίσος, μίσος, μίσος. Μισούν ακόμη και ό,τι αγαπούν!
ΠΗΓΗ: artinews.gr