Ο πρώτος – ο εθνάρχης – μετέτρεψε την ποινή από «εις θάνατον» σε ισόβια δεσμά με το περίφημο «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια».
Ο δεύτερος βέβαια δεν εννοούσε ακριβώς ισόβια. Ο Μητσοτάκης έβγαλε τον Παττακό από τη φυλακή «λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του». Η βλάβη βέβαια δεν ήταν ανήκεστη αλλά μάλλον….ανήκουστη, αφού ο δικτάτορας έζησε για άλλα 26 χρόνια για να πεθάνει υπερπλήρης ημερών. ( 104 χρόνων )
Ο τρίτος δεν χρειάζεται συστάσεις. Είχε μια ιδιόχειρη αφιέρωση του Παττακού στην οποία τον χαρακτήριζε «αξιότιμο φίλο».
Ανάμεσα σε αυτούς πρέπει φυσικά να συμπεριλάβουμε και τον Αντώνη Σαμαρά.
Στις 13 Μαΐου 1996, σε συνεδρίαση της Βουλής αναφορικά με νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, η Πολιτική Άνοιξη, ζητούσε (μαζί με τη ΝΔ) την αποφυλάκιση των Χουντικών πραξικοπηματιών, επειδή όπως έλεγαν «η Δημοκρατία δεν είναι εκδικητική» και επειδή «στη συνείδηση του ελληνικού λαού έχει ωριμάσει η άποψη της επιείκειας».
Ο Παττακός όφειλε πολλά στη Νέα Δημοκρατία αφού τέσσερις άνθρωποι που βρέθηκαν στην προεδρία ή την αντιπροεδρία του κόμματος έδωσαν μάχες για τη ζωή του αλλά και την υπόληψή του.
Αν προσθέσει κανείς και τον Πλεύρη, γιο του υμνητή της Χούντας αλλά και του εθνικοσοσιαλισμού, και τον Βορίδη, ο οποίος επελέγη προσωπικά από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο για να ηγηθεί της νεολαίας του κόμματός του, καταλαβαίνουμε ότι οι σχέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τη χούντα έχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον.
