Από «παράδειγμα προς μίμηση» έγιναν «διάβολοι». Από «Κιβωτός του κόσμου» αποκαλείται πια «Κιβωτός της Κολάσεως». Μια πορεία 25 ετών, η οποία συνοδεύτηκε με άπειρα κολακευτικά σχόλια (και προσφορές) επωνύμων και «σφραγίστηκε» με την παρουσία στήριξης πρωθυπουργών και Προέδρων της Δημοκρατίας στους χώρους της, έγινε πλέον το «σύγχρονο κολαστήριο».
Του ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΡΓΗ
Ενα ίδρυμα το οποίο ουδέποτε η Εκκλησία έθεσε υπό την αιγίδα-έλεγχό της είναι πια για τον Αρχιεπίσκοπο ένας σύγχρονος «γολγοθάς», όπου «λαμβάνει χώρα η σταύρωση παιδιών, και μάλιστα από κληρικούς που τα εκμεταλλεύονται και τα κακοποιούν παντοιοτρόπως».
Με δυο λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, επί δυόμισι δεκαετίες ένας παπάς και οι συνεργάτες του μπόρεσαν να ξεγελάσουν το κράτος, αλλά και τον κλήρο, προχωρώντας κάτω από τη μύτη όλων σε επαίσχυντες πράξεις -όπως καταγγέλλονται-, όμως όχι μόνο δεν τους πήραν χαμπάρι, μα τους αποθέωναν κιόλας για το «θεάρεστο» έργο τους!
Με συγχωρείτε, αλλά, αν αυτό δεν είναι η απόδειξη για την ανυπαρξία κράτους και Εκκλησίας σε επίπεδο μέριμνας και ελέγχου, πείτε μου εσείς πώς πρέπει να αποκαλείται.
Οι καταγγελίες έρχονται βροχή. Δεν είναι μία και δύο σε μια πορεία ολίγων μηνών, αλλά πάμπολλες σε βάθος χρόνου. Ενα κουβάρι φρίκης που ξετυλίγεται και ρίχνει συνεχώς γροθιές στο στομάχι όλης της κοινωνίας. Ασέλγεια, ξυλοδαρμοί, κακοποιητικές συμπεριφορές σε παιδιά εν γνώσει του πάτερ Αντωνίου, όπως καταγγέλλεται. Ολα αυτά κάτω από τον μανδύα του ιδρύματος στο οποίο είχε δοθεί η δημόσια εικόνα ενός «παραδείσου» για τις βασανισμένες παιδικές ψυχές, αλλά, αντίθετα, για αρκετές από αυτές αποδεικνύεται -από όσα έρχονται στο φως- μια σύγχρονη Κόλαση.
Έχουμε πει πολλές φορές ότι τα ΜΜΕ δεν πρέπει να αναλαμβάνουν ρόλο δημόσιου κατηγόρου, ούτε να δικάζουν-καταδικάζουν. Αυτά είναι δουλειά της Δικαιοσύνης. Όμως, πέρα από τον προφανή ρόλο, της ανάδειξης των πληροφοριών, που στην προκειμένη περίπτωση έχουν μορφή χιονοστιβάδας, είναι υποχρέωσή μας να τονίσουμε την ανυπαρξία κράτους και Εκκλησίας σε μια υπόθεση που κακοποιεί τις παιδικές ψυχές αλλά και τις αντοχές της κοινωνίας.
Πού ήταν επί 25 ολόκληρα χρόνια το κράτος; Ποιος ήλεγχε τον πάτερ Αντώνιο και τους συνεργάτες του στη δομή; Γιατί Πρόεδροι της Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί και υπουργοί, αντί να ψάξουν πίσω από τη βιτρίνα, επέτρεψαν να δημιουργηθεί η εικόνα μιας θεάρεστης ΜΚΟ; Τώρα θυμήθηκε η αρμόδια υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου να δηλώσει ότι τα παιδιά πρέπει να φύγουν από τα ιδρύματα -«γιατί τα περισσότερα είναι κακοποιητικά»- και να δοθούν σε ανάδοχες οικογένειες; Προτού ξεσπάσει το σκάνδαλο με την «Κιβωτό» γιατί δεν είχε ανάλογη άποψη; Σωστότερα, γιατί δεν το έκανε πράξη ως έχουσα την πολιτική ευθύνη;
Οι αποφάσεις που πήρε η κυβέρνηση είναι κατόπιν εορτής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για παιδιά που μπορούσαν να είχαν σωθεί και να μη βίωναν τον εφιάλτη.
Πού ήταν, όμως, επί δυόμισι δεκαετίες η Εκκλησία της Ελλάδος; Γιατί ο κ. Ιερώνυμος ανέχθηκε την άρνηση του πάτερ Αντωνίου, όταν η Αρχιεπισκοπή πρότεινε να θέσει τη συγκεκριμένη ΜΚΟ υπό την εποπτεία της;
Στη δήλωσή του ο κ. Ιερώνυμος σημείωσε ότι «ουδέποτε, άλλωστε, δέχθηκε να θέσει τις δομές της ΜΚΟ υπό την εποπτεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών ή να συνεργαστεί με τα επιτελικά στελέχη αυτής στους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης με οιονδήποτε τρόπο». Αυτό και μόνο έπρεπε να τον είχε παραξενέψει-προβληματίσει. Γιατί, αν δεν είχε τίποτα να φοβηθεί ή να κρύψει ο Αντώνιος Παπανικολάου, δεν θα αρνιόταν πεισματικά την πρόταση της Εκκλησίας.
Τώρα, όμως, είναι αργά. Είναι κατόπιν του δράματος οι «σκληρές» δηλώσεις και οι αποφάσεις της Αρχιεπισκοπής. Τώρα οι ψυχές των παιδιών έχουν τσακιστεί. Και όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Πρώτοι από όλους, το κράτος και η Εκκλησία – εκείνοι που όφειλαν να είχαν μεριμνήσει για να αποφευχθεί το κακό.