Ξεκινώντας από τα μέσα του 20ου αιώνα, οι εταιρείες άρχισαν να στρεβλώνουν και να χειραγωγούν την επιστήμη για να ευνοήσουν συγκεκριμένα εμπορικά συμφέροντα.
Η Big Tobacco είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της στρατηγικής. Όταν εμφανίστηκαν ισχυρές ενδείξεις ότι το κάπνισμα προκαλούσε καρκίνο του πνεύμονα στη δεκαετία του 1950, η καπνοβιομηχανία ξεκίνησε μια εκστρατεία για να συγκαλύψει αυτό το γεγονός.
Η αναδιαμόρφωση της επιστήμης
Η εκστρατεία επιστημονικής παραπληροφόρησης της καπνοβιομηχανίας προσπάθησε να διακόψει και να καθυστερήσει περαιτέρω μελέτες, καθώς και να δημιουργήσει επιστημονικές αμφιβολίες για τη σχέση μεταξύ του καπνίσματος και των βλαβών που προκαλεί. Αυτή η εκστρατεία διήρκεσε σχεδόν 50 χρόνια, και ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη…μέχρι που δεν μπορούσε πλέον να κρύψει τα προβλήματα που προκαλεί το κάπνισμα.
Η στρατηγική λαμπρότητα αυτής της καπνοβιομηχανίας έγκειται στη χρήση μιας εκστρατείας μάρκετινγκ και διαφήμισης (αλλιώς γνωστή ως προπαγάνδα) για να δημιουργήσει επιστημονική αβεβαιότητα και να σπείρει αμφιβολίες στο μυαλό του ευρύτερου κοινού. Αυτό, σε συνδυασμό με το νομοθετικό «λόμπι» και τις «δωρεές» στρατηγικής εκστρατείας υπονόμευσαν τις προσπάθειες δημόσιας υγείας και τις ρυθμιστικές παρεμβάσεις για την ενημέρωση του κοινού σχετικά με τις βλάβες του καπνίσματος και τη ρύθμιση των προϊόντων καπνού.
Η διαταραχή της κανονιστικής επιστήμης έχει γίνει ένα de rigueur (μοδάτο) συστατικό του επιχειρηματικού μοντέλου της φαρμακευτικής βιομηχανίας. Ένα νέο φαρμακευτικό προϊόν δεν βασίζεται στην ανάγκη. βασίζεται στο μέγεθος της αγοράς και την κερδοφορία. Όταν νέα δεδομένα απειλούν την αγορά ενός φαρμακευτικού προϊόντος, τότε αυτή η φαρμακευτική εταιρεία θα προσπαθήσει να φυτρώσει τους σπόρους της επιστημονικής αβεβαιότητας και της έλλειψης αποδείξεων. Για παράδειγμα, οι κλινικές δοκιμές μπορούν εύκολα να ληφθούν υπόψη για την επίτευξη καθορισμένων θετικών καταληκτικών σημείων για τα φαρμακευτικά προϊόντα. Άλλοι τρόποι χειρισμού μιας κλινικής δοκιμής περιλαμβάνουν τον χειρισμό του προγράμματος δοσολογίας και των ποσοτήτων. Καθώς αυτές οι πρακτικές έχουν αποκαλυφθεί, οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται πλέον την επιστήμη.
Ολόκληρη η βιομηχανία της τεκμηριωμένης (και ακαδημαϊκής) ιατρικής είναι πλέον ύποπτη λόγω των παραβάσεων ορισμένων φαρμακευτικών παικτών. Στην περίπτωση του Covid-19, η φαρμακευτική προπαγάνδα και οι πρακτικές συνεργασίας έχουν πλέον θέσει σε κίνδυνο τους ρυθμιστικούς φορείς που ελέγχουν την αδειοδότηση φαρμακευτικών προϊόντων και έχουν βλάψει βαθιά την παγκόσμια εμπιστοσύνη του κόσμου προς αυτούς τους φορείς.
Όλοι γνωρίζουμε τι είναι η κλιματική αλλαγή. Η αλήθεια είναι ότι ο ΟΗΕ, οι περισσότεροι παγκοσμιοποιητές και ένα ευρύ φάσμα παγκόσμιων ηγετών, κατηγορούν τις ανθρώπινες δραστηριότητες για την κλιματική αλλαγή. Το εάν η κλιματική αλλαγή είναι πραγματική ή ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες ενισχύουν την κλιματική αλλαγή δεν είναι σημαντικό σε αυτήν τη συζήτηση. Αυτό είναι ένα θέμα που θα συζητηθεί κάποια άλλη στιγμη.
Οι περισσότεροι επιστήμονες της κλιματικής αλλαγής λαμβάνουν χρηματοδότηση από την κυβέρνηση. Πρέπει λοιπόν να συμμορφωθούν με το κυβερνητικό διάταγμα και την πολιτική θέση ότι η κλιματική αλλαγή που προκαλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα αποτελεί υπαρξιακή απειλή τόσο για την ανθρωπότητα όσο και για τα παγκόσμια οικοσυστήματα. Όταν αυτοί οι «επιστήμονες» δημοσιεύουν μελέτες που υποστηρίζουν την άποψη ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες προκαλούν την κλιματική αλλαγή, είναι πιο πιθανό να λάβουν περισσότερα χρήματα επιχορηγήσεων και επομένως περισσότερες δημοσιεύσεις και επομένως είναι πιο πιθανό να προωθηθούν ακαδημαϊκά (ή τουλάχιστον να επιβιώσουν στο σκυλοφάγο τερατόκοσμο της σύγχρονης ακαδημιακής σταδιοδρομίας.
Όσοι παράγουν ένα αντίθετο αφήγημα από το εγκεκριμένο από την κυβέρνηση, σύντομα θα βρεθούν χωρίς χρηματοδότηση, έρευνες, χωρίς θέσεις εργασίας, ανίκανοι να δημοσιεύσουν και να μην μπορούν να προμηθευτούν πρόσθετες επιχορηγήσεις και συμβάσεις. Είναι μια αδιέξοδη καριέρα. Το σύστημα έχει στηθεί καλά.
Και παρεμπιπτόντως, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Παλιότερα, κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά των ναρκωτικών, αν ένας ερευνητής που είχε χρηματοδότηση από το NIDA (Εθνικό Ινστιτούτο Τοξικομανίας) του NIH δημοσίευε ένα άρθρο ή έγραφε μια ετήσια έκθεση επιχορήγησης NIH που έδειχνε τα οφέλη από τη χρήση ψυχαγωγικών ναρκωτικών, τότε η καριέρα του θα τέλειωνε, καθώς η χρηματοδότηση δεν θα ανανεωνόταν και δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ νέα χρηματοδότηση. Θυμηθείτε ότι το σύστημα αξιολόγησης από ομοτίμους του NIH προσδιορίζει μόνο τις επιχορηγήσεις. Στην πραγματικότητα δεν επιλέγει ποιος λαμβάνει χρήματα επιχορήγησης.
Και οτιδήποτε ήταν ενάντια στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών θεωρήθηκε πόλεμος κατά της κυβέρνησης. Η χρηματοδότηση απορρίφθηκε . Αυτή η μικρή βόμβα αλήθειας μου μεταφέρθηκε –από στόμα σε στόμα– πριν από πολλά χρόνια από έναν ερευνητή και καθηγητή που ειδικεύτηκε στην έρευνα για τον εθισμό στα ναρκωτικά. Τίποτα τυπωμένο, όλα είναι αίρετα. Γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα. Μια καμπάνια ψιθύρου. Μια μυρωδιά ενός μηνύματος στον άνεμο.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Η νέα ρυτίδα σε αυτό που έχει συμβεί τώρα με τον διεφθαρμένο ακτιβισμό/προπαγάνδα/«επιστήμη» για την αλλαγή του κλίματος είναι ότι η χειραγώγηση της έρευνας διασχίζει όλους τους κλάδους. Δεν είναι πλέον ικανοποιημένοι με την καταπίεση των επιστημόνων της κλιματικής αλλαγής, οι επιβολείς της αφήγησης για την κλιματική αλλαγή έχουν μετακινηθεί στις επιστήμες της διατροφής. Αυτή η τάση διασταύρωσης επιστημονικών κλάδων προμηνύει θάνατο για τη συνολική ανεξαρτησία κάθε επιστημονικής προσπάθειας. Μια υφέρπουσα διαφθορά σε παρακείμενους κλάδους. Επειδή ακτιβιστές για την κλιματική αλλαγή, παγκόσμιοι ηγέτες, ερευνητικά ιδρύματα, πανεπιστήμια και κυβερνήσεις στρεβλώνουν έναν άλλο κλάδο της επιστήμης εκτός της επιστήμης του κλίματος. Χρησιμοποιούν τις βιοεπιστήμες, ειδικά την επιστήμη της διατροφής, για να υποστηρίξουν την ατζέντα της κλιματικής αλλαγής. Είναι μια άλλη διεστραμμένη κίνηση ολόκληρης της κυβέρνησης στην κρίση, όπως και με τον Covid-19.
Ακριβώς όπως με την επιστημονική εκστρατεία παραπληροφόρησης της καπνοβιομηχανίας, διαστρεβλώνουν την έρευνα για την υγεία για να υποστηρίξουν ότι η κατανάλωση κρέατος είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο. Τα κανονικά πρότυπα για τη δημοσίευση έχουν παραμεριστεί. Η προπαγάνδα είναι μεγάλη και εντοπίζεται εύκολα.
Καθώς το NIH χρηματοδοτεί τώρα ερευνητές για να βρουν συσχετίσεις μεταξύ της κλιματικής αλλαγής και της υγείας, είναι αρκετά σαφές ότι εκείνοι των οποίων η έρευνα έχει συσταθεί για την εύρεση τέτοιων συσχετισμών, θα χρηματοδοτηθούν αμυδρά. Ως εκ τούτου, για άλλη μια φορά, το σύστημα είναι στημένο για να υποστηρίξει την αφήγηση της κλιματικής αλλαγής.
Η τυπική προσέγγιση για τη διατροφική έρευνα βασίζεται σε ένα ερωτηματολόγιο για τη συχνότητα των τροφίμων και τις μερίδες – που συνήθως τηρείται ως ημερολόγιο. Η πρόσληψη θρεπτικών συστατικών από αυτό το σύνολο δεδομένων παρατήρησης συνδέεται στη συνέχεια με τη συχνότητα εμφάνισης της νόσου. Τυχαιοποιημένες επεμβατικές κλινικές δοκιμές δεν γίνονται λόγω δαπανών και βιοηθικών λόγων.
Το πρόβλημα είναι ότι οι συγχυτικές μεταβλητές σε τέτοιες μελέτες είναι δύσκολο να ελεγχθούν. Εάν τα παχύσαρκα άτομα τρώνε περισσότερο, η πρόσληψη κρέατος θα ήταν περισσότερο ή λιγότερο ανάλογη με τις διατροφικές θερμίδες; Τι τρώνε σε συνδυασμό; Τι γίνεται με τους πολιτισμικούς κανόνες, σε συνδυασμό με τους γενετικούς οδηγούς της νόσου; Ηλικία? Γεωλογισμοί; Ο κατάλογος των μεταβλητών που προκαλούν σύγχυση δεν τελειώνει σχεδόν ποτέ.
Όλοι έχουμε δει πώς αυτές οι μελέτες συνηθίζουν να διαδίδουν τη μία ή την άλλη άποψη.
Δεν είναι μόνο στο πλαίσιο του κόκκινου κρέατος. Το ίδιο συμβαίνει ξανά και ξανά. Λαμβάνουμε διατροφικές συστάσεις που συντάσσονται από επιτροπές ειδικών και τα δεδομένα εξετάζονται. Αλλά όταν πραγματοποιούνται επακόλουθες, οι λεγόμενες συστηματικές αναθεωρήσεις συγκεκριμένων συστάσεων, τα δεδομένα δεν πληρούν τα πρότυπα αξιοπιστίας…
Ναι, οι διαθέσιμες πληροφορίες βασίζονται ως επί το πλείστον σε μελέτες συσχέτισης και όχι αιτιώδους συνάφειας, χρησιμοποιώντας μεθόδους που δεν αποδεικνύουν τις επιπτώσεις της χρόνιας νόσου, ειδικά ενόψει των κρίσιμων θεμάτων διατροφικής μέτρησης. Το όλο σύστημα παράγει αναφορές που φαίνονται πολύ αβέβαιες όσον αφορά τα πρότυπα που εφαρμόζονται αλλού στην επιστημονική κοινότητα για αξιόπιστα στοιχεία.
Μερικές πρόσφατες ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις «Αξιολογημένες από ομοτίμους» σχετικά με την κλιματική αλλαγή και τη διατροφή:
Εισαγάγετε κανονισμούς, νόμους και στόχους για την αλλαγή του κλίματος – όπως αυτοί που βρίσκονται στην Ατζέντα του ΟΗΕ 2030. Δοξάστε τους παγκοσμιοποιητές που είναι αποφασισμένοι να αγοράσουν γεωργική γη για να ελέγξουν τις τιμές, τη γεωργία και τις διατροφικές τάσεις. Εισαγάγετε την πολιτική στις προμήθειες τροφίμων μας και ακόμη και στην επιστήμη της διατροφής Τι χάος.
Παρακάτω είναι μερικοί από τους πιο περίεργους ισχυρισμούς που γίνονται στο όνομα της κλιματικής επιστήμης και της διατροφής. Το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών γράφει :
Η κλιματική κρίση είναι μια από τις κύριες αιτίες της απότομης αύξησης της παγκόσμιας πείνας. Οι κλιματικές κρίσεις καταστρέφουν ζωές, καλλιέργειες και μέσα διαβίωσης και υπονομεύουν την ικανότητα των ανθρώπων να τρέφονται. Η πείνα θα ξεφύγει από τον έλεγχο εάν ο κόσμος αποτύχει να λάβει άμεσα μέτρα για το κλίμα.
Σημειώστε ότι τα «κλιματικά σοκ» πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Η ύπαρξη εύκολα παρατηρούμενων (και εύκολα προπαγανδιζόμενων) ανθρώπινων τραγωδιών που σχετίζονται με τυφώνες, πυρκαγιές και ξηρασίες είναι ενσωματωμένη σε ολόκληρο το αρχαιολογικό αρχείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε στη γραπτή ανθρώπινη ιστορία ούτε στην προϊστορία. Αυτό δεν ισοδυναμεί με μια πιεστική υπαρξιακή ανθρώπινη κρίση.
Στην πραγματικότητα, η ανασκόπηση των αποδεικτικών στοιχείων για τις διαθέσιμες θερμίδες και τις πρωτεΐνες αποκαλύπτει μια πολύ διαφορετική τάση. Με την πάροδο του χρόνου, τα κατά κεφαλήν αποθέματα θερμίδων και πρωτεϊνών έχουν αυξηθεί σχεδόν παντού.
Ο επιπολασμός του υποσιτισμού είναι ο κύριος δείκτης διαθεσιμότητας τροφίμων. Το παρακάτω διάγραμμα δείχνει ότι ο κόσμος εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ένα σημαντικό πρόβλημα με τη φτώχεια και τη σταθερότητα των τροφίμων, αλλά δεν αυξάνεται. Αν μη τι άλλο, οι άνθρωποι τρέφονται καλύτερα σε χώρες με ακραία φτώχεια από ό,τι πριν από 20 χρόνια.
*Σημειώστε ότι η κρίση του Covid πιθανότατα έχει επιδεινώσει την ακραία φτώχεια και τον υποσιτισμό, αλλά αυτά τα αποτελέσματα για τα έτη 2021-2023 δεν είναι (ακόμα;) διαθέσιμα.
Παρά τις σαφείς και πειστικές ενδείξεις ότι η κλιματική αλλαγή δεν επηρεάζει τη διαθεσιμότητα τροφίμων ή τον υποσιτισμό, οι ιστότοποι, οι ειδήσεις και η ερευνητική βιβλιογραφία κάνουν αδύναμους ισχυρισμούς για το πώς η «κρίση» της κλιματικής αλλαγής προκαλεί λιμοκτονία.
Αυτά προέρχονται από την πρώτη σελίδα αναζήτησης στο Google για “ασιτία λόγω κλιματικής αλλαγής:”
Αλλά τα πραγματικά δεδομένα τεκμηριώνουν κάτι διαφορετικό.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα φτωχότερα έθνη στον κόσμο δεν έχουν προβλήματα με την πείνα. Φυσικά και έχουν. Είναι ένα ζήτημα αυτό, αλλά δεν είναι ζήτημα κλιματικής αλλαγής. Είναι μια κατάφωρη παραμόρφωση των διαθέσιμων δεδομένων και κάθε αντικειμενικής επιστημονικής ανάλυσης αυτών των δεδομένων, με σκοπό να ισχυριστούν το αντίθετο.
Ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσει ο λιμός είναι να διασφαλιστεί ότι οι χώρες διαθέτουν επαρκή ενέργεια και πόρους για να αυξήσουν το δικό τους εφοδιασμό τροφίμων και ότι έχουν μια εγχώρια παραγωγική βάση. Αυτό σημαίνει ανεξάρτητες πηγές ενέργειας.
Εάν τα Ηνωμένα Έθνη και οι πλούσιοι παγκοσμιοποιητές στο WEF θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν τα έθνη με υψηλά ποσοστά φτώχειας και λιμού και να μειώσουν τη μεταναστευτική μας πίεση, θα τους βοηθούσαν να εξασφαλίσουν σταθερές πηγές ενέργειας. Θα τους βοηθούσαν να αναπτύξουν τα έργα τους για φυσικό αέριο και άλλα έργα υδρογονανθράκων. Τότε θα μπορούσαν πραγματικά να τραφούν. Θα μπορούσαν να αποκτήσουν ανεξαρτησία.
Ο λιμός δεν είναι θέμα κλιματικής αλλαγής. είναι ενεργειακό θέμα. Και δεν είναι θέμα, «επιστημονικό», τελεία και παύλα. Μάλλον, είναι ακόμη πιο οπλισμένο το πορνό φόβου που χρησιμοποιείται ως δούρειος ίππος για την προώθηση κρυφών πολιτικών και οικονομικών στόχων και ατζέντων πολιτικών κινημάτων, μεγάλων εταιρειών και μη κυβερνητικών οργανώσεων.
Τα γεγονότα έχουν σημασία.