Πέρα από τη χορεία των στοχαστών και φιλοσόφων προγόνων μας που μας άνοιξαν δρόμους με τα σοφά λόγια, τα γεμάτα έμπνευση αποφθέγματα και τα ρητά τους, ρόλο ”μεντόρων” για μας τους απογόνους τους έχουν και οι αρχαίοι Έλληνες τραγωδοί του 6ου και 5ου αι. πΧ της αρχαίας Αθήνας (Αισχύλος, Ευριπίδης, Σοφοκλής), στα έργα των οποίων προβάλλονται αρχές, αξίες και ιδανικά της εποχής τους, αλλά και της σημερινής εποχής.
Γράφει η
ΚΡΙΝΙΩ ΚΑΛΟΓΕΡΙΔΟΥ
Έτσι, για παράδειγμα, ο τελευταίος τραγικός ποιητής (από τους ως άνω) έδωσε πρώτος το περίγραμμα της ατομικής και συλλογικής ευθύνης μέσα απ’ τα έργα του προειδοποιώντας μας για πολλά κακά που εκκολάπτονται και, αν τους δώσουμε την ευκαιρία, θα έρθουν στην επιφάνεια και θα μας ”πνίξουν”.
Η σωφροσύνη όχι μόνο με την έννοια που της προσδίδει ο Σωκράτης στον ”Γοργία” του Πλάτωνα (”Σώφρων είναι ο άρχοντας του εαυτού του”), με την έννοια του να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε ορθά, με λογική και αυτοσυγκράτηση, αλλά και να λειτουργούμε ως εχέφρονα μέλη ενός συνόλου σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο.
Κάτι που δε συμβαίνει, δυστυχώς, στις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες. Κι αυτό εκπηγάζει από την έλλειψη σωφροσύνης και ευθύνης σε ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, πράγμα που εξηγεί τα απανωτά κακά που μας βρήκαν εν μέσω παγκόσμιων δυσμενών συγκυριών: αναρχία, τρομοκρατία, οικονομική καταστροφή, διαιωνιζόμενη διαφθορά και έκλυση των ηθών, παρακμιακή εθνική πορεία, μνημόνια και πανδημικό σοκ.
Εξηγεί γιατί τον Οκτώβριο του ’21 φτάσαμε να διοργανώνουμε — επ’ ευκαιρία των 200 χρόνων από την Εθνική Παλιγγενεσία — Διεθνές Συνέδριο στα Γιάννενα για την (”χρυσή”) εποχή του σφαγέα των Ελλήνων Αλή Πασά και γιατί φτάσαμε να ακούμε ανιστόρητα πράγματα από χείλη ”τουρκολάγνων” διανοουμένων οι οποίοι έχουν απήχηση στις μάζες όταν λένε με καυχησία ότι ”Από όλους τους δυνάστες της Αθήνας οι Οθωμανοί ήταν οι πιο ήπιοι”.
Μάθαμε να χωνεύουμε ευκολότερα, προφανώς, τα ”στρογγυλέματα” και τις ωραιοποιήσεις από τις ωμές αλήθειες της ιστορίας μας, τις συνυφασμένες με θυσίες ηρώων και μαρτυρικά ανδραγαθήματα τα οποία αποσιωπώνται σκοπίμως για να χαλιναγωγηθεί το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων.
Να χαλιναγωγηθεί, ώστε να προωθηθούν ευκολότερα σε αυτούς — δια της Παιδείας και του Τύπου — ιδεολογήματα που παραπέμπουν στον δουλοπρεπή, ραγιαδίστικο χαρακτήρα των ”προσκυνημένων”, όπως αποκαλούσε ο Κολοκοτρώνης στα χρόνια της Τουρκοκρατίας τους Νενέκους που είχαν πάρε δώσε με τον κατακτητή.
Φορείς ανθελληνικών ιδεολογημάτων θα υπάρχουν παντού και πάντοτε. Ρεπούσηδες και Δραγώνες που σχολιάζουν ανίερα το ιστορικό παρελθόν μας στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εξακολουθούν να υπάρχουν στον εκπαιδευτικό και πολιτικό βίο της χώρας μας επηρεάζοντας όχι μόνο τα της Παιδείας μας, αλλά και της Εξωτερικής πολιτικής μας.
Της Εξωτερικής πολιτικής στην οποία — προς ώρας — πνέει ο ούριος άνεμος της ελληνοτουρκικής ”συμφιλίωσης” με όχημα την ”διπλωματία των σεισμών” και στόχο την προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας (βλ. ευχετήριες επιστολές Ερντογάν-Τσαβούσογλου για την 25η Μαρίου, μολονότι αυτές ακολουθούν διαχρονικά τη συνήθη διπλωματική πρακτική για τις εθνικές επετείους).
Σφίγγω τα δάχτυλά μου σε γροθιά σκεπτόμενη πόσες φορές πέσαμε στην παγίδα της ”ελληνοτουρκικής φιλίας” από εποχής Ελευθέριου Βενιζέλου μέχρι σήμερα. Μέχρι να φτάσουμε στη σαφή απειλή του ”Θα ‘ρθούμε ένα βράδυ ξαφνικά” του Τούρκου… ηγεμόνα.
Η αφυπνισμένη εθνική μνήμη μου με γεμίζει θυμό. Θυμό για μας τους ίδιους προπάντων. Για την έλλειψη σωφροσύνης, διπλωματικής ικανότητας και διορατικότητας που επιδείξαμε σε κομβικές στιγμές της Ιστορίας μας, με αποτέλεσμα να επιτρέψουμε να μετατραπούν σε ”Χαμένες Πατρίδες” η Ανατολική Ρωμυλία, η Μικρά Ασία, ο Πόντος, η Ίμβρος, η Τένεδος και η Βόρεια Ήπειρός ΜΑΣ.
Οι ”εθνικές χασούρες μας”, δηλαδή, όπως τις ονομάζουν οι ”ψύχραιμοι” εκτιμητές καταστάσεων. ”Εθνικές χασούρες” οι οποίες μεταφυτεύτηκαν τοπωνυμικά στην ελληνική επικράτεια, για να απαλυνθούν οι τύψεις μας. Όμως δεν απαλύνονται αυτές, γιατί δεν ξεχνιούνται παρά τα καρφιά που μπήγουν οι καλοθελητές (ημεδαποί και αλλοδαποί) στο σώμα της συναισθηματικής και διανοητικής ιστορικής μνήμης των Ελλήνων.
Δεν απαλύνονται γιατί προστέθηκαν εντωμεταξύ κι άλλες εθνικές απώλειες του Ελληνισμού συν τω χρόνω: η βόρεια Κύπρος που τούρκεψε το ’74 και τα Ίμια το ’96. Η πρώτη ”χασούρα” τμήματος της ελληνικής κυριαρχίας — με δική μας απόφαση — από τον Β’ ΠΠ), μέχρι τις νεότερες διπλωματικές ήττες μας στον 21ο αιώνα, που είχαν τη σφραγίδα της ελληνικής Πολιτείας:
Γιατί σαν ήττες σε καιρό ειρήνης που ισοδυναμούν με εμπόλεμες, λογαριάζω την υποθήκευση — επί εποχής (συριζο)μνημονίων — της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου για 99 χρόνια ως ενέχυρο στους δανειστές μας και τη θυσία στους Σκοπιανούς του ονόματος της Μακεδονίας μας δια της ”Συμφωνίας των Πρεσπών” το 2018, που αναγόρευσε νικητή τον αλυτρωτισμό των (Βορειο)-”Μακεδόνων”].
Στην τελευταία περίπτωση καταφέραμε (εμείς οι τρισάθλιοι Νεοέλληνες του καιρού μας) να παραχωρήσουμε — δια των πολιτικών εκπροσώπων μας — εθνικά κεκτημένα αιώνων της ελληνικής Μακεδονίας στους βόρειους διεκδικητές γείτονές της, οι οποίοι την εποφθαλμιούσαν ανέκαθεν.
Την εποφθαλμιούσαν, μέχρι που πέτυχαν τον σκοπό τους: να οικειοποιηθούν το όνομά της, με συνοδευτική ”προίκα” ταυτότητα και γλώσσα… ”makedonski” (”μακεδονική”), δίνοντας υπόσταση στην πλαστή ιστορία τους που είναι κλεμμένη από την τρισένδοξη δική μας…
Και σαν να μη μας έφταναν οι άφρονες και ανιστόρητες πολιτικές αποφάσεις μας τότε, χαρίσαμε πρόσφατα την… ”ιστορική νίκη των «Μακεδόνων» στην Ελλάδα”, όπως πανηγυρίζουν προπαγανδιστικά τα ΜΜΕ των Σκοπίων (βλ. τηλεοπτικό κανάλι Sitel στη ”Βόρεια Μακεδονία.”) δια της ”νίκης της «μακεδονικής» γλώσσας” στην πατρίδα μας, μετά την απόφαση του μονομελούς Πρωτοδικείου της Φλώρινας να επιτραπεί η διδασκαλία ”μακεδονικής” γλώσσας σ’ αυτήν.
Κατά τας δικαστικάς… γραφάς, φυσικά, δεν νοείται άσκηση κριτικής σε νομικές αποφάσεις για να μην ενθαρρύνεται η αυτοδικία. Ωστόσο γεννάει υποψίες και ερωτηματικά αυτή καθαυτή η έγκριση ”Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας” — μετά από επανειλημμένες απορρίψεις φιλοσκοπιανών συλλόγων (υποκινούμενων, προφανώς, από το φερέφωνο των Σκοπίων ”Ουράνιο Τόξο”, το οποίο προπαγανδίζει από χρόνια (με έδρα τη Φλώρινα) τις αλυτρωτικές ιδέες των Σκοπιανών εθνικιστών).
Κερασάκι στην τούρτα όλων αυτών, που — με αφορμή τη ”Συμφωνία των Πρεσπών” — άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου στη χώρα μας επιτρέποντας στην αλβανική προπαγάνδα να γίνει ένα με την μουσουλμανική μερίδας τουρκόψυχων της μειονότητας Θράκης οι οποίοι ζητούν να αναγνωριστεί ”τουρκική” μειονότητα στην Ελλάδα…
Με άλλα λόγια οι Αλβανοί ζητούν να μιμηθούν φιλοσκοπιανούς και φιλότουρκους καταγγέλλοντας τη χώρα μας — μέσω μιας ομάδας στο”Facebook” με το όνομα ”Σύνδεσμος Αρβανιτών & Αλβανών 2015” — για μη αναγνώριση επίσημων μειονοτήτων!!!
”Η Ελλάδα εμποδίζει την Αρβανιτική κοινότητα να αποκτήσει τα δικαιώματά της στον Αρβανιτισμό. Η Ελλάδα είναι γεμάτη μειονότητες. Το Ελληνικό κράτος έχει νομικές υποχρεώσεις απέναντι τους. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο με 39 έγγραφα ότι οι Αρβανίτες είχαν Αλβανική Εθνική Συνείδηση”, λένε θρασύτατα τα ανιστόρητα ”φίδια” που λογαριάζουν για μειονότητες τους απογόνους και τα παρακλάδια των αρχαίων ελληνικών φύλων.
Τα ”φίδια” που — στην προσπάθειά τους να αποδομήσουν (σε συνεργασία με ντόπιους ανθέλληνες) την ιστορία ηρωικών μορφών του 1821 αρβανίτικης καταγωγής (όπως οι Σουλιώτες) — παραποιούν ιστορικά στοιχεία, ώστε να αμφισβητηθούν και να αμαυρωθούν ηρωικές πράξεις και μορφές απαράμιλλου θάρρους και θυσιαστικής αυταπάρνησης, όπως το Κούγκι, ο Σαμουήλ, ο Ζάλογγος και οι γνωστές για την αγωνιστική δράση τους κατά των Τούρκων και των Τουρκαλβανών οικογένειες των Μποτσαραίων και των Τζαβελαίων.
Ηρώων που τους οικειοποιούνται στη συνέχεια με πρόσχημα την αρβανίτικη καταγωγή και διάλεκτό τους (αντίστοιχη με πολλές άλλες ελληνικές: ποντιακή, θρακιώτικη, βλάχικη, ρουμελιώτικη, κρητική κλπ), αν και γνωρίζουν ότι στους Σουλιώτες ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη η ελληνική εθνική συνείδηση.
Ήταν ανεπτυγμένη η συνείδηση της Ρωμιοσύνης, που ήταν ταυτισμένη με τη θρησκευτική ταυτότητα και τις ελληνικές παραδόσεις. Αιτίες οι οποίες τους έκαναν να πολεμούν με διάθεση αυτοθυσίας για την Ελλάδα και να ποτίσουν με το αίμα τους το δέντρο της ελευθερίας της!..
Τολμούν να το κάνουν αυτό βέβαια οι Αλβανοί εθνικιστές και όλοι γενικά οι ανθέλληνες, γιατί βλέπουν ότι η εποχή μας δεν γεννά Μποτσαραίους, Μπουμπουλίνες, Καραϊσκάκηδες και Κολοκοτρώνηδες, αλλά τυχοδιώκτες, τουρκολάγνους, πατριδοκάπηλους, εθνομηδενιστές και ”κιοτήδες”* (για να μιλήσω στην τσουχτερή γλώσσα του Γέρου του Μοριά), οι οποίοι είναι πρόθυμοι να συνταχθούν με τα ξένα συμφέροντα και εμπνέουν στους νέους το μίσος για κάθε τι ελληνικό για να φτάσουν αυτοί να καίνε σημαίες και να έχουν συνθήματα ακύρωσης της ορθόδοξης πίστης μας.
Με τα δεδομένα αυτά, η μόνη ελπίδα που μας απομένει — όσο μαίνεται, τουλάχιστον, η πολυπρόσωπη ανθελληνική προπαγάνδα στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ** με ”μαξιλάρι” τις Πρέσπες — είναι να αντλούμε αισιοδοξία για την επιβίωση του Ελληνισμού από τον λόγο του Μακρυγιάννη προς τον Γάλλο υποναύαρχο Δεριγνύ, πριν αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ στους Μύλους της Αργολίδας (1825):
”[…] Όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά…”
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ
*Κιοτής (τουρκική λέξη): αυτός που φοβάται πολύ, ο δειλός
** ΜΚΔ: Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης