Πιο επίκαιρη και σημαντική από ποτέ είναι η αναγνώριση της ιστορίας του φασισμού στην Αμερική, υποστηρίζει ο επίκουρος καθηγητής Διεθνούς Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο London School of Economics (LSE).
«Οι ΗΠΑ δεν είχαν ποτέ ανοσία στον φασισμό. Πολλοί σχολιαστές, όμως, εξακολουθούν να αισθάνονται άβολα μιλώντας για τον φασισμό στην Αμερική. Εξακολουθούν να θεωρούν ότι ο φασισμός είναι ξένος στην αμερικανική κοινωνία. Υποθέτουν συχνά ότι η αμερικανική ιδιαιτερότητα καθιστά τη χώρα απρόσβλητη σε οποιαδήποτε φασιστική απειλή. Ο φασισμός δεν έχει θέση στο κύριο αφήγημα μας για την αμερικανική ιστορία. Αντίθετα, στις περισσότερες παγκόσμιες ιστορίες του φασισμού, η Αμερική δεν είναι παρά μια υποσημείωση», σημειώνει σε άρθρο του στον Guardian ο επίκουρος καθηγητής.
Και συνεχίζει: «Και όμως δεν ήταν ποτέ πιο σημαντικό απ’ όσο σήμερα να αναγνωρίσουμε την ιστορία του φασισμού και του νεοφασισμού στην Αμερική. Τα τελευταία πέντε χρόνια, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου George Washington, τα λευκά εθνικιστικά και νεοφασιστικά κινήματα στις ΗΠΑ αυξήθηκαν κατά 600% στο Twitter, ξεπερνώντας το Ισλαμικό Κράτος σε όλες σχεδόν τις κατηγορίες, από τους αριθμούς των ακολούθων έως τους αριθμούς των αναρτήσεων (tweets)».
Σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Μοταντέλ, αυτές οι περιθωριακές ομάδες ενισχύθηκαν από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο. «Πολλοί είδαν την εκλογή του ως δική τους νίκη», υπογραμμίζει ο επίκουρος καθηγητής του LSE.
Ο Ντέιβιντ Μοταντέλ επιχειρεί μία καταγραφή της βαθιάς ρίζας του φασισμού στην αμερικανική κοινωνία. Στο διάστημα του μεσοπολέμου, δηλαδή τις δεκαετίες 1920 και 1930, υπήρξε αύξηση των φασιστικών ομάδων στην Αμερική. Η πιο γνωστή ήταν η παραστρατιωτική ομάδα της Ασημένιας Λεγεώνας της Αμερικής που ιδρύθηκε από τον συγγραφέα και δημοσιογράφο, Ουίλιαμ Ντάντλεϊ Πέλεϊ. «Εμμονικοί με φαντασιώσεις σχετικά με μια παγκόσμια συνωμοσία Εβραίων-κομμουνιστών και τους φόβους μίας διαφθοράς της αμερικανικής κουλτούρας από τους Αφροαμερικανούς, οι οπαδοί της προώθησαν τον ρατσισμό, τον ακραίο εθνικισμό, τη βία και το ιδανικό της επιθετικής αρρενωπότητας. Ανταγωνίστηκαν με διάφορες άλλες περιθωριακές ομάδες, όπως το κίνημα τον Χακί Πουκάμισων, το οποίο αποσκοπούσε στην οικοδόμηση μιας παραστρατιωτικής δύναμης βετεράνων του στρατού για την πραγματοποίηση πραξικοπήματος, την παραστρατιωτική Μαύρη Λεγεώνα, η οποία τρομοκρατούσε με τις δολοφονίες, τις βομβιστικές επιθέσεις και τις εμπρηστικές πράξεις της».
Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή Διεθνούς Ιστορίας, σημαντικό ρόλο έπαιξαν και ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα της ιταλικής και γερμανικής μειονότητας των ΗΠΑ. Ορισμένοι Ιταλο-αμερικανοί, επηρεασμένοι από την άνοδο του φασίστα Μουσολίνι, δημιούργησαν αρκετές φασιστικές ομάδες που στη συνέχεια συνενώθηκαν υπό την «ομπρέλα» του Φασιστικού Συνδέσμου της Βόρειας Αμερικής.
Μεγαλύτερη απήχηση είχε η Γερμανο-αμερικανική Πολιτική Οργάνωση η οποία ιδρύθηκε από τον Τζούλιους Καν το 1936. Τα μέλη της θεωρούσαν τους εαυτούς τους πατριώτες Αμερικανούς. Στις συγκεντρώσεις τους δίπλα στην αμερικανική σημαία τοποθετούσαν την σβάστικα. Στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης τον Φεβρουάριο του 1939, οι 20.000 συγκεντρωμένοι οπαδοί άκουγαν τον Καν να επιτίθεται στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Φράνκλιν Ρούσβελτ με την κατηγορία ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Εβραίων.
«Βεβαίως οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες ήταν περιφερειακές. Και όμως, οι ιστορικοί έχουν δείξει ότι δεν να υποτιμάται η έλξη πολλών Αμερικανών προς τον φασισμό στα χρόνια του μεσοπολέμου. Η ιδεολογία βρήκε εξέχοντες υποστηρικτές, από τον συγγραφέα Έζρα Πάουντ, ο οποίος από την Ιταλία κάλεσε τους Αμερικανούς σε συμμαχία με τον Μουσολίνι, ως τον αεροπόρο, Τσαρλς Λίντμπεργκ ο οποίος το 1940 έκανε εκστρατεία εναντίον είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο», υπογραμμίζει ο Ντέιβιντ Μοταντέλ.