Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτές οι ευρωεκλογές είναι δραματικά κρίσιμες.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι κυβερνώσες ελίτ υπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα, μετατρέπουν την ευρωπαϊκή οικονομία σε πολεμική και οδηγούν τις καταστάσεις σε πόλεμο. Σε εθνικό επίπεδο, ο ένας χρόνος που μεσολάβησε από το 41% απέδειξε πως το κράτος λειτουργεί τύποις, οι θεσμοί είναι όμηροι της κυβέρνησης, η οποία δεν έλυσε κανένα πρόβλημα και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων και των “άλλων”.
Τα 46 κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας στα ευρωψηφοδέλτια τους δείχνουν δύο πράγματα: πρώτον ότι υπάρχει πραγματική εθνική αγωνία για το πού οδεύει η χώρα και δεύτερον, ότι υπάρχουν πολιτικές παγίδες και τυχοδιωκτισμός. Η βασική στρατηγική της κυβέρνησης που κινείται προς το 28% (ήτοι αρκετά κάτω από το σκληρό 33% της δεξιάς) είναι η πολυδιάσπαση της ψήφου και γι΄ αυτό έχει γεμίσει την κάλπη με “λαγούς”, ενώ προσπαθεί να καλύψει τις αλλεπάλληλες “υποχωρήσεις” της στα εθνικά ζητήματα με την υποψηφιότητα Μπελέρη.
Συνεπώς, το εθνικό συμφέρον επιτάσσει τη μαζική προσέλευση στις κάλπες τόσο για την καταψήφιση του κυβερνητικού ψηφοδελτίου που υπηρετεί τους “άλλους” και τη φιλοπολεμική τάση των ευρωπαϊκών ελίτ όσο και για τη συγκέντρωση της αντικυβερνητικής ψήφου εκεί που μπορεί να παραχθεί πολιτικό αποτέλεσμα. Τα περιθώρια της χαλαρής ψήφου είναι ανύπαρκτα καθώς η χώρα κινδυνεύει να χάσει πόρους από το Ταμείο Ανάκαμψης, να πέσει σε βαθιά κρίση το 2026 (Politico), να μην είναι έτοιμη το 2032 για το χρέος, αλλά και να γίνει στόχος των γεωπολιτικών ανταγωνισμών τρίτων. Οι ευρωεκλογές πρέπει να βγάλουν κρίσιμο πολιτικό αποτέλεσμα τώρα καθώς το 2027 είναι πολύ μακριά και θα έχει διογκώνει το εθνικό κόστος. Άλλωστε, ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης μετέτρεψε τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα επιβεβαίωσης του 41%.
Ευρωψηφοδέλτια και “επαγγελματικη αποκατάσταση”
Η επαγγελματική αποκατάσταση στην καταληστεμένη Ελλάδα είναι σοβαρό πρόβλημα. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές διεκδίκησαν την ψήφο μας πάνω από 235.000 υποψήφιοι, αλλά τώρα περί τους 2.200 για 24 θέσεις στην Ευρωβουλή. Είναι πολλά τα λεφτά Μάκη μου! Είκοσι χιλιάρικα το μήνα, από τα οποία τα μισά μπορεί να τα βάζεις στην τράπεζα, που σε πέντε χρόνια κάνουν 600.000 ευρώ! Κι αυτά χωρίς να κλέψεις τον υπάλληλό σου, χωρίς να ψηφίζεις για το Κατάρ κ.ο.κ.
Αν βάλουμε και τα μπόνους από τις συναντήσεις με τους λομπίστες (αυτούς που φέρνουν τις μελέτες, τα νομοθετικά κείμενα και τα ψηφίσματα έτοιμα) μπορείς στο τέλος της θητείας να είσαι άνετα εκατομμυριούχος. Από τις 19 Απριλίου 2024, ο ακαθάριστος μηνιαίος μισθός ενός ευρωβουλευτή ανέρχεται σε €10.075,18. Αφού ληφθούν υπόψη οι φόροι και οι εισφορές στην Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο καθαρός μισθός κυμαίνεται περίπου στα €7.853,89. Εκτός από τον βασικό μισθό, κάθε ευρωβουλευτής λαμβάνει διάφορα επιδόματα για να καλύψει τα έξοδα του, όπως:
- Επίδομα διαμονής 6.323 ευρώ ανά μήνα για τους ευρωβουλευτές που διαμένουν στις Βρυξέλλες και 3.162 ευρώ ανά μήνα για τους ευρωβουλευτές που διαμένουν στο Στρασβούργο. Οι ευρωβουλευτές μπορούν επίσης να λάβουν πρόσθετο επίδομα για να καλύψουν τα έξοδα συζύγου ή συντρόφου που τους συνοδεύει στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο, υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
- Επίδομα μετακίνησης 4.074 ευρώ ανά μήνα για αεροπορικά εισιτήρια, τρένα και λεωφορεία. Οι ευρωβουλευτές μπορούν επίσης να λάβουν πρόσθετο επίδομα για να καλύψουν τα έξοδα μετακίνησης εντός της χώρας τους, υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
- Επίδομα γραμματειακής υποστήριξης 2.778 ευρώ ανά μήνα για να καλυφθούν τα έξοδα για μισθούς βοηθών, γραφειακό υλικό και τηλεφωνικά έξοδα.
- Επίδομα γενικών εξόδων 1.658 ευρώ ανά μήνα για να καλυφθούν τα γενικά έξοδα των ευρωβουλευτών, όπως ιατρική περίθαλψη, ασφάλιση και έξοδα εκπαίδευσης.
- Ειδικά επιδόματα για να καλύψουν έξοδα που σχετίζονται με την αναπηρία τους, την φροντίδα παιδιών ή την άσκηση των καθηκόντων τους σε απομακρυσμένες περιοχές. Οι ευρωβουλευτές δικαιούνται σύνταξη γήρατος από την ηλικία των 63 ετών. Το ύψος της σύνταξης αντιστοιχεί στο 3,5% του μισθού για κάθε έτος θητείας, με ανώτατο όριο το 70% του συνολικού μισθού. Not bad!
Υπάρχουν και άνθρωποι με καλές προθέσεις…
Την ώρα που οι οικονομικο-πολιτικές ελίτ στην Ευρώπη εκστομίζουν έντονους πολεμικούς αλαλαγμούς, σε σημείο μάλιστα που η Ουάσιγκτον αναγκάστηκε να τους θυμίσει πως το ΝΑΤΟ δεν είναι (ακόμα) σε πόλεμο με τη Ρωσία, η αντιπολεμική ρητορική δεν αναπτύσσεται από την φερόμενη ως αριστερά, αλλά από πολιτικούς της εναλλακτικής δεξιάς και από ανεξάρτητους αναλυτές και στοχαστές. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η σύγχυση είναι σχεδόν αυτονόητη.
Το ότι ήρθαν στην Ελλάδα “τεχνικοί” του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD) για να διδάξουν επιχειρήματα κατά της εναλλακτικής δεξιάς και όποιων – δεν είναι τέλος πάντων – στη σωστή πλευρά της ιστορίας, το ότι ο Μεϊμαράκης ψέλλισε πως αν μας καλέσουν οι σύμμαχοι να πάμε σε πόλεμο πρέπει να σηκωθούμε από τον καναπέ (να ξαναπάμε στην Κριμαία), το ότι ξηλώνουμε το εργοστάσιο πυρομαχικών για να το στείλουμε στην Ουκρανία (μπορεί στη φορτωτική να είναι και τα Patriot που έχει υποσχεθεί στον Ζελένσκι ο πρωθυπουργός) είναι ζητήματα που πρέπει να σταθμίσουμε ως ψηφοφόροι.
Επίσης, να σταθμίσουμε την προοπτική να πολεμήσουμε για τους Αλβανούς του Κοσσόβου ενάντια στους Σλάβους! Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στα ψηφοδέλτια υπάρχουν πατριώτες και άνθρωποι με καλές προθέσεις. Άντε να τους βρεις ποιοι/ές είναι. Γι΄ αυτό συγκεντρώνουμε τις δυνάμεις για να υπάρξει αποτέλεσμα, ψηφίζουμε γυναίκες που έχουν κάνει παιδιά (που δε θέλουν να πάνε να σκοτωθούν στον πόλεμο των άλλων), ψηφίζουμε επιστήμονες με ισχυρούς τίτλους και γενικά νέους και νέες που δεν έχουν μολυνθεί από την διαφθορά και τη διαπλοκή. Καταψηφίζουμε τις περσόνες της τηλεόρασης, τους/τις ινφλουένσερς και τους σελέμπριτις.