Του Δημήτρη Γ. Απόκη
Το Νομοσχέδιο της Φορολογικής Μεταρρύθμισης που πέρασε στο αμερικανικό Κογκρέσο ήταν μια βαρύνουσας σημασίας και ουσίας νίκη για τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τράμπ, με δεδομένο ότι βάζει σε εντελώς νέα βάση και προοπτική την εθνική οικονομική στρατηγική της Αμερικής. Πρόκειται για την πρώτη ολοκληρωτική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος από την εποχή της προεδρίας του αείμνηστου Ρόναλντ Ρέηγκαν.
Το γεγονός αυτό κυριάρχησε στο κλείσιμο της πρώτης χρονιάς του Προέδρου Τράμπ, σκεπάζοντας τη δημοσιοποίηση της Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας που ο Πρόεδρος είχε δώσει στη δημοσιότητα λίγα εικοσιτετράωρα πριν.
Πρόκειται για ένα κείμενο ορόσημο που στην κυριολεξία ξεκαρφώνει τα θεμέλια της στρατηγικής εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Τα μυαλά πίσω από αυτή τη ριζοσπαστική για τα δεδομένα στρατηγική είναι ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Στρατηγός ΜακΜάστερ, η Αναπληρωτής Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Ντίνα Πάουελ, και η Βοηθός του Προέδρου, Νάντια Σάιντλοου.
Το κείμενο αποτελεί μια ακόμη υλοποίηση της δέσμευσης του Προέδρου Τράμπ πριν από τις εκλογές, βάση της οποίας θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ σχετίζονται με τον υπόλοιπο κόσμο.
Από την αρχή της δεκαετίας του 1990, οι ελίτ εξωτερικής πολιτικής στην Ουάσιγκτον, είχαν καταλήξει σε μια συναίνεση που την έζησα τόσο στους κυβερνητικούς διαδρόμους του Λευκού Οίκου, του Στέητ Ντιπάρτμεντ, και του Κογκρέσου, αλλά και ως φοιτητής Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο. Αυτή η συναίνεση είχε να κάνει με τη δημιουργία μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αυτή η Νέα Τάξη Πραγμάτων επρόκειτο να προκύψει από διπλωμάτες, δικηγόρους, που συμμετείχαν συνεχώς σε πολυμερή συνέδρια, διαμορφώνοντας συμφωνίες που στην κατάληξή τους περιόριζαν την εθνική κυριαρχία των ΗΠΑ και των άλλων κρατών, προς όφελος πολυεθνικών οργανισμών που κινούνταν από διεθνείς γραφειοκρατίες. Ο κόσμος αυτός για χρόνια ολόκληρα αποτέλεσε και συνεχίζει ακόμη να αποτελεί το ιδανικό όνειρο για τις ακαδημαϊκές ελίτ, και τους γνωρίζοντες, κατά την άποψή τους, τα πάντα διεθνείς γραφειοκράτες, που έχουν αφιερώσει την καριέρα τους, στον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας στην ηθική διάταξη της παγκοσμιοποίησης.
Ο Ντόναλντ Τράμπ κέρδισε το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και στη συνέχεια τις εκλογές απέναντι στη Χίλαρι Κλίντον, έχοντας ως βασικά επιχειρήματα ότι η παγκοσμιοποίηση παραχωρεί την κυριαρχία των ΗΠΑ σε διεθνείς γραφειοκρατίες, ότι οι πολυεθνικές εμπορικές συμφωνίες πλήττουν τις ΗΠΑ, και ότι άλλες χώρες χρησιμοποιούν αμερικανικά κεφάλαια και αμερικανικές ζωές για να επιτύχουν τους δικούς τους στόχους.
Οι εγχώριες, Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών, ελίτ στο χώρο της εξωτερικής πολιτικής και της εθνικής ασφάλειας, έντρομοι και έχοντας βγει από τα ρούχα τους, επαναστάτησαν με το γεγονός ότι ένας δισεκατομμυριούχος εκκεντρικός επιχειρηματίας, είχε το θράσος να αμφισβητήσει τη συναίνεση δεκαετιών. Ο τρόμος τους μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε μίσος όταν είδαν να υλοποιεί τις εξαγγελίες του αυτές όντας στον Οβάλ Γραφείο, επαναπροσδιορίζοντας την εξωτερική πολιτική και εθνική ασφάλεια γύρω από τα αμερικανικά συμφέροντα.
Ποιος πίστευε ότι ένα χρόνο μετά την Προεδρία του πεφωτισμένου της Παγκοσμιοποίησης, Μπαράκ Ομπάμα, θα βρισκόμασταν στα πρώτα ουσιαστικά βήματα μιας επανάστασης στο χώρο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, που κάποιοι, κυρίως οι ελίτ, πίστευαν ότι δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Και όμως αποτελεί την πραγματικότητα.
Ας δούμε τον πρώτο χρόνο του Προέδρου Τράμπ. Με το καλημέρα στο Λευκό Οίκο, απέσυρε τις ΗΠΑ από την Trans-Pacific Partnership (TPP). Την ώρα που παραχωρούσε δείπνο στον Πρόεδρο της Κίνας, Σί, ζήτησε συγγνώμη και βγήκε να ανακοινώσει την αεροπορική επιδρομή εναντίον βάσης στη Συρία, σε απάντηση της χρήσης χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ, εφαρμόζοντας την κόκκινη γραμμή που ο άνευρος Ομπάμα είχε θέσει και είχε ξεφτιλιστεί διεθνώς μη υπερασπιζόμενος τη δική του εξαγγελία. Απέσυρε τις ΗΠΑ από την ανούσια και οικονομικά επιζήμια, αφού αυτή πλήρωνε και δεσμεύονταν και άλλες χώρες κέρδιζαν και εξαιρούνταν, Συμφωνία για την Κλιματική Αλλαγή των Παρισίων. Αρνήθηκε να επικυρώσει τη Συμφωνία για το Πυρηνικό Πρόγραμμα του Ιράν, υποστηρίζοντας, σωστά, ότι η Τεχεράνη την παραβιάζει. Σε αντίθεση με τους δυο προκατόχους του που είχαν ταχθεί υπέρ της αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ προεκλογικά και αθέτησαν την υπόσχεσή τους αυτός το έκανε, ανακοινώνοντας και την έναρξη της διαδικασίας μεταφοράς της πρεσβείας από το Τελ Αβίβ. Έχει ανεβάσει δραματικά την πίεση προς το καθεστώς της Βόρειας Κορέας και προετοιμάζει ουσιαστική στρατιωτική αντίδραση εάν χρειαστεί. Έδωσε εντολή στον Υπουργό Άμυνας, Στρατηγό Μάτις, και τον Υπουργό Εσωτερικών, να διαμορφώσουν μια στρατηγική για να αποτρέψουν τις προσπάθειες της Κίνας και της Ρωσίας, να θέσουν υπό τον έλεγχό τους σπάνια ορυκτά που απαιτούνται για τις μοντέρνες τεχνολογίες.
Και κάτι που δεν θα ακούσει κανείς από τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης διεθνώς και τις αναλύσεις των διεθνών ελίτ είναι ότι, οι αποφάσεις αυτές έχουν αρχίσει να αποδίδουν καρπούς.
Το Πεκίνο έχει αυξήσει δραματικά την πίεση προς τη Βόρεια Κορέα. Ηγέτες 50 Αραβικών Κρατών πήγαν στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, όταν βρίσκονταν εκεί ο Πρόεδρος Τράμπ, για συνάντηση κορυφής όπου δημιούργησαν Κέντρο Αντιμετώπισης της Τρομοκρατίας. Ο Διάδοχός του Θρόνου στη Σαουδική Αραβία, λόγω της αναθέρμανσης των σχέσεων εμπιστοσύνης με την Ουάσιγκτον λόγω του Προέδρου Τράμπ, έχει προχωρήσει σε εντυπωσιακά για τα δεδομένα μέτρα εκμοντερνισμού στο Βασίλειο. Η εμπιστοσύνη που δείχνει ο Πρόεδρος στις ένοπλες Δυνάμεις και τον Υπουργό Άμυνας, Στρατηγό Μάτις, έχουν οδηγήσει στην καταστροφή του Ισλαμικού Κράτους, και μάλιστα με χαμηλό κόστος για τις ΗΠΑ. Παρά τη γκρίνια και την φασαρία γύρω από την έντονη κριτική που άσκησε έναντι των συμμάχων στο ΝΑΤΟ, ήδη άρχισαν να συνεισφέρουν οικονομικά πολύ περισσότερο στη συμμαχία, κάτι που οι προκάτοχοί του δεν είχαν επιτύχει. Ακόμη και με την έντονη φασαρία με την απόφαση για την Ιερουσαλήμ και τους λεονταρισμούς του ΟΗΕ, με πρωτοστάτη τον δικτάτορα Ερντογάν, δεν γύρισε και ο κόσμος ανάποδα στη Μέση Ανατολή και δειλά, δειλά κάποιες χώρες ακολουθούν την Ουάσιγκτον. Και όσο αφορά τον ΟΗΕ, πήρε το πρώτο μήνυμα με τη μείωση κατά 285 εκ. δολάρια της συνεισφοράς των ΗΠΑ στον προϋπολογισμό του.
Ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας του Προέδρου Τράμπ, καθιστά την οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη βασικό πυλώνα της εθνικής ασφάλειας. Βασικός πυλώνας είναι και η ανάπτυξη στο μέγιστο δυνατό των ενεργειακών πόρων των ΗΠΑ. Το άνοιγμα των πηγών πετρελαίου της Αλάσκα, μέσα από το φορολογικό νομοσχέδιο, που μπλοκάριζε ο Ομπάμα, και είχαν αποτύχει όλοι οι πρώην Ρεπουμπλικάνοι Πρόεδροι να πετύχουν αποτελεί κομβικό γεγονός σε αυτή την προσπάθεια.
Ο Πρόεδρος Τράμπ, έδωσε νέα ώθηση στην ηγετική πορεία των ΗΠΑ στο χώρο του διαστήματος.
Κλείνοντας το πρώτο χρόνο της Προεδρίας του, ο Ντόναλντ Τράμπ, έχει κάνει ουσιαστικά βήματα στο χώρο της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, για να στρέψει τις ΗΠΑ, μακριά από το άρμα της στρεβλής παγκοσμιοποίησης, επανασυνδέοντας την εθνική στρατηγική της Ουάσιγκτον, στο αμερικανικό συμφέρον. Αν διαβάσει κανείς με προσοχή τις ομιλίες του στη Βαρσοβία και την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών θα το διαπιστώσει, όπως θα διαπιστώσει επίσης, ότι καλεί όλα τα έθνη κράτη του κόσμου να κάνουν το ίδιο και να συνεργαστούν για ένα νέο διεθνές σύστημα όπου το συμφέρον των εθνών κρατών και των λαών τους θα έχουν τον πρώτο ρόλο, κόντρα στις διεφθαρμένες γραφειοκρατίες της στρεβλής παγκοσμιοποίησης.
Και όλα τα παραπάνω έχοντας απέναντι του τη συντριπτική πλειοψηφία των διεθνών ελίτ, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των ελίτ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων στην Ουάσιγκτον, και την έρευνα για το δήθεν σκάνδαλο της συνεργασίας του επιτελείου του με τη Ρωσία πριν τις εκλογές.
Όχι και άσχημα για τον πρώτο χρόνο μιας ριζοσπαστικής επανάστασης για την δημιουργία ενός εντελώς νέου διεθνούς συστήματος.
Μόλις άρχισε…
▪ Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος – Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, και μέλος τουThe International Institute of Strategic Studies.
Πηγή: mignatiou.com