Ο συνήθης αριστερός ισχυρισμός για τον “προηγμένο καπιταλισμό” είναι ότι οδηγεί σε σοσιαλισμό για τους πλούσιους και καπιταλισμό για τους φτωχούς”. Όπως οι περισσότερες αριστερές ιδέες, αυτή η αντίληψη αντιπροσωπεύει σχεδόν το ακριβώς αντίθετο της αλήθειας.
Το σύστημα στο οποίο αναφέρονται κάθε άλλο παρά σοσιαλισμός για τους πλούσιους και καπιταλισμός για τους φτωχούς είναι. Οι καπιταλιστές δεν επιθυμούν σοσιαλισμό για τους ίδιους και καπιταλισμό για τους υπόλοιπους. Οι καπιταλιστές επιδιώκουν το κέρδος, το οποίο μπορεί να υπάρξει μόνο σε ένα καπιταλιστικό σύστημα.
Η φράση “σοσιαλισμός για τους πλούσιους και καπιταλισμός για τους φτωχούς” βασίζεται στη βαθιά λανθασμένη αριστερή πεποίθηση ότι ο σοσιαλισμός είναι προφανώς ευεργετικός για όσους ζουν σε αυτόν, ένας πραγματικός παράδεισος, ενώ ο καπιταλισμός θεωρείται ως μια αδίστακτη, σκυλοφαγική “αναρχία” όπου τα άτομα μάχονται για τα αποφάγια, οδηγώντας πολλούς στην αναπόφευκτη πείνα.
Η άποψη αυτή υποδηλώνει ότι ο σοσιαλισμός πρέπει να επιδιώκεται και ο καπιταλισμός να αποφεύγεται πάση θυσία. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ο καπιταλισμός είναι το παραγωγικό σύστημα που δημιουργεί και διανέμει δικαίως τον πλούτο, ενώ ο σοσιαλισμός θεωρείται ως το καταναλωτικό σύστημα που περιορίζει τη δημιουργία πλούτου και τον καταναλώνει άδικα.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο σοσιαλισμός, κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής, αποθαρρύνει τις προσωπικές, ιδιωτικές επενδύσεις στο σχηματισμό κεφαλαίου, συμπεριλαμβανομένης της αυτοεπένδυσης. Στον σοσιαλισμό, οι ιδιωτικές επενδύσεις σε κεφαλαιουχικούς πόρους και η αυτοανάπτυξη αποθαρρύνονται (ή απαγορεύονται). Έτσι, ο σοσιαλισμός ευνοεί τον μη επενδυτή, τον μη παραγωγό και τον μη χρήστη των μέσων παραγωγής, ενώ μειονεκτεί (ή απαγορεύεται) ο ιδιώτης επενδυτής, παραγωγός και χρήστης αυτών των μέσων. Κατά συνέπεια, λιγότεροι άνθρωποι θα αναλάβουν αυτούς τους ρόλους, οδηγώντας σε μείωση του σχηματισμού κεφαλαίου- θα υπάρξει λιγότερη ιδιοποίηση των φυσικών πόρων, μειωμένη ανάπτυξη νέων παραγωγικών συντελεστών και λιγότερη συντήρηση των υφιστάμενων παραγωγικών συντελεστών.
Καθώς ο σοσιαλισμός αποθαρρύνει (ή απαγορεύει) τις επενδύσεις σε παραγωγικούς συντελεστές, αποθαρρύνει επίσης την αποταμίευση και ενθαρρύνει την κατανάλωση. Εφόσον κανείς δεν μπορεί να γίνει καπιταλιστής, υπάρχει λιγότερος λόγος για αποταμίευση και μεγαλύτερο κίνητρο για κατανάλωση. Το αποτέλεσμα είναι η μείωση της παραγωγής καταναλωτικών αγαθών, που οδηγεί σε μείωση του βιοτικού επιπέδου για όλους.
Επιπλέον, ο σοσιαλισμός οδηγεί σε αναποτελεσματική χρήση των μέσων παραγωγής, καθώς δεν ανταποκρίνεται στις μεταβολές της ζήτησης. Χωρίς τους επιχειρηματίες να προσαρμόζουν τους κεφαλαιακούς πόρους στις μεταβαλλόμενες απαιτήσεις και τις βελτιωμένες μεθόδους, ο σοσιαλιστικός σχεδιασμός δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις αλλαγές της ζήτησης και της παραγωγής. Αυτό σημαίνει ότι θα συμβεί τουλάχιστον η παραγωγή λιγότερο επιθυμητών αγαθών και υπηρεσιών, και ενδεχομένως ακόμη και η μη παραγωγή αναγκαίων αγαθών και υπηρεσιών.
Μπορεί να φαίνεται σχεδόν περιττό να επισημάνουμε πώς ο σοσιαλισμός μεταβάλλει τον χαρακτήρα της κοινωνίας, ακόμη και την προσωπικότητα των ανθρώπων που ζουν κάτω από αυτόν. Στον σοσιαλισμό, οι άνθρωποι γίνονται λιγότερο ικανοί να παράγουν, να καινοτομούν και να ανταποκρίνονται στις μεταβαλλόμενες ανάγκες των συνομηλίκων τους. Γίνονται λιγότερο προσαρμόσιμοι. Με την παρατεταμένη διάρκεια του σοσιαλισμού, γίνονται περισσότερο προσανατολισμένοι στο παρόν και λιγότερο προνοητικοί.
Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των υποστηρικτών του, η σοσιαλιστική -και όχι η καπιταλιστική- παραγωγή είναι αυτή που είναι ανορθολογική. Αυτός ο ανορθολογισμός οφείλεται στην εξάλειψη των βασικών δεικτών για τον καθορισμό της ορθολογικής παραγωγής και διανομής, δηλαδή των τιμών.
Ο Ludwig von Mises απέδειξε ότι οι τιμές αντιπροσωπεύουν τα απίστευτα πολύπλοκα και κρίσιμα σύνολα δεδομένων που είναι απαραίτητα για την κατανομή των πόρων για την παραγωγή και την ευθυγράμμισή τους με τη ζήτηση. Ο σοσιαλισμός είναι ανορθολογικός επειδή, χωρίς τιμές για τους συντελεστές παραγωγής, δεν μπορούν να προκύψουν ορθολογικά κριτήρια για την κατανομή των πόρων σε συγκεκριμένες παραγωγικές διαδικασίες. Χωρίς τιμές, η σοσιαλιστική οικονομία δεν μπορεί να παρέχει τους βρόχους ανατροφοδότησης που απαιτούνται για να αποφασιστεί τι, πόσο και πώς θα παραχθεί. Αυτό οδηγεί σε καρκινογόνες, υπερμεγέθεις παραγωγικές δυνατότητες σε έναν τομέα, ενώ ένας άλλος τομέας μπορεί να υποφέρει από σχετικά αδύναμες παραγωγικές δυνατότητες, και ούτω καθεξής.
Αυτό σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός αποτυγχάνει όχι μόνο στην κατανομή των πόρων αλλά και στην οικονομική εκπροσώπηση των ανθρώπων που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται.
Ελλείψει μηχανισμών τιμών, οι οικονομικοί “ψηφοφόροι” ή καταναλωτές δεν έχουν τρόπο να εκφράσουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Η παραγωγή και η διανομή πρέπει να βασίζονται στις αντιδημοκρατικές αποφάσεις των κεντρικών αρχών. Χωρίς τα μέσα για να επηρεάσουν την παραγωγή με βάση τις ανάγκες τους, ο σοσιαλισμός απέχει πολύ από το να είναι μια “οικονομική δημοκρατία”.
Όσοι νοιάζονται πραγματικά για τις εργαζόμενες μάζες πρέπει να απορρίψουν τον σοσιαλισμό επειδή αποτυγχάνει να δημιουργήσει μια οικονομική δημοκρατία, που είναι η πιο ουσιαστική του αιτιολόγηση.
Ο καπιταλισμός είναι το ηθικό σύστημα που σέβεται τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, ξεκινώντας από την ιδιοκτησία των σωμάτων των ανθρώπων, ενώ ο σοσιαλισμός είναι η ανήθικη επίθεση κατά των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, συμπεριλαμβανομένης της επίθεσης κατά της ιδιοκτησίας των σωμάτων των ανθρώπων. Χωρίς την ιδιοκτησία του σώματός του, ο άνθρωπος είναι σκλάβος.
Ο καπιταλισμός, που βασίζεται στην “ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής”, συνεπάγεται τις ακόλουθες αρχές:
- Τα άτομα έχουν το δικό τους σώμα και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν με το σώμα τους, με την προϋπόθεση ότι δεν παραβιάζουν τη φυσική ή άλλη ιδιοκτησία ενός άλλου ατόμου.
- Ό,τι δημιουργούν τα άτομα με αζήτητους πόρους ή πόρους για τους οποίους έχουν συνάψει συμβόλαιο γίνεται ιδιοκτησία τους, εφόσον η ενέργεια αυτή δεν συνεπάγεται επίθεση κατά της ιδιοκτησίας άλλου προσώπου.
- Η προστασία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και η ανεμπόδιστη ανταλλαγή οδηγούν σε αυξημένη εξειδίκευση της εργασίας, αύξηση της παραγωγής πλούτου και συνολική βελτίωση της κοινωνικής ευημερίας.
Συνοψίζοντας, πολλά από αυτά που διδάσκονται για τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, όπως και πολλές κοινώς διδασκόμενες έννοιες, είναι συχνά το αντίθετο της αλήθειας.
Ωστόσο, για τους πολιτικούς καπιταλιστές -δηλαδή για εκείνους που έχουν την εύνοια του κράτους- ο στόχος τους είναι να επιδιώκουν το κέρδος, ευνοώντας παράλληλα τη μείωση ή την εξάλειψη του κινδύνου με την κρατική υποστήριξη.
Αλλά μην αυταπατάστε: οι καπιταλιστές κάθε είδους επιδιώκουν το κέρδος. Γιατί, λοιπόν, οι πολιτικοί καπιταλιστές να θέλουν τον σοσιαλισμό για τους ίδιους και τον καπιταλισμό για τους άλλους; Η σύντομη απάντηση είναι ότι δεν το θέλουν. Θέλουν καπιταλισμό για τους ίδιους και σοσιαλισμό για τους άλλους. Αυτό σημαίνει ότι επιδιώκουν να μονοπωλήσουν την παραγωγή με γνώμονα το κέρδος, εξαλείφοντας τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των άλλων, ενώ ταυτόχρονα μειώνουν ή εξαλείφουν το δικό τους ρίσκο. (Σκεφτείτε το παράδειγμα της Κίνας).
Πράγματι, ολόκληρος ο στόχος αυτού που είναι γνωστό ως Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι η ακριβής αντιστροφή της φόρμουλας “σοσιαλισμός για τους πλούσιους και καπιταλισμός για τους φτωχούς”. Η Μεγάλη Επανεκκίνηση αντιπροσωπεύει την προσπάθεια μιας προστατευόμενης τάξης ελίτ καπιταλιστών να σχηματίσουν καρτέλ και να επιδιώξουν την κρατική εύνοια, εγκαθιδρύοντας τον καπιταλισμό για τους ίδιους, ενώ ουσιαστικά υποβάλλουν τη συντριπτική πλειοψηφία στον σοσιαλισμό.
Αυτό εξηγεί γιατί οι καπιταλιστικές εταιρείες, σε συνδυασμό με τους προπαγανδιστές του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, διαδίδουν τη σοσιαλδημοκρατική σοσιαλιστική ρητορική και ιδεολογία και προωθούν μια σοσιαλδημοκρατική σοσιαλιστική ατζέντα.