Του Απόστολου Αποστόλου
Γι’ ακόμη μια φορά στο ίδιο έργο θεατές. Πύρινες γλώσσες φωτιάς, αλαφιασμένο πλήθος που τρέχει να σωθεί, αποκαΐδια, αποπνικτική ατμόσφαιρα από κάπνα, και φυσικά δηλώσεις και πάλι δηλώσεις.
Αυτή τη φορά όμως έχουν βρει τον εμπρηστή, δεν είναι άλλος από την «κλιματική αλλαγή». Εκεί τα φορτώνει όλα η περιρρέουσα τιποτολογία του σάπιου συστήματος.
Εκεί θα φορτώσουν όλες τις αμαρτίες τους, τόσο οι ανίκανοι πολιτικοί όσο και οι ψηφοφόροι της ελληνόσφαιρας, που φρόντισαν να δώσουν πλειοψηφίες σε ανίκανους πολιτικούς.
Για μια ακόμη φορά η ανύπαρκτη πολιτεία θα καθαγιάσει την ανευθυνότητα μέσα από ένα φάντασμα, εκείνο της «κλιματικής αλλαγής». Μόνο που τα πράγματα είναι πολύ απλά, για τους εμπρησμούς, – γιατί για εμπρησμούς πρόκειται – τις καμένες εκτάσεις, τα καμένα σπίτια, άλλοτε τα θύματα, δείχνουν έναν κρατικό-κομματικό μηχανισμό ανεπαρκή, λίγο και αντιλειτουργικό, ως κύριο υπεύθυνο ο οποίος είναι απότοκος και μαζί αυτοκαταστροφικός των πολιτικών ηγεσιών.
Μέρες πριν κάποιοι φώναζαν για πιθανές πυρκαγιές στην Αττική και για περαιτέρω προσοχή, αλλά στη στίλβη της δόξας του πετυχημένου εμβολιαστικού προγράμματος ουδείς πρόσεξε αυτές τις φωνές. Όλα χάριζαν την προσοχή τους στον μεταμοντέρνο λαϊκισμό του κ. Μητσοτάκη και στις λάιφ στάιλ εικόνες του από τις παραλίες των διακοπών του.
Η αγοραιοποιημένη προσπάθεια να δειχθεί με κάθε τρόπο ο επιτυχημένος πρωθυπουργός παρέκαμψε και υποβάθμισε από καιρό τις προσπάθειες εμπρησμού στο Βύρωνα, στη Ρόδο, γιατί ο κρατικός μιντιο-κομματικός μηχανισμός εστιαζόταν στην προώθηση των εμβολιασμών των νέων και των παιδιών.
Τα πληρωμένα κανάλια, η κυβερνητική προπαγάνδα, και ο κρατικός αλληθωρισμός ήταν στραμμένα στη πίεση των πολιτών να εμβολιαστούν επιβάλλοντας το χρέος της μεγαλύτερης καταπίεσης και εξάρτησης.
Όμως ζωή δεν είναι μόνο ο εμβολιασμός ούτε οι εμβολιαστικές πομφόλυγες μπορούν να καλύψουν τις διαχειριστικές κρατικές ατέλειες και όσο και αν μεθοδεύεται η απολάκτιση κάθε κριτικής, βρισκόμαστε στο μέτωπο προβλημάτων που ζητούν λύσεις.
Ο κ. Μητσοτάκης και οι σύμβουλοι του οφείλουν να καταλάβουν εκείνο που έγραφε ο Ανδρέας Λασκαράτος. «Πρωτού όμως βαλθούμε να μεταρρυθμήσωμε τα πράγματα πρέπει να βάλωμε καλά στο νου μας ότι, αν οι μεταρρυθμίσεις δεν αντικρίζουνε με τα δεινά μας, τα βήματά μας θέλει είναι σφαλερά.»
Τα δεινά μας πρώτα από όλα κ. Μητσοτάκη, εκείνα κρατούν το δοξάρι του τέλους και του σκοπού μας. Αυτά τα δεινά μάλλον ξεχάστηκαν. Έτσι λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης τροχίζει τα λυτρωτικά του ξίφη κατά παραγγελία των αφεντικών του και φυσικά στο αλάθητο της πίστης της νέας εποχής. Για άλλα τυρβάζει και όχι γι’ εκείνα που πρέπει να αντικρίσει καθώς λέει ο Ανδρέας Λασκαράτος. Αφήνει όμως τα αναγκαία και απαραίτητα του τόπου να λιμνάζουν και να αποδίδουν ζημιές.
Για πόσο ακόμα θα καίγονται τα δάση μας, τα σπίτιά μας, θα χάνονται ζωές κάθε καλοκαίρι; Τι συμβαίνει με τα ελληνικά δάση; Ποιοι τα θέλουν να καίγονται; Τι συμβαίνει και η ελληνική πολιτεία παραμένει αγκυλωμένη και ανακόλουθη μπροστά σε εθνικές καταστροφές;
Και το ακατάληπτο που ζητά μια κάποια φιλική εννόηση. Ο κ. Μητσοτάκης είχε παρουσιάσει εκπόνηση μελέτης για την περιοχή του Τατοΐου κυρίως για το βασιλικό κτήμα και της πέριξ περιοχής, όμως δεν πρόλαβε να προχωρήσει και μάλλον τον πρόλαβε η φωτιά. Υπάρχουν πάντα όμως κάποιοι σκοπιμοθηρούντες που προλαβαίνουν τα πάντα.
Αλήθεια πότε θα πάψουμε να κλαίμε τα καλοκαίρια για θύματα και σπίτια για δάση και ζώα που καίγονται; Πότε θα σταματήσουμε να σκουπίζουμε στάχτες; Πότε θα τολμήσουμε να απαλλαγούμε από όλες τις στάχτες μια και καλή;
Ας σταματήσουμε να δείχνουμε ότι είμαστε σαν τους πυρρωνιστές «που εδίσταζον περί πάντων αλλ’ ουδέποτε και ηρνούντο τελευτούντες των συμφερόντων.»
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.