Σε ηλικία 76 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο Γιάννης Φλωρινιώτης. Ο λαμπερός καλλιτέχνης που ήταν «μεγάλη φίρμα» έφυγε από τη ζωή ενώ νοσηλευόταν με πνευμονικό οίδημα, στο νοσοκομείο Σωτηρία.
Ο Γιάννης Φλωρινιώτης γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου του 1947 στη Φλώρινα. Ξεκίνησε να τραγουδάει σε ηλικία 14 ετών. Αργότερα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου τραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως Μάρκος Βαμβακάρης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιώργος Λαύκας, Πρόδρομος Τσαουσάκης, Θεόδωρος Πολυκανδριώτης και με τη Ρίτα Σακελλαρίου.
Το 1970-71, ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα. Εργάστηκε σε διάφορα κέντρα, τραγουδώντας χορεύοντας και ντυμένος εκκεντρικά.
Οι εμφανίσεις του έκαναν μεγάλη επιτυχία, ωστόσο ο ίδιος δεχόταν παράλληλα και σκληρή κριτική.
Στη δισκογραφία, έκανε την πρώτη του εμφάνιση με το άλμπουμ “Τώρα Θέλω Τώρα”, που αμέσως έγινε χρυσό.
Ήταν παντρεμένος για 30 χρόνια με τη σύζυγό του Μάχη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Ο ίδιος είχε ανακοινώσει το διαζύγιό του παραδεχόμενος ότι παραμελούσε τη σύζυγό του η οποία δεν άντεξε πλέον και τον άφησε.
Την καριέρα του στο τραγούδι ακολούθησαν και τα παιδιά του Άννα και Γιάννης, οι οποίοι συνόδευαν τον πατέρα τους στις εκκεντρικές του live εμφανίσεις.
Στην τελευταία του συνέντευξη στην Espresso, ο ίδιος είχε δηλώσει: «Δεν έχω κανένα παράπονο από την επαγγελματική μου πορεία ούτε από την προσωπική μου ζωή. Εχω κάνει δυο τρανταχτές καριέρες, μια στο ελληνικό ρεπερτόριο, όπου έβγαλα 40 δίσκους, και άλλη μια στο ποντιακό τραγούδι, όπου υπήρξα πρωτοπόρος. Ημουν ο πρώτος καλλιτέχνης που πήρε χρυσό ποντιακό δίσκο. Και τι δεν έχω κάνε! Κινηματογράφο, θέατρο. Είμαι ένας ευτυχισμένος πατέρας τριών παιδιών, που αγαπώ και με αγαπούν! Είμαι χορτάτος, αλλά έχω ακόμη πολλές ιδέες και μεγάλη όρεξη»
Μιλώντας για την σκληρή κριτική που δεχόταν, ο γνωστός καλλιτέχνης ανέφερε: «Βέβαια, μα αυτό ήταν το πρόβλημά τους. Εγώ τα είχα ξεκινήσει από τη Φλώρινα όλα αυτά, απλά στην Αθήνα έγινε πιο επαγγελματικό το αποτέλεσμα, καθώς είχα χορογράφους, μπαλέτα και πιο φανταχτερά κοστούμια. Εγώ ήμουν πάντα της άποψης πως ο τραγουδιστής πρέπει να λάμπει. Ισως να με οδήγησε κι αυτό σε τούτη τη δουλειά. Πάντα μου άρεσε ό,τι άστραφτε. Ετρεχα σε μια βιτρίνα όταν έβλεπα κάτι να γυαλίζει. Ετσι και ο τραγουδιστής έπρεπε, για εμένα, να ξεχωρίζει πάνω στην πίστα. Επειδή, ωστόσο, έκανα μεγάλη επιτυχία τότε, ανάγκασα με τον τρόπο μου πολλούς καλλιτέχνες να σηκωθούν και να κινηθούν πάνω στην πίστα, ακόμη και να ντύνονται λίγο πιο προσεγμένα»