Του Θανάση Καρτερού
Με τρομάζει η ισόβια ασυλία που έχουν απονείμει στον εαυτό τους. Για όσα έκαναν και είναι έτοιμοι να κάνουν. Για τα γεμάτα ιδρώτα ξένα ταμεία που άδειασαν, για τις συνειδήσεις που βίασαν, για τις ιδέες και τους θεσμούς που κουρέλιασαν, για τις λέξεις που έκαναν ασπίδα εγκλημάτων, για την εξουσία που απέσπασαν από τη Δημοκρατία και μετέτρεψαν σε ανώνυμη εταιρεία ιδιοτέλειας.
Με τρομάζει το ότι είναι έτοιμοι να κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Η έπαρση με την οποία το δηλώνουν ανοιχτά. Η εχθρότητά τους στην ταπεινότητα της συγγνώμης, το μίσος πίσω από το οποίο κρύβουν άλλο μίσος. Η ετοιμότητά τους να σκοτώσουν την αλήθεια για να επιβιώσουν οι ίδιοι. Η σκαιά βεβαιότητα ότι τους ανήκουν η χώρα, το έθνος, η κοινωνία, η ιδιοκτησία νεκρών και ζώντων.
Με τρομάζει η επαγγελματική τους ανειλικρίνεια. Αλχημιστές της συκοφαντίας και της διαβολής, είναι σε θέση να εξοντώσουν κάθε αντίπαλο με μέσα αδιανόητα στην ανηθικότητά τους. Να βγάλουν επίορκο όποιον επιχειρεί να αποκαλύψει το πολιτικό τους μητρώο, ψεύτη όποιον αποκαλύψει τα ψεύδη τους, διεφθαρμένο όποιον αποκαλύψει τη διαφθορά τους.
Με τρομάζουν οι Φαμίλιες, που διδάσκουν μιθριδατισμό, παράγουν υπουργούς, πρωθυπουργούς, εξουσιαστές, τοκιστές ιδεών, πωλητές αδειών, πεφωτισμένους, εκπαιδευμένους να δένουν σφιχτά το λουρί γύρω από τον σβέρκο μας. Τα μεγάλα ονόματα με τις μεγάλες προσδοκίες, τις μεγάλες φιλοδοξίες, τα μεγάλα τραπεζικά ανοίγματα και τα μεγάλα πάθη.
Με τρομάζουν το παρακράτος τους, οι συμμορίες της πέννας που αναλαμβάνουν συμβόλαια εναντίον συνειδήσεων, τα εκτελεστικά αποσπάσματα των τηλεοπτικών τους στρατοπέδων, οι ορκωτοί λογιστές των λαθών μας, τα άδεια πουκάμισα της υγιούς επιχειρηματικότητας, οι στρατηγοί και οι λοχαγοί της κερδοφορίας τους, η αποκέντρωση της διαφθοράς τους.
Με τρομάζουν ο αρχηγός, οι υπαρχηγοί, τα επιτελεία, οι ελεύθεροι σκοπευτές, οι παλαιοί πολεμιστές τους, οι τράπεζες και η Δικαιοσύνη τους, τα πηλήκια και η καπατσοσύνη τους, οι σημαίες που κρύβουν τη νεκροκεφαλή πίσω από το γαλάζιο, οι ιεράρχες τους που ψιθυρίζουν νεκρώσιμες ακολουθίες οραμάτων, τα νεκροταφεία τους που περιμένουν.
Με τρομάζει τέλος που στιγμές – στιγμές δείχνουμε να μην τρομάζουμε αρκετά. Που σαν να πιστεύουμε ότι αρκεί να έχεις δίκιο και απόφαση για να φουσκώσει ούριος άνεμος στα πανιά σου. Που απωθούμε από τη σκέψη μας πόσες φορές στην Ιστορία μας το δίκιο κατακρεουργήθηκε, κάποτε μαζί με όσους το φύλαγαν με ευλάβεια στον κόρφο τους, από κείνους που κρατούσαν τη μάχαιρα.
Και λέω: Τρομαγμένοι κι όχι ανυποψίαστοι να πορευόμαστε. Μπροστά, αλλά με μάτια δεκατέσσερα…