Η χώρα παίζει διαρκώς άμυνα, αλλά τρώει το ένα γκολ μετά το άλλο. «Είναι η τακτική της σύνεσης και της λογικής» μας λένε. Και πού μας οδήγησε λοιπόν αυτή η συνεχής υποχωρητική στάση; Τι κερδίσαμε; Απολύτως τίποτα, ούτε καν την υποστήριξη των υποτιθέμενων συμμάχων μας. Μάλλον ο περίγελός τους γίναμε. Κανείς δεν φαίνεται να μας σέβεται. Ακούμε μόνο κούφια λόγια συμπαράστασης, αλλά από πράξεις μηδέν εις το πηλίκον.
Θα σώσουμε επιτέλους όση αξιοπρέπεια μας απέμεινε; Θα αντιδράσουμε; Θα σηκώσουμε κι εμείς το πιστόλι για να το βάλουμε στο τραπέζι; Στο πρόσφατο παρελθόν προασπίσαμε τα εθνικά συμφέροντα μόνο όταν απειλήσαμε τους Τούρκους. Ακόμα το μνημονεύουμε… Αντίθετα, όταν πράξαμε όσα μας διέτασσαν οι ξένοι, ηττηθήκαμε και παραχωρήσαμε κυριαρχία γκριζάροντας δικά μας εδάφη.
Ο πρωθυπουργός δήλωσε χθες στα «ΝΕΑ» ότι δεν ψάχνει για καβγά και ότι είναι έτοιμος για διάλογο. Χειρότερη στιγμή δεν θα μπορούσε να βρει για να στείλει τέτοιο μήνυμα… Η τακτική του καλού παιδιού και του προβλέψιμου συμμάχου απέτυχε. Ηρθε η ώρα των δύσκολων αποφάσεων. Πόλεμο κανείς δεν θέλει. Η απειλή του πολέμου όμως είναι πλέον η μόνη λύση. Αλλιώς θα μας πάρουν φαλάγγι κι εμείς θα φωνάζουμε ότι δεν θέλουμε καβγά…
Δημήτρης Ριζούλης