Το τουρκικό ζήτημα θα λυθεί μόνο στρατιωτικά – Μόνο με διαμελισμό της Τουρκίας θα έχουμε ειρήνη

Στέφανος Μυτιληναίος

Το 1995 η ελληνική Βουλή (Ανδρέας Παπανδρέου) έκανε νόμο της Ελληνικής Δημοκρατίας το «Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας», ή ορθότερα, τη «Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας» ή αλλιώς «Σύμβαση του Μοντέγκο Μπαίυ» του 1982.

Με τη Σύμβαση αυτή εισάγεται η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), με ό,τι αυτή προβλέπει που εμείς αποδεχόμαστε και υπερασπιζόμαστε.

Η Τουρκία δεν έχει κυρώσει ούτε τη Διεθνή Συνθήκη για την Υφαλοκρηπίδα του 1958 ούτε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 που εισάγει την ΑΟΖ, με άλλα λόγια, η Τουρκία δεν αναγνωρίζει κανένα διεθνές δίκαιο στη θάλασσα, τωρινό ή προηγούμενο και έτσι νομίζει ότι μπορεί να συμπεριφέρεται ως πειρατής.

Εμείς λοιπόν, επειδή είμαστε «ψυχάρες» κι επειδή «έχουμε το δίκιο με το μέρος μας», προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με ένα κράτος τραμπούκο, με ένα κράτος μαφία, βάσει ενός Διεθνούς Δίκαιου, άλλοτε μιλώντας για ΑΟΖ και τα τελευταία δύο χρόνια μόνο για υφαλοκρηπίδα (απορία: ο όρος ΑΟΖ είναι «κακός» και δεν τον αναφέρουν τα τελευταία δύο χρόνια οι πολιτικοί μας;), βάσει λοιπόν ενός Διεθνούς Δικαίου που η Τουρκία ΔΕΝ αποδέχεται.

Κι όσο κι εάν όλος ο πλανήτης τονίζει στην Τουρκία πως το διεθνές δίκαιο της θάλασσας τη δεσμεύει, ανεξάρτητα εάν το υπέγραψε ή όχι, η Τουρκία συνεχίζει και γράφει όλο τον πλανήτη στα παλαιότερα πασούμια της και κάνει το δικό της.

Πραγματικά, αξίζουν «συγχαρητήρια» στην ελληνική διπλωματία διαχρονικά, επειδή από το 1973 προσπαθεί να συνεννοηθεί με την Τουρκία, μια χώρα που δεν αποδέχεται κανένα διεθνές δίκαιο.

Απορώ ειλικρινά, με κοινή λογική απορώ και ρωτώ, σε ποιο ακριβώς κοινό πλαίσιο προσπαθούν να συνεννοηθούν οι δικοί μας με τους Τούρκους εδώ και 47 χρόνια; Σε ποια κοινή βάση;

Δεν κατάλαβαν ακόμα, συνεχίζω να απορώ, πως από την αρχή ήταν σαφές ότι η Τουρκία έχει σκοπό να κινηθεί στρατιωτικά;

Η Τουρκία, «πονηρούλα», το σέρνει το «θέμα» από όταν το άνοιξε, εδώ και 4,5 δεκαετίες, περιμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες προς όφελός της.

Ποιες είναι αυτές; Ένα απλό παράδειγμα: Το 1973 η Ελλάδα είχε πληθυσμό 8,92 εκατ. και η Τουρκία 37,51 εκατ. και σήμερα η Ελλάδα έχει πληθυσμό 10,72 εκατ. και η Τουρκία 82 εκατ.

Και όσο αυταπατάται η ελληνική διπλωματία ότι θα καταλήξει κάποια στιγμή με την Τουρκία, ας πούμε, για παράδειγμα, σε 40 χρόνια από σήμερα γεμάτα φρούδες ελπίδες, εμείς τότε θα έχουμε απομείνει 7 εκατ. και οι Τούρκοι θα έχουν γίνει 150 εκατ. και ένα πρωί θα έρθουν και «με το δίκιο τους» να μας καταπιούν.

Να επιδιώκεις την ειρήνη είναι πράγματι πράξη ελληνικότατη αλλά έχει νόημα μόνο όταν και ο απέναντί σου αυτή ειλικρινά αποζητά και όχι όταν τη επικαλείται ως πρόσχημα για να σε οδηγήσει σε συνθηκολόγηση.

Εγώ αυτά διδάχτηκα περί ειρήνης από τον Πλούταρχο, που ήταν αποδεδειγμένα σοφός.

Διαπιστώνω λοιπόν, με καθαρή σκέψη, ότι η ελληνική διπλωματία επί 4,5 δεκαετίες δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από μια τρύπα στο νερό με την Τουρκία.

Και δεν σκέφτηκαν μάλλον ποτέ και κανείς τους, όλο αυτό τον χαμένο χρόνο, πως κάθε έτος που περνά εμείς γινόμαστε πιο αδύναμοι και οι απέναντι πιο δυνατοί.

Στο όνομα αυτής της «ειρήνης» υποθηκεύουμε το μέλλον και την ελευθερία των παιδιών μας.

Η Ελλάδα, κατά τη γνώμη μου, μια εθνική γραμμή έπρεπε να έχει από το 1922 και μετά, δίχως να σημαίνει ότι έπρεπε και να τη βροντοφωνάζει, τον διαμελισμό της Τουρκίας.

Η Τουρκία από την άλλη, μία γραμμή έχει από το 1920 και μετά, τα τελευταία χρόνια τη βροντοφωνάζει, τον «Όρκο του Έθνους» (Misak-ı Millî), ο οποίος αναφέρει ρητά όλες αυτές τις διεκδικήσεις που τώρα ξετυλίγονται μπροστά μας.

Να έχετε υπόψη σας ότι η Τουρκία έχει καταλύσει από το 1939 τη Συνθήκη της Λωζάνης, όταν προσάρτησε με «δημοψήφισμα» την Αντιόχεια και την Αλεξανδρέττα (Χατάι) από τη Συρία, ή όταν αργότερα δεν σεβάστηκε το καθεστώς της Ίμβρου και της Τενέδου, ή όταν εκδίωξε τον ελληνικό πληθυσμό από την Πόλη και εμείς τώρα τελευταία δήθεν ανακαλύψαμε ότι η Τουρκία είναι «αναθεωρητική δύναμη», ενώ είναι τέτοια από το 1939, διότι η Τουρκία τη Συνθήκη της Λωζάνης τη σεβάστηκε μόνο 16 χρόνια και εμείς τη σεβόμαστε (επειδή είμαστε «ψυχάρες» και «έχουμε το δίκιο με το μέρος μας») 97 χρόνια, στα οποία χάσαμε την αυτονομία σε Ίμβρο και Τένεδο, τον Ελληνισμό της Πόλης, τη μισή Κύπρο, κάναμε γκρίζα ζώνη τα Ίμια και συνεχίζουμε;

Αγαπητοί μου αναγνώστες, το τουρκικό πρόβλημα δεν θα λυθεί διπλωματικά, θα λυθεί στρατιωτικά. Είτε από εμάς, είτε από εκείνους.

Εάν τα θέματα σε αυτή τη θάλασσα λύνονταν διπλωματικά θα τα είχαν λύσει πιο έξυπνοι από εμάς Έλληνες με τους Πέρσες πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια και δεν θα είχαν αναγκαστεί στη λύση «Μέγας Αλέξανδρος».

Η ιστορία διδάσκει ωμά, όχι όπως ταιριάζει στον καθένα και στις ιδεοληψίες του.

(ΠΗΓΗ)