Κάθε βράδυ του καλοκαιριού, γύρω στις οκτώ, ο παππούς έπαιρνε την λάμπα πετρελαίου από το ντουλάπι της κουζίνας, την απόθετε με προσοχή πάνω στο περβάζι του τζακιού, έβγαζε το λαμπόγυαλο, ανέβαζε το φυτίλι, το άναβε με σπίρτο κι ύστερα το κατέβαζε ξαναβάζοντας το γυαλί.
Και γινόταν φως.
Για το δείπνο, τις δουλειές του απόδειπνου, την -προβληματική- μελέτη του φοιτητή γιού. Για το υπόλοιπο της βραδιάς, μέχρι την κατάκλιση κατά τις δέκα και κάτι. Το φωτιστικό πετρέλαιο, με φειδώ.
Η όλη διαδικασία είχε στοιχεία αρχαϊκής τελετουργίας, χωρίς υπερβολή από τις δάδες της αρχαιότητος μέχρι την πελιδνή νυκτερινή φωταγώγηση του 20ου Αιώνα στην ελληνική επαρχία, ποιοτικά μικρή ήταν η διαφορά.
Όμως εκείνο το βράδυ ο παππούς δεν έφερε την λάμπα. Πάτησε τον διακόπτη και μονολόγησε δακρυσμένος κάνοντας το σταυρό του «Χριστέ μου, έλεγα ότι δεν θα το ζήσω…».
Και εγένετο ηλεκτρικό φως.
Ήμουν μικρός αλλά δεν το ξεχνάω ποτέ. Γι’ αυτό, ό,τι και να κοάξουν τα αντεθνικά κτήνη που ρήμαξαν και ρημάζουν την ΔΕΗ θα είμαι απέναντί τους. Επειδή έχω συναίσθηση του πώς βίωσε την ενεργειακή αναβάθμιση και αυτάρκεια ο εθνικός πολίτης Έλληνας.
Σε δυο δεκαετίες από την ίδρυσή της η ΔΕΗ εξηλέκτρισε ολοκληρωτικά την χώρα. Μέχρι τότε, διάσπαρτες ανά την επικράτεια εταιρείες εκμεταλλευόντουσαν το αντικείμενο παρέχοντας αμφιβόλου ποιότητος υπηρεσίες. Όμως η πολιτική είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με τις ιστορικές εξελίξεις.
Η ίδρυση της ΔΕΗ και ο εξηλεκτρισμός της Ελλάδος έγινε από την Λαϊκή Δεξιά. Με χρησιμοποίηση όσων ήταν απαραίτητα από τους εθνικούς πόρους, κατά βάση δύο, του ανθρωπίνου παράγοντος και του κινητηρίου καυσίμου.
Οι άριστοι μηχανικοί σχεδίαζαν και επέβλεπαν, οι άριστοι τεχνίτες εκτελούσαν, ο άφθονος εγχώριος λιγνίτης και η υδροηλεκτρική ενέργεια κινούσαν. Και η Ελλάδα απέκτησε πολύ όσο και φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα. Το οποίο μέχρι σχετικά λίγα χρόνια πριν ήταν από τα φθηνότερα στην Ευρώπη.
Ανάμνηση της φθήνιας μπορεί και σήμερα να ανιχνευθεί στην νοοτροπία ηλικιωμένων πλέον κυριών, οι οποίες το χρησιμοποιούν ακόμα σαν να είναι τζάμπα. Γιατί (σχεδόν) τζάμπα είχαν μάθει ότι ήταν, τότε. Χωριατοπούλες το πλείστον που παντρεύτηκαν στην πόλη και ως νεαρές νοικοκυρές, δεκαετίες ’60-70-80, έμαθαν στην χρήση ηλεκτρικών συσκευών χωρίς οικονομικές συνέπειες.
«Κλείσε το φως γιαγιά!», ωρύονται οι απόγονοι, οι οποίοι πλέον διακινδυνεύουν εμφράγματα όταν ανοίγουν τον λογαριασμό. «Γιατί παιδάκι μου, πώς κάνεις έτσι;» απορούν οι γριούλες.
Γιατί παιδάκι μου; Επειδή από το 1981 κι εντεύθεν μια αγέλη ύαινες επέπεσε στο κρατικό μονοπώλιο-θήραμα. Πρώτα τα μπολσεβίκικα τομάρια με πράσινη προβιά. Γιατί όποιος θεωρεί πως το ΠΑΣΟΚ ήταν ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είναι ο μέγιστος των ηλιθίων. Ήταν η ρεβάνς της εαμοκρατίας με αρχηγό έναν άθλιο τροτσκιστή, η οποία λύσσαγε να απομυζήσει το εθνικό κράτος για να πλουτίσει και να καλοπεράσει ως μη όφειλε από προσωπική ικανότητα. Συνδικαλισμός, προνόμια, συντάξεις, διοικητική διάλυση, αμέτρητες προσλήψεις αχρήστων, δίωξη των ικανών.
Στη συνέχεια ήρθαν τα νεοφιλελεύθερα γομάρια. Σύμβουλοι, υπεργολάβοι, συμβάσεις, αναθέσεις, υπερκοστολογήσεις, μετοχοποιήσεις.
Ακολούθησε η πιο αιμοβόρα ύαινα, οι μπολσεβίκοι που μεταλλάχθηκαν σε νεοφιλελεύθερους εργολάβους και συμβούλους.
Και ό,τι απέμενε από τον πέραν του ημιθανούς οργανισμό άρπαξε στα σαγόνια του το υποχθόνιο τέρας : επιβολή ιδιωτικοποιήσεως και μειονεκτικού ποσοστού αγοράς, εξοντωτικά πρόστιμα για ρύπανση του περιβάλλοντος, χρηματιστήριο ρύπων, καθημερινές δημοπρασίες για πώληση της παραγομένης από την ΔΕΗ ηλεκτρικής ενέργειας σε τιμές ΚΑΤΩ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ σε πειρατές- παράσιτα που αυτοαποκαλούνται «επιχειρηματίες», οι οποίοι με την σειρά τους την μεταπωλούν με κέρδος σε εξαθλιωμένους οικονομικά καταναλωτές, με κράχτες αμφίβολα σύμβολα από τα βάθη της Αφρικής.
Δύο σημειώσεις σε όσα προαναφέρθηκαν.
Πρώτον, προ του 1981 η ΔΕΗ μπορεί να μην ήταν μια ιδανική κρατική εταιρεία, ωστόσο ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει με την μετά από τότε.
Δεύτερον, ο εξηλεκτρισμός επιτεύχθηκε με βαρύ περιβαλλοντικό κόστος σε Κοζάνη – Πτολεμαΐδα – Μεγαλόπολη, όσο και ανθρώπινο. Έχω χάσει προσφιλέστατο συγγενή από καρκίνο του πνεύμονος λίγο μετά την συνταξιοδότηση του, μετά από τριάντα χρόνια εισπνοής αμιάντου στην Πτολεμαΐδα. Ωστόσο έτσι έγινε παντού στον Κόσμο.
Σήμερα, για κάθε λιγνιτική μονάδα που κλείνει στη Δύση, τέσσερις ανοίγουν στην Κίνα. Τα νερά της τόσο ευαίσθητης Γερμανίας δεν είναι ούτε για λούσιμο, αν πιεις νερό της βρύσης δηλητηριάζεσαι, από δεκαετίες ξέφρενης ανάπτυξης την οποία τώρα διεκδικεί η Κίνα. Το εμπόριο ρύπων αποτελεί άλλον ένα παρασιτισμό ενός ξεστρατισμένου καπιταλισμού, τη στιγμή που η ηγεμονεύουσα και επιβάλλουσα στην Ευρώπη τους κανόνες Γερμανία πωλεί τεχνογνωσία και εξοπλισμό στην Κίνα για να δημιουργεί υπερ-ρυπαίνουσες ενεργειακές και βιομηχανικές μονάδες.
Όσο για το παραμύθι των «ανανεώσιμων πηγών ενέργειας» ήταν αρκετός ένας καύσωνας για να το διαλύσει.
Θυμάμαι την συνέντευξη Κυριάκου στην ΔΕΘ το 2017. Μέχρι τότε, αλλά κι εκεί, έλεγε όλο αοριστίες. Έγινε κάπως σαφής μόνον όταν απάντησε πως εννοεί την ανάπτυξη μέσω επενδύσεων που θα ανατάξει την χώρα.
«Τουριστικές επενδύσεις, πρωτογενής τομέας και ενεργειακός επαναπροσδιορισμός» είχε πει (συνοπτικά).
Κατάλαβα. Big Farma, αγροτικά φέουδα αλλοδαπών συμφερόντων με λάθρο εργάτες γης, καθώς ουδεμία πρόνοια προγραμμάτιζε και σήμερα ως κυβέρνηση εφαρμόζει, για τον φθίνοντα ιθαγενή αγροτικό πληθυσμό.
Τσιμέντωμα ακτών για χωριά φιλοξενίας ευρωπαϊκών ραμολιμέντων.
Και ξεστοκάρισμα των γερμανικών εργοστασίων από φωτοβολταϊκά και φτερωτές.
Μόλις ανέλαβε, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να νομοθετήσει την ουσιαστικά ανέλεγκτη (απάντηση εντός πέντε ημερών για έναν ογκωδέστατο φάκελο, αλλοιώς νοείται συναίνεση της διοίκησης) αδειοδότηση κάθε αίτησης για ενεργειακό έργο, ανεξαρτήτως πραγματικών περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Εργολαβικά και λοιπά λαμόγια έσπευσαν οσονούπω. Οι αιτήσεις έχουν φθάσει στα 70 GW αν δεν κάνω λάθος, διπλάσια απ’ όσα ο ίδιος ο Κυριάκος έλεγε ότι χρειαζόμαστε.
Η πολύπαθη από φωτιές Εύβοια γίνεται απέραντο αιολικό πάρκο, οδηγώντας ακόμα και τον ΝΔκράτη Περιφερειάρχη Στερεάς να δηλώσει πως πρέπει να υπάρξει περιορισμός. Ήδη, αν ενημερώθηκα σωστά, αιολικός περιβαλλοντικός Αρμαγεδδών επελαύνει στην μαγευτική ορεινή Ευρυτανία, αλλά και στην υπέροχη Οίτη του Εθνικού Δρυμού.
Με τελικό αποτέλεσμα τι;
Ένας πολιτικά κάθιδρος Κυριάκος, μαυρισμένος από την ηλιοθεραπεία αλλά ασπρισμένος από τα βάσανα της εξουσίας, να μου ζητά εν μέσω καύσωνα με 45 βαθμούς να μην βάλω το κλιματιστικό, να μην μαγειρέψω να φάω, ούτε να βάλω πλυντήριο.
Και να ομολογεί ότι έβαλε πάλι μπρος τις λιγνιτικές μονάδες. Αυτές που πρώτος σε όλον τον κόσμο έσπευσε να λουκετώσει οδηγώντας όλη την Δυτική Μακεδονία σε εθνικό μαρασμό, για χατήρι Γερμανών και εργολάβων.
Δεν χρειάζεται να είσαι ούτε ενεργειακός μηχανικός ούτε προφήτης για να γνωρίζεις ότι οι λεγόμενες «ανανεώσιμες πηγές ενέργειας» δεν μπορούν να υποστηρίξουν επαρκώς τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας συνολικά, ιδίως σε έκτακτες περιστάσεις, πόσω μάλλον να αποτελέσουν έδρανο στήριξης μιας ρωμαλέας οικονομικής ανάπτυξης.
Αρκεί να έχεις γνώση της πραγματικής οικονομίας, εμπειρία της αγοράς και να έχεις διαβάσει λίγα, χωρίς να αποδέχεσαι τα πάντα, από τον υπό μυστήριες συνθήκες χαμένο παλιό μας φίλο «αρχαιοπτέρυγα».
Η τεχνολογία αποθήκευσης ηλεκτρισμού από ανανεώσιμες βρίσκεται στα σπάργανα. Και πουθενά δεν υπήρξε στιβαρή οικονομική ανάπτυξη υποστηριζόμενη από φτερωτές και φωτοβολταϊκά, χωρίς αντίρρηση χρήσιμα σε ανεμόδαρτα νησιά.
Η Ελλάδα χρειαζόταν ακριβώς αυτό, ένα μείγμα πηγών προς ενεργειακή αυτάρκεια, ανανεώσιμες σε δυσμενή μέρη χαμηλής κατανάλωσης, αλλά επανέλεγχο των υδροηλεκτρικών και φίλτρα, πανάκριβα, ναι, για τις λιγνιτικές, όπου έχουμε εθνικό πλεονέκτημα. Και η Γερμανία έγινε βιομηχανική υπερδύναμη καίγοντας λιγνίτη, όχι με ανεμιστήρες.
Δεν αντιπολιτεύομαι συλλήβδην και τυφλά τον Κυριάκο αλλά με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Για παράδειγμα, επαινώ τον φράχτη στον Έβρο και τον αποκλεισμό των ντενεκέδων από τα ΑΕΙ.
Όμως θα το θυμίζω εσαεί, η Ιστορία γίνεται σκύλα με όσους διψούν να τους γράψει στα κιτάπια της. Σήμερα (χθες) ο Κυριάκος έγλειψε εκεί που έφτυσε.
Αλλά δεν υπάρχει μια σοβαρή αντιπολίτευση εθνικού προσανατολισμού – όχι συρίζια, να του το τρίψει στα μούτρα.
Κι ένας σκιτσογράφος με περιγραφικό πενάκι, σαν τον παλιό Βασ. Χριστοδούλου ή τον Γιάννη Ιωάννου, να απεικονίσει τον Κυριάκο ημίγυμνο, όπως όταν στον εμβολιασμό έβγαλε έξω το ξυρισμένο στήθος, να φτυαρίζει κάρβουνο στην Κοζάνη, με το «συννεφάκι» να λέει «Όχι άλλο κάρβουνο ρε παιδιά, πολύ ζόρι οι ανανεώσιμες».