Μέσα σε 125 χρόνια, 20 Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί πρόεδροι ενέπλεξαν τη χώρα τους σε 48 συγκρούσεις και επεμβάσεις σε όλον τον πλανήτη.
Η φρασεολογία και η κουλτούρα που αποπνέει ο υποψήφιος Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ εμπνέει σε πολλούς μεγαλύτερο φόβο για μια πιο επικίνδυνη και φιλοπόλεμη Αμερική αν εκλεγεί, σε αντίθεση με την μαύρη, γυναίκα και πιο φρέσκια Δημοκρατική, Κάμαλα Χάρις. Ωστόσο, η ιστορία των Αμερικανών προέδρων, τουλάχιστον από το 1900, δείχνει ότι τα φαινόμενα απατούν και ότι οι πόλεμοι ελκυστικοί και σε φαινομενικά συμπαθή πρόσωπα. Τα τελευταία 125 χρόνια, 12 Ρεμπουμπλικάνοι πρόεδροι έχουν εμπλακεί 50 φορές σε πολέμους και συγκρούσεις του πλανήτη ενώ οι Δημοκρατικοί 46 φορές.
Σε έναν πόλεμο που διαρκεί για χρόνια, μπορεί να εναλλάσονται στην εξουσία πρόεδροι από τα δύο κόμματα και παρ’ όλα αυτά να συνεχίζουν τις πολεμικές συγκρούσεις που ξεκίνησαν οι αντίπαλοι προκάτοχοί τους.
Έτσι, μπορεί ο Δημοκρατικός Χάρι Τρούμαν να έστειλε στρατό στην Κορέα, το 1950, αλλά ο Ρεπουμπλικάνος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ παρέλαβε τη σκυτάλη. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, όταν εξελέγη ο Αϊζενχάουερ στις 29 Νοεμβρίου 1952, παρόλο που είχε εκτοπίσει τον Τρούμαν με την υπόσχεση να φέρει την τελική νίκη στον πόλεμο, αναζήτησε κατάπαυση του πολέμου μέσω ανακωχής, μην τολμώντας πολεμική κλιμάκωση στο μέτωπο. Τελικά, μια κατάπαυση πυρός συμφωνήθηκε στις 27 Ιουλίου 1953.
Οι πιο ”δραστήριοι” Πρόεδροι των ΗΠΑ στις συγκρούσεις, 1900-2024
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο πρόεδρος που επί των ημερών του οι ΗΠΑ ήταν εξαιρετικά «απασχολημένες» με εκστρατείες και πολέμους. Ακολουθεί ο Τζο Μπαίντεν, ενώ στην Τρίτη θέση είναι και πάλι ο Δημοκρατικό διεθνής πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον.
Οι Δημοκρατικοί πρόεδροι μετά τη δεκαετία του 1960 αποδείχτηκαν μεγαλύτερα γεράκια, ξεκινώντας ή διατηρώντας τις μεγαλύτερες συγκρούσεις σε Ασία ακόμα και Ευρώπη.
Ειδικά μετά το 1989, κυρίως οι Δημοκρατικοί υιοθέτησαν μια καταστροφική “φιλελεύθερη ηγεμονία” μετά την ήττα της ΕΣΣΔ, όπως την ονομάζει ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Τζον Μιρσχάιμερ. «Η φιλελεύθερη ηγεμονία που υιοθετήθηκε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο (επέκταση δημοκρατίας, δημιουργία υπερεθνικών θεσμών κτλ) απέτυχε παταγωδώς. Οδήγησε σε πολιτικές που έφεραν χάος (π.χ στη Μέση Ανατολή), δηλητηρίασε τις σχέσεις με τη Ρωσία λόγω της επέμβασης στην Ουκρανία και μετέτρεψε την Κίνα σε Γολιάθ» θα έλεγε μετά τη νίκη του Τζο Μπάιντεν το 2020.
Κάποιες εμπλοκές σε πολέμους κρίνονται θεμιτές και ωφέλιμες για την ανθρωπότητα, όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ωστόσο, στην πλειοψηφία τους, οι αποφάσεις των προέδρων για επεμβάσεις ή κήρυξη πολέμου ήταν καταστροφικές για τους λαούς που έβλαψαν, όπως η εισβολή στο Μεξικό τη δεκαετία του 1910, η δίωξη των Ινδιάνων, η επέμβαση στη Ρωσία το 1920 ή ακόμα χειρότερα οι εισβολές σε Βιετνάμ (δεκαετία 1960) και στο Αφγανιστάν δεκαετίες 2000 και 2010.
Σήμερα, στον πόλεμο στην Ουκρανία, μπορεί να εισέβαλε η Ρωσία σε ξένη χώρα, αλλά η εμπλοκή των Αμερικανών είναι αδιασφισβήτητη, όπως επίσης και η λευκή επιταχή του Λευκού Οίκου στους Ισραηλινούς στον πρόσφατο πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
Νεοσυντηρητικοί, όπως ο Ουίλιαμ Κρίστολ και ο Ρόμπερτ Κάγκαν, άνθρωποι που υποστήριξαν δυναμικά τις εισβολές των ΗΠΑ επί εποχής Τζορτζ Μπους, παραιτήθηκαν από το διοικητικό συμβούλιο της Washington Post επειδή η εφημερίδα δεν υποστήριξε την Κάμαλα Χάρις για την προεδρία. Έτσι, οι Ρεμπουμπλικάνοι πλέον δεν ήταν το άλλοτε επιθετικό κόμμα και έτσι μετανάστευσαν στο Δημοκρατικό Κόμμα.
«Τόσο ο Κρίστολ όσο και ο Κάγκαν είναι αμετανόητοι υποστηρικτές για την εισβολή στο Ιράκ πριν από περίπου 20 χρόνια. Και η Χάρις βρήκε έναν κοινό σκοπό με έναν βασικό αρχιτέκτονα εκείνου του πολέμου – τον πρώην αντιπρόεδρο Ντικ Τσέινι και την κόρη του –επίσης γεράκι- την πρώην βουλευτή Λιζ Τσέινι, θα σημείωνε στο The American Conservative, ο ειδικός αναλυτής στις Βρυξέλλες, Έλνταρ Μάμεντοφ.
Κοντολογίς, μια εκλογή της Κάμαλα Χάρις δεν είναι απαραίτητα καλό για την ειρήνη, καθώς για τα δύο κόμματα, ίσως ισχύουν τα λόγια του Αμερικανού στρατηγού Ρόμπερτ Λη: «Είναι καλό που ο πόλεμος είναι τόσο τρομερός. Διαφορετικά, θα μας άρεσε πάρα πολύ». Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί δυστυχώς το δείχνουν άλλες φορές περισσότερο ή λιγότερο έντονα.