Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Bλέποντας αυτές τις μέρες, τις καθημερινές εικόνες από καταστροφές, λεηλασίες και πυρκαγιές στις ΗΠΑ έκανα αυθόρμητα μια σύγκριση με το δικό μας κίνημα των Αγανακτισμένων. Τους 6 μήνες του 2011 που κράτησε το κίνημα ήμουν σχεδόν καθημερινά με την παρέα μου στο Σύνταγμα. ΠΟΤΕ δεν λεηλατήσαμε μαγαζιά, ποτέ δεν κάψαμε την πόλη, ποτέ δεν τρομοκρατήσαμε περαστικούς και βέβαια ποτέ δεν πυροβολήσαμε αστυνομικούς. Εκτεταμένα επεισόδια γινόντουσαν ΜΟΝΟ τις μέρες εκείνες που μαζεύονταν στην Αθήνα ως και 500.000 διαδηλωτές οπότε τότε επέλεγαν να εμφανιστούν οι μπάχαλοι και προβοκάτορες που έβαζαν τις φωτιές.
Κάθισα και αναζήτησα στοιχεία για το αν είχαν ξεσπάσει ανάλογες ταραχές στις θητείες προηγούμενων Αμερικανών προέδρων. Βρήκα πως επί κυβέρνησης Ομπάμα δυο μαύροι δολοφονήθηκαν από αστυνομικούς το 2014. Την ίδια χρονιά οι δολοφόνοι τους ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ. Για τον 18χρονο Μάικλ Μπράουν είχαμε ταραχές μόνο στην πόλη που γεννήθηκε. Ενώ για τον Έρικ Γκάρνερ είχαμε διαδηλώσεις σε κάποιες μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ αλλά ήταν ειρηνικές.
Γι’ αυτο και δεν εμπιστεύομαι ότι αυτό που βλέπουμε στην Αμερική είναι γνήσια λαική οργή. Όχι όταν σε 40 πολιτείες πρωταγωνιστούν καθημερινά όχι κάποιοι ειρηνικοί διαδηλωτές αλλά αποκλειστικά οι μπάχαλοι και οι συμμορίες.
Υποψιάζομαι ότι εδώ έχουμε ξεκάθαρη εργαλειοποίηση της λαικής οργής από τα μεγάλα συμφέροντα με στρατολόγηση των πιο λούμπεν στοιχείων. Και επειδή οι ταραχές παίρνουν δραματικότερες διαστάσεις σε πολιτείες που οι Δημοκρατικοί κυβερνήτες τους αρνούνται να πάρουν μέτρα καταστολής (όπως πιχι στη Νέα Υόρκη) αρχίζει να ξεκαθαρίζει η πραγματική εικόνα. Ο στόχος είναι να μην μπορέσουν οι ΗΠΑ να συνέρθουν από την οικονομική καταστροφή του κορονοϊού και να κηλιδωθεί η θητεία Τραμπ από χάος και πρωτοφανή δεινά ώστε στις εκλογές του Νοεμβρίου οι δυσαρεστημένοι Αμερικανοί να τον καταψηφίσουν.
Οι υποψίες μου φουντώνουν περισσότερο όταν διαπιστώνω ότι το βίντεο που πυροδότησε την οργή στους μαύρους των ΗΠΑ παρουσιάστηκε από τους New York Times, oι οποίοι το ΜΟΝΤΑΡΑΝ από τρία μικρότερα διαφορετικά βιντεάκια. Οι New York Times δεν είναι μόνο ο Ριζοσπάστης του Δημοκρατικού Κόμματος, ούτε απλά η ναυαρχίδα των Παγκοσμιοποιητών. Είναι και η κατ’ εξοχήν εφημερίδα που πολέμησε εξ’ αρχής τον Τραμπ αναπαράγοντας επανειλημμένα fake news και πρωταγωνιστώντας σε αναρίθμητες νεομακαρθικές εκστρατείες λάσπης εναντίον του.
Είναι σημαντικό όμως να δούμε γιατί έχουν λυσσάξει έτσι εναντίον του Τραμπ οι κύκλοι που εκφράζονται από τους New York Times, από το CNN και από δεκάδες άλλα κανάλια και συγκροτήματα τύπου στις ΗΠΑ. Τους λόγους θα τους καταλάβετε αν δείτε μια παράξενη σύγκριση του με ένα θρυλικό Αμερικανό πρόεδρο.
Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Τζων Κέννεντυ μοιράζονται κάτι κοινό παρότι ο πρώτος είναι ένας συντηρητικός Ρεπουμπλικάνος και ο δεύτερος ήταν ένας Δημοκρατικός με προοδευτικό προφίλ. Ο Κέννεντυ προερχόταν από μια εκ των πλουσιοτέρων οικογενειών της χώρας και ο Τραμπ είναι δισεκατομμυριούχος. Εξαιτίας του πλούτου τους λοιπόν και της επίμονης ανεξάρτητης στάσης τους στάθηκε αδύνατον να γίνουν μαριονέτες του Βαθέος Κράτους. Δεν γίνεται να δωροδοκηθεί ένας δισεκατομμυριούχος πρόεδρος.
Το Βαθύ Κράτος δεν αρκέστηκε να δολοφονήσει μόνο τον Κέννεντυ. Έβγαλε από τη μέση και δεκάδες μάρτυρες-κλειδιά της υπόθεσης. Έγιναν τότε κυριολεκτικά όργια από το παρακράτος. Για παράδειγμα τον υποτιθέμενο δολοφόνο του Κέννεντυ, τον Λη Χάρβει Όσβαλντ, τον δολοφόνησε πριν προλάβει να δικαστεί, ο Τζακ Ρούμπι, ένας άνθρωπος της νύχτας, μπροστά στα μάτια των αστυνομικών. Ο ίδιος ο Τζακ Ρούμπι θα πεθάνει λίγα χρόνια μετά, σύμφωνα με υποψίες από ένεση καρκινογόνων κυττάρων που έγινε στο κελί του. Στη συνέχεια είχαμε τη δολοφονία του Ρόμπερτ Κέννεντυ, του αδελφού του προέδρου. Και από τότε θα ξεκινήσει μια σειρά μυστηριωδών θανάτων πολλών μελών της μεγάλης οικογένειας των Κέννεντυ. Οι θάνατοι αυτοί είναι τόσο πολλοί και τόσο ανεξήγητοι που αρκετοί έκαναν λόγο για την «κατάρα των Κέννεντυ».
Αντί για μια μεταφυσική κατάρα δεν θα ήταν όμως λογικότερο να αποδοθούν όλοι αυτοί οι θάνατοι στη δράση ενός παρακράτους που χρηματοδοτείται από το Βαθύ Κράτος που είναι η πραγματική εξουσία στην Αμερική;
Αν στην περίπτωση του Τζων Κέννεντυ το Βαθύ Κράτος καθάρισε με τα όπλα στην περίπτωση του Ντόναλντ Τραμπ δεν θέλει να το επαναλάβει. Γιατί δεν θέλει να κάνει τον Τραμπ ήρωα στη συνείδηση του λαού, κάτι που συνέβηκε με τον Κέννεντυ.
Προσπάθησε λοιπόν να καθαιρέσει τον Αμερικανό πρόεδρο αρχικά με την υπόθεση της δήθεν ανάμειξης της Ρωσίας στην εκλογή του και στη συνέχεια με το δήθεν σκάνδαλο της Ουκρανίας. Τώρα που απέτυχε παταγωδώς και στα δυο εκτιμώ ότι προσπαθεί να δημιουργήσει χάος στις ΗΠΑ μέσω των πρωτοφανών ταραχών σε 40 πολιτείες εξαιτίας του θανάτου του μαύρου Τζορτζ Φλόιντ. Ένα χάος που ήδη επιχειρούν τα αμερικανικά συστημικά μίντια να αποδόσουν στον Τραμπ. Τον κατηγορούν πιχι για εμπρηστικές δηλώσεις. Δεν κατηγορούσαν όμως τον Ομπάμα όταν δήλωνε μετά τις ταραχές που ακολούθησαν έναν ανάλογο θάνατο Αφροαμερικανού στη Βαλτιμόρη: «Δεν είναι διαδηλωτες, είναι κλέφτες, εμπρηστές, εγκληματίες που καταστρέφουν τις περιουσίες των γειτονιών τους».
Ποιο είναι αυτό το περίφημο Βαθύ Κράτος που αναφέρω; Για τα συστημικά μίντια είναι μια θεωρία συνωμοσίας. Πολλοί σοβαροί όμως αναλυτές, συγγραφείς, ακόμη και διάσημοι πολιτικοί πιστεύουν πως είναι μια πραγματικότητα. Πρώτος ο πρόεδρος Ντουάιτ Αιζενχάουερ είχε προειδοποιήσει στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του το 1961 πως η αμερικανική κοινωνία «θα πρέπει να προφυλαχθεί από την απόκτηση αδικαιολόγητης επιρροής, από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα». Δυο χρόνια μετά από την ομιλία του συνέβηκε η δολοφονία του Τζων Κέννεντυ.
Εδώ και αρκετά χρόνια όμως το Βαθύ Κράτος είναι κάτι πολύ ευρύτερο από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα που φοβόταν ο Αιζενχάουερ. Περιλαμβάνει πλέον όχι μόνο βιομηχάνους όπλων και στρατιωτικούς αλλά και αρκετές από τις πλουσιότερες οικογένειες των ΗΠΑ ενώ έχει συμμαχήσει τόσο με κλιμάκια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αλλά και με τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του τύπου, ακόμη και με δικαστικούς που έχει επιβάλει σε θέσεις-κλειδιά. Είναι προφανές ότι η δύναμη του είναι τέτοια ώστε να μπορεί να συντηρεί πλουσιοπάροχα παρακρατικές ομάδες που να τους αναθέτει ειδικές επιχειρήσεις.
Παρά τις συστημικές φωνές που θέλουν να κρύψουν την πραγματικότητα του Βαθέος Κράτους με τη βολική καραμέλα της «θεωρίας συνωμοσίας», οι Αμερικανοί πολίτες πιστεύουν ότι υπάρχει αυτό το παράκεντρο εξουσίας στη χώρα τους. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2017, το 48% των Αμερικανών εκτιμά πως το Βαθύ Κράτος είναι υπαρκτό και το περιγράφει σαν «συνεργασία κλιμακίων του στρατού, των μυστικών υπηρεσιών και κυβερνητικών αξιωματούχων που προσπαθούν να χειραγωγήσουν υπόγεια την εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση». Μόνο το 35% σε αυτή τη δημοσκόπηση θεώρησε πως πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας ενώ το 17% δεν είχε γνώμη.
Η απλή αλήθεια αγαπητοί φίλοι είναι πως τα λεγόμενα μεγάλα συμφέροντα επιχείρησαν σε όλη τη νεότερη ιστορία να δημιουργήσουν καθεστωτικούς μόνιμους μηχανισμούς εξυπηρέτησης τους σε όλους τους τομείς που ασκείται η πραγματική εξουσία σε μια χώρα. Και η πραγματική εξουσία δεν ασκείται μόνο από την κυβέρνηση. Για πολλούς Δυτικούς αναλυτές δεν είναι καθόλου θεωρία συνωμοσίας η ύπαρξη Βαθέος Κράτους σε χώρες όπως η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ουκρανία, η Κολομβία και το Πακιστάν. Για παράδειγμα σχεδόν κανείς δεν αμφισβητεί ότι το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας συγκροτείται από κύκλους των μυστικών υπηρεσιών, του στρατού, των υπηρεσιών ασφαλείας, των δικαστικών αλλά κα του οργανωμένου εγκλήματος. Οι ίδιοι όμως αναλυτές που θεωρούν δεδομένη τη λειτουργία Βαθεος Κράτους σε πολλές χώρες την αμφισβητούν στις ίδιες τις ΗΠΑ. Δεν είναι λίγο αντιφατικό τη στιγμή που τα μεγαλύτερα οικονομικά συμφέροντα δραστηριοποιούνται ακριβώς σ’ αυτή τη χώρα; Δεν είναι παράλογο να μην θέλησαν να στήσουν μόνιμους μηχανισμούς στην κατ’ εξοχήν πλανητική υπερδύναμη;
Φίλοι αναγνώστες και μια μαθητευόμενη κομμωτριούλα γνωρίζει πως οι πρόεδροι των ΗΠΑ είναι διακοσμητικοί και πως πραγματική εξουσία είναι τα μεγάλα συμφέροντα που τους χρησιμοποιούν σαν μαριονέτες. Βεβαίως και υπήρξαν εξαιρέσεις αλλά θα σοκαριστεί κάποιος αν εξετάσει πως αντιμετωπίστηκαν. Ο Λίνκολν και ο Κέννεντυ δολοφονήθηκαν. Ο Νίξον όταν ξέφυγε από τη γραμμή καθαιρέθηκε. Ίσως το λάθος που του χρέωσαν ήταν ότι είχε καλύτερες σχέσεις με το ισχυρότατο (τότε) ελληνικό λόμπυ από ότι με το Βαθύ Κράτος. Τα ίδια συμφέροντα που τον κυνήγησαν είχαν φροντίσει να οδηγήσουν σε παραίτηση ένα χρόνο πριν τον Ελληνοαμερικανό αντιπρόεδρο Σπύρο Άγκνιου ώστε να μην ανακηρυχθεί αυτός πρόεδρος μετά την καθαίρεση του Νίξον. Τον Μπιλ Κλίντον όταν αρχικά δεν θέλησε να βομβαρδίσει τη Σερβία βολικά τον ανακάτεψαν στο σκάνδαλο με τη Μόνικα που θα οδηγούσε στην καθαίρεση του. Έκανε πίσω, η Σερβία ισοπεδώθηκε από βομβαρδισμούς και το σκάνδαλο ξεχάστηκε αυτόματα.
Ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ γνώριζε εξ’ αρχής ότι ο βασικότερος αντίπαλός του θα είναι το Βαθύ Κράτος, το οποίο όπως και πολλοί ψηφοφόροι του το θεωρεί «αληθινά μια απειλή για την ίδια τη δημοκρατία». Το 2018 κατήγγειλε μάλιστα ότι τα Fake news μίντια είναι το όχημα του Βαθέος Κράτους. Γιατί όμως το Βαθύ Κράτος είναι αντίπαλος του Τραμπ ενώ στις εκλογές του 2016 υποστήριξε την Χίλαρι Κλίντον; Γιατί εδώ και αρκετά χρόνια το Βαθύ Κράτος έχει ταυτιστεί με τους κύκλους της Παγκοσμιοποίησης και η Χίλαρι ήταν μια φανατισμένη ακόλουθος της. Ο Τραμπ από την άλλη ήταν και είναι διακηρυγμένος εχθρός της Παγκοσμιοποίησης που αρνείται ΟΛΗ την ατζέντα της. Δεν θέλει τις ΗΠΑ παγκόσμιο σερίφη στην υπηρεσία παγκοσμιοποιητικών συμφερόντων, δεν θέλει να κάνει πολέμους γι’ αυτά τα συμφέροντα, θέλει μάλιστα να επανέρθουν τα αμερικανικά στρατεύματα πίσω στην πατρίδα. Δεν εκτιμάει τη φωλιά της Παγκοσμιοποίησης που λέγεται ΟΗΕ, δεν σέβεται το παγκοσμιοποιητικό ΝΑΤΟ, είναι κάθετα αντίθετος στη θρησκευτική προσήλωση της Παγκοσμιοποίησης στα ανοιχτά σύνορα και την κλιματική αλλαγή. Ο μεγαλύτερος μάλιστα φόβος που έχουν οι Ελίτ της Παγκοσμιοποίησης για τον Τραμπ είναι αν τυχόν καταφέρει να επανεκλεγεί, μήπως έρθει σε συνεννόηση με τον Πούτιν (άλλο ορκισμένο εχθρό τους) και μαστορέψουν μαζί μια νέα Γιάλτα που θα φέρει τέλος στους πολέμους που σχεδιάζει το Βαθύ Κράτος.
Κάθε μέρα που ο Τραμπ παραμένει πρόεδρος και τουιτάρει τις αντιπαγκοσμιοποιητικές ατάκες του οι Παγκοσμιοποιητές παίρνουν χάπια για να συνέρθουν. Τελευταία όμως τους στρίμωξε περισσότερο. Πρώτα έκοψε την χρηματοδότηση των ΗΠΑ στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (το μαγαζάκι του ΟΗΕ που έχει τεράστιες ευθύνες για την εξαπλωση της επιδημίας) και πριν μια βδομάδα ανακοίνωσε την αποχώρηση της χώρας του από τον Οργανισμό.
Προκάλεσε ανοιχτά τους Παγκοσμιοποιητές με το διάταγμα του κατά της λογοκρισίας που ασκούν τα μεγάλα μέσα κοινωνικής δικτύπωσης όπως το facebook και το google. Tέλος τους εξαπέλυσε κανονικότατο πόλεμο καθώς ζητάει την έρευνα για το Obamagate και αυτό τους καίει πάρα πολύ. Τι σύμπτωση λοιπόν που ακριβώς όταν ο Τραμπ ξεκίνησε το δικό του πόλεμο αμέσως μετά είδαμε να ξεσπάνε λεηλασίες, φωτιές και χάος σε 40 πολιτείες.
Σκηνικά που θυμίζουν τις πορτοκαλί επαναστάσεις στην Ουκρανία αλλά και στην Ελλάδα των Δεκεμβριανών του 2008. Όταν οι διαδηλωτές έκαιγαν πόλεις, πανεπιστημιακά κτίρια και βιβλιοθήκες, κατέστρεφαν αυτοκίνητα και πλιατσικολογούσαν καταστηματα, σε κάθετη αντίθεση με την πολιτικοποιημένη συμπεριφορά των Αγανακτισμένων το 2011.