Αυτό σίγουρα δεν είναι «Ενωμένη Ευρώπη».
Ένα ατέλειωτο παζάρι είναι κυνικών πολιτικών που το μόνο που τους νοιάζει είναι να επιστρέψουν στις χώρες και να υποστηρίξουν ότι «έδωσαν σκληρή μάχη για τα συμφέροντα των φορολογουμένων τους».
Την ώρα που η Ευρώπη αντιμετωπίζει μεγάλη οικονομική κρίση, την ώρα που μπορούν να αξιοποιηθούν τα μεγάλα περιθώρια που έχει για κοινές πολιτικές, για δανεισμό σε επίπεδο ΕΕ, για αξιοποίηση του πλαισίου του κοινού νομίσματος, με σκοπό την οικονομική ανάκαμψη, όλη η κουβέντα είναι ξανά για τη λιτότητα.
Φαίνεται ότι κάποιοι δεν πήραν κανέναν μάθημα από την αποτυχία των μνημονίων. Της παραλλαγής αυτής πάνω στο μοτίβο «η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απέθανε».
Και φυσικά αποδεικνύεται πόσο κούφια είναι τα λόγια για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Την ώρα που η Ευρώπη μπορούσε να έχει ευρωπαϊκές κοινές απαντήσεις να έβγαινε πιο γρήγορα από την ύφεση, πρυτανεύει η λογική των κοντόθωρων «εθνικών» υπολογισμών.
Για να μην πούμε για το πώς επιβιώνουν τα στερεότυπα για τον Ευρωπαϊκό Νότο.
Όμως, περισσεύει και η υποκρισία.
Γιατί ξέρουν καλά ότι δεν πρόκειται από αυτή την ιστορία κάποια χώρα να βγει χαμένη.
Ακόμη και οι χώρες που δίνουν περισσότερα από όσα εισπράττουν, έχουν πολλαπλά οικονομικά οφέλη σε άλλα επίπεδα.
Όλα αυτά δείχνουν επίσης και την κρίση ηγεσίας στην Ευρώπη.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην επαρκεί καν ο γαλλογερμανικός άξονας για να μπορέσει να περάσει μια απόφαση.
Όμως, με τέτοιες επιλογές η Ευρώπη δεν έχει μεγάλο μέλλον.
Ο κόσμος αλλάζει και το πόσο γρήγορα θα απαντήσουν οι χώρες στην οικονομική ύφεση θα κρίνει και τις προοπτικές τους την επόμενη μέρα.
ΗΠΑ και Κίνα έχουν μπει σε σκληρό ανταγωνισμό, με πολλαπλά χτυπήματα και από τις δύο πλευρές.
Όμως, η Ευρώπη αδυνατεί να δείξει ότι υπάρχει όντως ένας τρίτος δρόμος, μια άλλη κατεύθυνση.
Και αυτό μπορεί να το πληρώσει ακριβά σε έναν κόσμο πιο διαιρεμένο.
Όποιος σπέρνει λιτότητα στο τέλος θερίζει κοινωνικές εκρήξεις.
Και όποιος αρνείται την αλληλεγγύη στο τέλος πρέπει να διαχειριστεί χάσματα και συγκρούσεις.
Ας το έχουν στο νου τους.