ι επιχειρήσεις εστίασης στη χώρα είναι γύρω στις 80.000 και οι εργαζόμενοι που απασχολούν φτάνουν τους 380.000. Είναι, δηλαδή, ο κλάδος που απασχολεί τους περισσότερους μετά το Δημόσιο.
Την προηγούμενη δεκαετία των μνημονίων πέρασαν από τα σαράντα κύματα. Οσες επιχειρήσεις επιβίωσαν είχαν μεγάλες απώλειες και όσες δημιουργήθηκαν προσαρμόστηκαν στους περιορισμούς της εποχής.
Η πανδημία χτύπησε αυτόν τον χώρο ανελέητα. Υπάρχει η εκτίμηση ότι το 50% απειλείται με λουκέτο, ενώ μία στις τρεις επιχειρήσεις αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης. Ηδη στο κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης αλλά και σε τουριστικούς προορισμούς κλείνουν εστιατόρια, καφετέριες και μπαρ με εφιαλτικό ρυθμό.
Υπηρεσίες take away και delivery διαθέτει μόνο το 30%-40% των επιχειρήσεων, σύμφωνα με παράγοντες του κλάδου, αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις συγκρατείται μόλις το 25% των εσόδων.
Από σεφ μέχρι λαντζέρηδες και σερβιτόρους, οι εργαζόμενοι στην εστίαση ζουν με τα 534 ευρώ το μήνα της αποζημίωσης ειδικού σκοπού, χωρίς να ξέρουν αν, μετά το lockdown, θα έχουν δουλειά ή θα βρεθούν στο δρόμο.
Οι επιχειρηματίες της εστίασης προγραμματίζουν κινητοποιήσεις και σε μια συμβολική κίνηση σκοπεύουν να μαζέψουν τα κλειδιά τους για να τα παραδώσουν στο Μέγαρο Μαξίμου εκφράζοντας την απόγνωσή τους.
Ο αρμόδιος υπουργός Ανάπτυξης Αδωνις Γεωργιάδης εξοργίστηκε με την συνδικαλιστική υπερβολή, όπως τη χαρακτήρισε, και τσίριξε: Σε μένα τα κλειδιά! Γιατί δεν καταλαβαίνει πώς ένας επιχειρηματίας που έχει τόση στήριξη από το κράτος, αντί να δείξει ευγνωμοσύνη προς την κυβέρνηση, εκφράζει απελπισία.
Μετά την κατακραυγή, ο λαλίστερος υπουργός της κυβέρνησης προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα με μια μακροσκελέστατη ανάρτηση αλλά αυτό που μένει είναι το κρεσέντο αλαζονείας, έλλειψης ενσυναίσθησης και αναλγησίας απέναντι σε επιχειρηματίες που αγωνιούν και υποφέρουν έχοντας εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους να εξαρτώνται από την οικονομική τους επιβίωση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αδωνις Γεωργιάδης δείχνει απροκάλυπτα την αδιαφορία του για τους «κάτω». Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που φώναζε ότι δεν θα του κλέψει τη δόξα των απολύσεων (στο Δημόσιο) η τρόικα αλλά θα τις κάνει μόνος του.
Τώρα δεν υπάρχει ΔΝΤ για να το ανταγωνιστεί αλλά προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του της εποχής των μνημονίων. Και τα καταφέρνει περίφημα.