Του Γ. Λακόπουλου
Πολιτική δεν γίνεται με υποθέσεις, αλλά λέμε τώρα: αν ήταν Πρωθυπουργός ο Τσίπρας, τώρα που ο Ερντογάν μετατρέπει σε τζαμί την Αγία Σοφία, πώς θα αντιδρούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Πόσες κρεμάλες θα ζητούσε και πόσους γιαλατζί υπερπατριώτες, παραθρησκευτικους και ακροδεξιούς, θα έβγαζε στο δρόμο;
Αν πάρουμε σαν μέτρο την συμπεριφορά του στην Συμφωνία των Πρεσπών- όταν εμφανώς η Ελλάδα έβγαινε ωφελημένη- σήμερα κιόλας θα ζητούσε από τον Τσίπρα να παραιτηθεί.
Οι Μπογδανο-Γεωργιάδηδες θα ζητούσαν ικριώματα στο Σύνταγμα. Ο Σαμαράς θα του επέβαλε να κηρύξει νέα Μικρασιατική Εκστρατεία και θα ζητούσε από τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά να αναλάβει δράση.
Δεν είναι υπερβολές και ευτυχώς που δεν τα ζήσαμε. Ζούμε όμως μια τραγωδία- που δεν έχει μόνο συμβολική διάσταση.
Η κίνηση του Ερντογάν γίνεται με επίγνωση ότι έχει απέναντι μια αμήχανη ελληνική κυβέρνηση. Με κανέναν άλλον Έλληνα Πρωθυπουργό δεν θα έκανε τέτοια πράγματα η Άγκυρα- και ας υπήρξαν ελληνοτουρκικές κρίσεις.
Ο ‘Σουλτάνος’ ένα χρόνο τώρα ζυγίζει τον νέο συνομιλητή του στην Αθήνα.
Στην πρώτη τους συνάντησή στη Ν. Υόρκη πρέπει να απόρησε, όταν ο Μητσοτάκης δεν του μίλησε για την παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Στη δεύτερη συνάντησή τους, στο Λονδίνο, μετά από μιάμιση ώρα κατ’ ιδίαν συζήτησης, ο Έλληνας Πρωθυπουργός έκανε -συνεσταλμένος – την απίστευτη δήλωση -που δεν θα έκανε ούτε ο Σημίτης των Ιμίων και της Μαδρίτης- για …καλή θέληση και από τις δυο πλευρές.
Η τρίτη επαφή ήταν μάλλον και φαρμακερή. Δεν ξέρουμε ποιος κανόνισε την τηλεφωνική συνομιλία Μητσοτάκη -Ερντογάν προ ημερών για την οποία η κυβέρνηση πανηγύρισε. Ούτε τι είπαν μεταξύ τους.
Δεν χρειάζεται να ξέρουμε. Βλέπουμε: μετά από αυτή τη συνομιλία ο Ερντογάν προχωράει μια σε μια πρόκληση ιστορικής και παγκόσμιας διάστασης.
Ισοπεδώνεται κάθε έννοια ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Αλλά ο Μητσοτάκης μετά από …οκτώ ώρες κάνει μια περιγραφική – και μάλλον ήπια- δήλωση.
Βρίσκει απλώς ότι η απόφαση Ερντογάν… επηρεάζει όχι μόνο τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα, αλλά και τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την UNESCO και την παγκόσμια κοινότητα συνολικά.
Του έκανε τα μούτρα κρέας.
Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση αιφνιδιάσθηκε και δεν έχει σχέδιο διαχείρισης της κρίσης στην οποία οδηγεί αυτή η κίνηση της Άγκυρας. Ο -άβουλος απέναντι στο Μέγαρο Μάξιμου- υπουργός Εξωτερικών περιορίσθηκε σε ένα ‘τουίτ’ . Ο πορτ παρόλ της πελαγοδρομεί στα κανάλια.
Μένει στη θέση της η ανεκδιήγητη υπουργός που έδωσε πάτημα στους Τούρκους λέγοντας -ως μη όφειλε- ότι ‘στη γείτονα χώρα δεν υφίσταται ανεξάρτητη δικαιοσύνη’ και μετέφερε την Τουρκία -άρα και τις σχέσεις της με την Ελλάδα -στην… προ της Άλωσης περίοδο. Όταν τρώμε και όταν δεν ξέρουμε δεν μιλάμε.
Εν μεταξύ η πολυθρύλητη Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, απλώς ακολούθησε την υποτονική στάση της κυβέρνησης. Αργότερα κι αυτή από την ακαριαία παρέμβαση του προκατόχου της που επικοινώνησε με νόημα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη για στήριξη. Χωρίς καμιά απόπειρα ανάδειξης της προτεραιότητας για αρραγές εθνικό μέτωπο, όπως επιβάλλει ο ρόλος της.
Η ισλαμοποίηση του πανανθρώπινου Μνημείου της Κωνσταντινούπολης, τυπικά είναι εσωτερική υπόθεση Τουρκίας. Η προκληθείσα κρίση στις διεθνείς σχέσεις της κινείται σε άλλο επίπεδο και ίσως να εντάσσεται στη στρατηγική των Τούρκων.
Αλλά στην ελληνοτουρκική σκακιέρα ισούται με ήττα για την Ελλάδα. Αποτυχία της διπλωματίας της και της κατευναστικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η αποτυχία έχει και εσωτερική διάσταση: Την ώρα που εκείθεν του Αιγαίου συντελείται το ανοσιούργημα στην Αθήνα ο Πρωθυπουργός μετράει …κρούσματα κορωνοϊού που τον δόξασε.
Το σύστημα Μητσοτάκη, αντί να μεριμνήσει για την εθνική ομοψυχία, φέρνει στο κέντρο της επικαιρότητας με εμφανή διχαστική πρόθεση, το πανάθλιο υλικό παραγωγής Μιωνή και Καλογρίτσα και τον εμπρηστικό νόμο Χρυσοχοΐδη για τις διαδηλώσεις
Μια κυβέρνηση καταρρέει όταν καταρρεύσει η πολιτική της. Στην περίπτωση Μητσοτάκη η διπλωματική κατάρρευση στο ελληνοτουρκικό μέτωπο είναι απόλυτη. Δεν μένει παρά κάποιος να φωνάξει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Πηγη: anoixtoparathyro.gr