Για την εφημερίδα «Καθημερινή» η ώρα της κρίσης για την «Χρυσή Αυγή» χθες δεν ήταν πρώτο θέμα και δεν άξιζε το κύριο άρθρο. Αξιολόγησε ως πιο σημαντικό το διπλωματικό, τα εμπόδια που βάζει ο Ερντογάν στον ελληνοτουρκικό διάλογο.
Το ίδιο θέμα ανέδειξε και η «Δημοκρατία», ενώ ο «Ελεύθερος Τύπος» επέλεξε κάτι πιο χρηστικό, τις ημερομηνίες πληρωμής των αναδρομικών.
Καμία έκπληξη. Ο Άρης Πορτοσάλτε στον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΪ φώναζε από το πρωί ότι η Δικαιοσύνη δεν χρειάζεται δεκανίκια, εννοώντας ότι δεν χρειάζονται οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ειδικά με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ενεργοποιήθηκε εκ νέου τα τελευταία 24ωρα η «θεωρία των δύο άκρων». Μετά την απόφαση «τιτίβισε» ότι «περνούν στην Ιστορια: Α.Σαμαράς, Ν.Δένδιας, Ε.Κουτζαμάνη, πρώην Εισαγγελέας Α.Π. Οι αποφασιστικές κ δραστικές τους ενέργειες το 2013 τερμάτισαν τη δράση της εγκληματικής οργάνωσης»..
Πρωτότυπη άποψη, αλλά και πάλι καμία έκπληξη.
Τον Σεπτέμβριο του 2013, μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο Πορτοσάλτε μιλώντας με τον τότε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη στον ρ/σ ΣΚΑΪ τον είχε συμβουλέψει «να βρουν έναν τρόπο να μην τους πιάνουν στο στόμα τους». Σηκώθηκε τότε θύελλα αντιδράσεων στα social media αλλά ο Πορτοσάλτε δεν πτοήθηκε: «Συνεχίστε εσείς την προπαγάνδα, εμείς τη δημοσιογραφία», είπε για να κατατροπώσει τους επικριτές του.
Δεν ήταν το πρώτο «πέταγμα» αυτού του είδους τη «δημοσιογραφία».
Το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, ο Α. Πορτοσάλτε εκμαιεύει από φίλο του δράστη ότι ο Ρουπακιάς ήταν… αριστερός. Ετσι κι αλλιώς, το πρωί «έπαιζαν» οι ποδοσφαιρικές διαφορές ως αφορμή της δολοφονίας.
Είχαν προηγηθεί πολλά. Το «πλυντήριο» ήταν στημένο και σε πλήρη λειτουργία καιρό πριν. Ηταν Ιούνιος του 2012 όταν η Ηλίας Κασιδιάρης χαστούκισε σε ζωντανή σύνδεση τη Λιάνα Κανέλλη.
Το «πλυντήριο» μέχρι τότε δούλευε αθόρυβα. Ούτε καν γινόταν φασαρία για την παρουσία των νεοναζί στα κανάλια. Ετσι, δεν προκαλούσε καν έκπληξη ότι ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής ήταν καλεσμένος στην υψηλής τηλεθέαση εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» του Γιώργου Παπαδάκη στον ΑΝΤ1 μαζί με τη Ρένα Δούρου και τον μετέπειτα πρόεδρο της δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο. Όλα μπερδεύονταν γλυκά στο τηλεοπτικό μπλέντερ στο όνομα του πλουραλισμού και με το άλλοθι του κοινοβουλευτισμού.
Οι τραμπουκισμοί των Χρυσαυγιτών, άλλωστε, πριν και μετά την εκπροσώπησή τους στη Βουλή παρουσιάζονταν στα δελτία ειδήσεων ως ειδήσεις ρουτίνας και με την ευκαιρία έπαιζαν και αποσπάσματα από ομιλία του Μιχαλολιάκου στη Βουλή.
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Η μέθοδος του ξεπλύματος ήταν πάνω – κάτω η ίδια: Αποδραματοποίηση μέσω life style προσέγγισης και στροφής σε χαριτωμενιές με το τέρας. Σε μια εκπομπή της Ε. Μελέτη, στο Star, η συνέντευξη του Κασιδιάρη παρουσιάστηκε ως δημοσιογραφική επιτυχία και η… αυτουργός περηφανευόταν on camera ότι μίλησαν πολιτικά, μίλησαν και για πιο προσωπικά θέματα, για έναν «νέο άνθρωπο με τους δικούς του προβληματισμούς».
Το έδαφος ήταν έτοιμο για να δοθεί ιδεολογική μάχη υπέρ του σουλουπώματος της Χρυσής Αυγής ώστε να μπει σε μια mainstream δεξιά κυβέρνηση. Τη βρώμικη δουλειά ανέλαβε ο τότε δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ και σήμερα βουλευτής της ΝΔ αναπτύσσοντας τη θεωρία της «σοβαρης Χρυσής Αυγής» μπροστά στην ατάραχη Σία Κοσιώνη.
Για το συγκεκριμένο κανάλι δεν ήταν κάτι αναπάντεχο. Είχαμε υποστεί Γιώργο Τράγκα να διακρύττει ότι: «Έχουν διαψεύσει τις σχέσεις με νεοναζιστικές οργανωσεις τις οποίες επικαλούνται διάφοροι και δεν πρόκειται να σας κουράσω με αυτά (..), εγώ λέω ότι εκφράζονται υπέρμετρα, ευθυγραμμίζομαι με αυτούς που λένε ότι έχουν τραχεία ή αν θέλετε φασιστική ρητορική – αλλά πώς τους ψηφίζει ένα εκατομμύριο κόσμος;».
Είχαμε υποστεί ακόμη περισσότερο Κ. Μπογδάνο, βουλευτή σήμερα της ΝΔ να ξεσπά: «Μοιράστηκε υλικό της ΧΑ σε παιδιά που επισκέφθηκαν τη Βουλή; Και πού είναι το κακό; Εγκληματική οργάνωση δεν τους έχουν βγάλει τους ταλαιωρούν κα τους σέρνουν σε μια δίκη κρατλωντας τιτς ομήρους, έχουν εκλεγεί στη Βουλή, τα παιδιά έρχονται να δουν το κοινοβούλιο γιατί να μην πάρουν υλικό της Χρυσής Αυγής;».
Ενώ, το 2015, «φιλοσοφούσε» για τον τραμπουκισμό και συμπαρίστατο, ανθρώπινα, στον Γ. Ρουπακιά:
Το life style ξέπλυμα έζησε μεγάλες δόξες τον καιρό που το νεοναζιστικό θηρίο δάγκωνε. Οπως όταν ο εκλιπών Θέμος Αναστασιάδης μαζί με τον πάντα ενεργό Β. Περή είχαν μια σχεδόν τρυφερή συζήτηση με τον «Καιάδα» του «Εγέρθητι» τον Γ. Γερμενή.
Ενώ σε ψυχαγωγική εκπομπή, του ΑΝΤ1 τον έβρισκαν γλυκούλη.
Καμία έκπληξη. Στην Athens Voice βρήκαν αδυνατισμένη την Ουρανία Μιχαλολιάκου, ενώ λίγο καιρό πριν την παρουσίαζαν σαν Χιονάτη όπως την ήθελαν οι φίλοι της στο Facebook.
Η «Χρυσή Αυγή» δεν μπήκε στη Βουλή χωρίς τις πλάτες του συστήματος. Εγιναν πολλές πλύσεις πριν πάρει το 7%.
Έναν μήνα πριν τις εκλογές του Μαΐου του 2012 η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» φιλοξένησε «ρεπορτάζ» του Παναγιώτη Σαββίδη με τον τίτλο «Τα προσκοπάκια της Χρυσής Αυγής».
Ήταν ένα κακοστημένο «ρεπορτάζ» με δύο πανομοιότυπα ντυμένες γιαγιάδες, που ο δημοσιογράφος «τυχαία» εντόπισε, να τραβάνε χρήματα από ένα ΑΤΜ του Αγίου Παντελεήμονα.
Φρουρός πίσω από αυτές ένας φουσκωτός της νεοναζιστικής οργάνωσης με την μπλούζα που γράφει «Χρυσή Αυγή» σε πρώτο πλάνο.
Τα Fake News της εφημερίδας αποκάλυψε ο Δημήτρης Ψαράς μέσα από το βιβλίο του «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής», όταν είχε πάρει ήδη 7% στις εκλογές.
Και αφού μπήκαν στη Βουλή, τον Σεπτέμβριο του 2012, ο Στέφανος Κασιμάτης (ναι αυτός που ειρωνεύτηκε τον Γ. Κατρούγκαλο για τα μαλλιά του) ευχαρίστησε την Χρυσή Αυγή με άρθρο του στην «Καθημερινή» για την ευκαιρία που δίνει να ξεμπερδέψουμε με τη «βία της Αριστεράς».
Απολαύστε:
«Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία
Tου Στεφανου Κασιματη
Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή – και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού…) στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Η ανοχή της πολιτικής βίας, εφόσον ασκείται στο όνομα των ιδανικών της Αριστεράς από οιονδήποτε αυτόκλητο φορέα τους, είναι πια φαινόμενο τόσο σύνηθες στην κοινωνική και πολιτική ζωή ώστε σχεδόν δεν το προσέχουμε. Η κατάλυση της έννομης τάξης έχει φθάσει να θεωρείται στοιχείο της ελληνικής «ιδιαιτερότητας», όπως προτιμούμε να λέμε τη γραφικότητά μας. Σας θυμίζω σχετικώς μόνον μια σκηνή από την ιδιόμορφη αθηναϊκή καθημερινότητα – σκηνή την οποία όλοι έχουμε δει να εκτυλίσσεται μπροστά μας ξανά και ξανά: την τελετουργία της θραύσης των μαρμάρων, παρουσία της απαθούς Αστυνομίας, σε κάθε συλλαλητήριο που γίνεται με τη συμμετοχή αναρχικών κουκουλοφόρων.
Ας προσπαθήσουμε, παρακαλώ, να μεταθέσουμε στην εικόνα αυτή, που έχουμε αποκτήσει με τα ταξίδια στο εξωτερικό, τη σχεδόν «φυσιολογική» σκηνή της θραύσης των μαρμάρων και τότε θα καταλάβουμε πόσο βαθιά παράλογη είναι όχι τόσο η ασυδοσία των ακραίων εκφάνσεων της Αριστεράς (αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν, σε τελευταία ανάλυση…), μα προπαντός η ανοχή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας στις μορφές της βίας που επιλέγει κάθε φορά.
Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν. Επιτέλους, ας παραδεχθούμε ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά σε τούτη τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Ας το παραδεχθούν, μάλλον, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού κόσμου που τόσα χρόνια κάνουν τις κότες μπροστά στο φαινόμενο -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, όπως των Ν. Δένδια και Φ. Σαχινίδη- γιατί εμείς οι άλλοι το έχουμε καταλάβει προ πολλού. (Για ποιον λόγο νομίζετε εξαφανίσθηκε από την πολιτική εκείνος ο ανεκδιήγητος Παπουτσής;)
Και αν ώς τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών «ιεράς αγανακτήσεως» και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη. Το έδειξαν τα γεγονότα στο πανηγύρι του Μεσολογγίου, ώστε να το μπορούν πια να το δουν καθαρά όσοι μέχρι πρότινος αναπαύονταν στις βολικές βεβαιότητες της Μεταπολίτευσης: το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Εξ ου και η υστερία με την οποία Δ. Παπαδημούλης και Ζ. Κωνσταντοπούλου αντέδρασαν στον εύστοχο συσχετισμό ακροδεξιάς και ακροαριστερής βίας που τόλμησε ο Φ. Σαχινίδης από το βήμα της Βουλής. (Παρεμπιπτόντως, η φουκαριάρα η Σ. Σακοράφα, που κάθεται συνήθως μπροστά από την κ. Κωνσταντοπούλου στα έδρανα της Βουλής, πρέπει να έχει πλέον κουφαθεί από τις τσιρίδες της Ερινύας του ΣΥΡΙΖΑ…).
Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες – όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου.
Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει, διότι είναι, τρόπον τινά, αναγκαστική. Αν την αφήσει ανεκμετάλλευτη, όχι μόνον θα έχει στερηθεί το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει, αλλά η απραξία θα της επιφέρει ένα σοβαρό κόστος. Αν, δηλαδή, διαχωρίσει την καλή βία της άκρας Αριστεράς από την κακή της άκρας Δεξιάς, ενισχύει την οιονεί νομιμοποίηση της πρώτης και καλλιεργεί το έδαφος για την περαιτέρω εξάπλωση της δεύτερης. Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλο της πολιτικής ευπρέπειας και ας κοιτάξουμε πού έχουμε φθάσει: στις παρέες σας, εκεί όπου μιλάτε ελεύθερα, πόσοι είναι εκείνοι που ευχαριστήθηκαν την προεκλογική μπούφλα που έφαγε η Λιάνα Κανέλλη από τον Ηλ. Κασιδιάρη, αλλά ντρέπονται ή φοβούνται να το πουν παραέξω; Η διαφοροποίηση αριστερής και δεξιάς βίας υπέρ της πρώτης θα τους κάνει να ξεπεράσουν την ντροπή ή τον φόβο που τώρα τους συγκρατεί. Εξάλλου, το διδάσκει και η Ιστορία: στη Γερμανία της Βαϊμάρης, τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ δεν ήλθαν μόνα τους, επειδή τα γέννησε η κρίση· ήλθαν παρέα με τις στρατιωτικοποιημένες μονάδες των κομμουνιστών. Τα δε Τάγματα Ασφαλείας στην Αργολίδα οι κάτοικοι τα υποδέχονταν με ζητωκραυγές, μετά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση αδρανήσει μπροστά στην ευκαιρία που της προσφέρεται τώρα από τη Χρυσή Αυγή, τότε κατρακυλάει στον δρόμο που χάραξε ο Πάκης, τον Δεκέμβριο του 2008. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον χειροκροτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, αλλά φοβάμαι ότι ο ίδιος δεν το αντελήφθη. Εκτός, βέβαια, αν ως Καλαματιανός διανοούμενος που βλέπει βαθιά στο μέλλον (το δικό του μέλλον), προετοιμάζεται για να γίνει κάποτε βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, όχι στο κοντινό μέλλον· μιλούμε για μετά από τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν ο Μανώλης Γλέζος θα έχει αρχίσει να κουράζεται…».
Ακολουθεί και ένα «ποτ πουρί» δηλώσεων που κυκλοφορεί στα social media, γιατί η καταδίκη της Χρυσής Αυγής αποτελεί μια δικαίωση και μια κάθαρση… αλλά όχι λήθη
* Κεντρική φωτογραφία: Πόστερ του ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγη: Προσωπική Υπόθεση»