Είναι πραγματικά πρωτοφανής η ευρηματικότητα του καθεστωτικού συστήματος και των πάσης φύσεως παραφυάδων του, που προσπαθούν να φιμώσουν οποιαδήποτε φωνή δεν υποτάσσεται στη βούλησή τους.
- Από τον εκδότη Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη
Η εφημερίδα μας στα δέκα χρόνια κυκλοφορίας της, αλλά και εγώ προσωπικά έχουμε δεχθεί σωρεία επιθέσεων και έχουμε ακούσει να μας τοποθετούν μια σειρά «πολιτικών» ταμπελών ανάλογα με την περίσταση ή, καλύτερα, ανάλογα με το συμφέρον που θέλουν να εξυπηρετήσουν. «Ακροδεξιοί», «χουντικοί», «συριζαίοι», «χριστιανοταλιμπάν», «καραμανλικοί» είναι μερικές από τις ταμπέλες που προσπάθησαν να μας κολλήσουν. Τόσο διαφορετικοί χαρακτηρισμοί, πολλές φορές ακόμα και από τα ίδια στόματα. Δυστυχώς, οι περιφερόμενοι αρλεκίνοι της πολιτικής, έχοντας πουλήσει και την ψυχή τους στον διάβολο, δεν αντέχουν να υπάρχει απέναντί τους ένα εκδοτικό συγκρότημα που δεν διεκδικεί δημόσια έργα, δεν πουλάει όπλα ή ηρωίνη, δεν παίζει κανενός είδους παιχνίδια. Απλώς υπηρετεί την ανεξάρτητη δημοσιογραφία, τηρώντας βασικές αρχές, που από την πρώτη ημέρα διακηρύξαμε και από τις οποίες μέχρι σήμερα δεν έχουμε απομακρυνθεί ούτε σπιθαμή. Δεν έχουμε δάνεια, δεν έχουμε offshore, δεν θα μας βρείτε σε καμιά «λίστα Λαγκάρντ», σε Panama Papers κ.λπ. Δεν θα μας βρείτε σε λίστες «ταΐσματος», όπως ήταν του ΚΕΕΛΠΝΟ, της Συμφωνίας των Πρεσπών και, τελευταία, η -σε πανευρωπαϊκό επίπεδο- σκανδαλώδης λίστα «προβολής του κορονοϊού», εμπνεύσεως και υλοποιήσεως δύο νεοσσών του πολιτικού γίγνεσθαι, των κ. Δημητριάδη και Πέτσα.
Τελευταίο εφεύρημα της διεστραμμένης και διεφθαρμένης πολιτικής νομενκλατούρας, η προσπάθεια να μας εντάξουν σε μια προανακριτική διαδικασία που αντικείμενο είχε την έρευνα για τη Novartis. Αλήθεια, υπάρχει Έλληνας που να πιστεύει ότι δεν υπήρχαν πολιτικές παρεμβάσεις, ώστε η μεγάλη πολυεθνική να τυγχάνει εξωφρενικών προνομίων; Όμως, η μη ολοκλήρωση ή η πλημμέλεια των δικαστικών διαδικασιών διερεύνησης του σκανδάλου στην Ελλάδα έδωσαν την αφορμή σε πάσης φύσεως πολιτικούς και σε άλλους τσαρλατάνους να θελήσουν να εκδικηθούν όποιους κατά καιρούς στάθηκαν -και στέκονται ακόμα- εμπόδιο στη νομή της εξουσίας, που θέλουν να έχουν κατ’ αποκλειστικότητα και άνευ οποιουδήποτε ελέγχου.
***
Το παζλ όλου αυτού του σκηνικού που στήθηκε είναι εύκολο να συμπληρωθεί. Ένας πρώην πρωθυπουργός, ο κ. Σαμαράς. Δεν μας συγχώρησε ποτέ ότι δεν στηρίξαμε, από τον Νοέμβριο του 2011 και εντεύθεν, τις περίτεχνες πιρουέτες του, που οδήγησαν τη χώρα σε πλήρη υποταγή στον γερμανικό παράγοντα. Και να μη λησμονούμε ότι οι πολιτικές επιλογές Σαμαρά έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ο κ. Σαμαράς, με την πολιτική του συμπεριφορά ακόμα και μετά το 2015, διέψευσε και τους πιο φανατικούς οπαδούς του.
Διπολικός, γιατί πίσω από το αστικό και πατριωτικό προσωπείο, που ήθελε να εμφανίζει, έκρυβε μια από τις πλέον σκοτεινές και σίγουρα πιο ανθελληνικές πολιτικές φυσιογνωμίες. Ανθέλληνας, γιατί «πούλησε» στον ελληνικό λαό τα σκληρότερα μέτρα που ήθελε η γερμανική Αρχή, για λίγο περισσότερη διαχείριση της εξουσίας. Υποκριτής, γιατί «πούλησε» πατριωτισμό «α λα καρτ» και πάντα προσδοκώντας κάποιο αντάλλαγμα. Αχάριστος, γιατί έσπευδε πάντα να δαγκώνει το χέρι του εκάστοτε ευεργέτη του. Άφιλος, γιατί μέσα σε μία δεκαετία πρόδωσε όσους τον στήριξαν. Σκοτεινός, γιατί, προκειμένου να επιτύχει κάθε φορά τον μικροστόχο του, συμμαχούσε και συμμαχεί με τις πιο παρακμιακές και διεφθαρμένες φυσιογνωμίες, οι οποίες τίποτα καθαρό δεν είχαν να επιδείξουν. Ανικανοποίητος, γιατί δεν αντιλήφθηκε ότι ο ελληνικός λαός, όπως του συγχώρησε τα λάθη και τις προδοσίες του, έτσι αποφάσισε να τον θέσει στο περιθώριο. Άπληστος, γιατί προφανώς πίσω από τη ρήση του, «μακάρι να είχα δέκα Παπασταύρου» κρυβόταν η επιθυμία για δεκαπλασιασμό των ωφελημάτων που είχε από τη συνεργασία του με τον ταλαντούχο δικηγόρο με το «άριστο» βιογραφικό.
Μια συνεργασία που δεν εξήγησε ποτέ πώς προέκυψε και την οποία υπερασπίστηκε με εντυπωσιακό φανατισμό, έστω και αν συνετέλεσε στο να φέρει στην εξουσία ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ποτέ δεν εξήγησε ποιος ήταν πραγματικά ο συνεκτικός κρίκος με την παρέα Μιωνή και Παπασταύρου, που πάντως σίγουρα δεν τη διέκρινε η αγάπη για την πατρίδα μας. Μάλιστα, είναι τόσο αγωνιώδης η προσπάθεια ξεπλύματός τους, που τα δημοσιεύματα «κάθαρσης» στον Τύπο θυμίζουν παιδικές εκθέσεις.
Και, βέβαια, ποτέ δεν εξήγησε πού κατέληγαν οι περίφημες βαλίτσες της Novartis, οι οποίες μεταφέρονταν στο Μαξίμου, αλλά δεν παραδίδονταν σε εκείνον, όπως κατέδειξε το απαλλακτικό πόρισμα της Εισαγγελίας Διαφθοράς και δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε…
***
Ένας επιχειρηματίας-εφοπλιστής, ο κ. Μαρινάκης. Δεν μας συγχώρησε ποτέ ότι δεν δεχθήκαμε να μπούμε στον μιντιακό στρατό που έφτιαξε την τελευταία πενταετία, είτε ως σιωπηλοί στρατιώτες είτε ως «βρόμικα» πιστόλια του. Δεν μας συγχώρησε ποτέ ότι δεν σιωπήσαμε στις μεγάλες δικαστικές περιπέτειες που ο ίδιος επέλεξε, αλλά και συνεχίζει να επιλέγει να συμμετέχει. Δεν τον εμπλέξαμε εμείς στην υπόθεση «Noor 1». Δεν τον εμπλέξαμε εμείς στους «στημένους» ποδοσφαιρικούς αγώνες. Δεν τον εμπλέξαμε εμείς στα πάσης φύσεως αδικήματα για τα οποία κατά καιρούς κατηγορείται. Και, σίγουρα, δεν είναι ευθύνη δική μας η πρωτοφανής συμπεριφορά που επιδεικνύει, η οποία δεν περιορίζεται απλώς στην υποστήριξη όποιων επιχειρηματικών συμφερόντων του, αλλά απαιτεί και την εξαφάνιση όποιων ανθίστανται ή δεν συμμετέχουν.
Στην πατρίδα μας πάντα υπήρχαν μεγάλοι επιχειρηματίες, οι οποίοι διεκδικούσαν τη «φιλία» της εξουσίας, αλλά μέχρι σήμερα κανείς την ίδια την «εξουσία». Τα δε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ελέγχει προανήγγειλαν σταθερά όλο το τελετουργικό του σκηνικού της «δήθεν κάθαρσης», που στήθηκε με αφορμή τη διερεύνηση για τη Novartis, αλλά με ουσιαστικό στόχο το ξέπλυμα μιας σειράς σκανδάλων και, κυρίως, τον εκφοβισμό όποιων έντιμων και ακέραιων Ελλήνων θα ήθελαν εφεξής να αντισταθούν στη διαφθορά και την προδοσία.
***
Μια σειρά διεφθαρμένων πολιτικών που προσπαθούν να αυτο-αθωωθούν. Και κάποιοι άλλοι, που εξάσκησαν την ικανότητά τους στο delivery συμφερόντων. Λίγοι, ευτυχώς, επίορκοι δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί, που προσέφεραν τις «τίμιες» υπηρεσίες τους για διαφορετικά ανταλλάγματα καθένας. Διάφοροι απίθανοι «μάρτυρες», των οποίων η γελοιότης αλλά και η αναξιοπιστία είναι ορατές και από μαθητές του νηπιαγωγείου. Αλλά και αρκετοί εκδοτίσκοι και «δημοσιογράφοι», οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να εξαργυρώσουν την ανυπαρξία τους, λειτουργώντας ως τα απόλυτα φερέφωνα ή και πιστόλια της πιο ανίερης, ίσως, μεταπολεμικής συμμαχίας.
***
Τέλος, ο κ. Μητσοτάκης και το στενό του επιτελείο. Παρακολουθούν να εκτυλίσσεται όλο αυτό το παρακμιακό σκηνικό που στήνεται με αφορμή ένα τεράστιο σκάνδαλο, για το οποίο τα «Αμερικανάκια» έλαβαν για λογαριασμό μας (!) 300 και πλέον εκατομμύρια δολάρια. Δεν αντιλαμβάνονται ότι, όταν σκάβουν τον λάκκο για κάποιους άλλους, τελικά θα πέσουν οι ίδιοι μέσα. Μοιάζουν να μην μπορούν να ανεχθούν παρά μόνο όσους τους λιβανίζουν. Η εξουσία, όμως, στις δημοκρατίες δεν επιβάλλεται – κερδίζεται. Ή, μήπως, δεν έχουμε δημοκρατία;
Σε όλον αυτόν τον εσμό απαντάμε ότι δεν θα πτοηθούμε. Δεν θα σταματήσουμε να στηλιτεύουμε όποιες ανθελληνικές ενέργειές τους. Γιατί να είναι σίγουροι ότι, όσο και αν προσπαθήσουν να μας περιορίσουν, ακόμα και να μας φιμώσουν ολοκληρωτικά, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να δυναμώσουν την πίστη μας στην πατρίδα, στη θρησκεία, στη δημοκρατία και την ευνομία. Δυστυχώς για εκείνους, αυτά που έρχονται δεν αντιμετωπίζονται με μικρόνοια και εμπάθεια. Και, σίγουρα, δεν αποσιωπούνται. Δυστυχώς για την ανίερη συμμαχία, μοιάζει πιο έτοιμη από ποτέ να επαναλάβει ως deja vu το μοιραίο 1993. Και πάλι ένας Μητσοτάκης. Και πάλι ένας Σαμαράς (ο ίδιος!). Και πάλι ένας επιχειρηματίας με ποδοσφαιρικά συμφέροντα! Μόνο που σήμερα ο ξένος παράγων μοιάζει πιο αδιάφορος από ποτέ, ενώ η μεγάλη Ευρωπαία «προστάτιδα» μας σπρώχνει ταχύτατα στο στόμα του αχόρταγου γείτονα! Και οι «Σαμαράδες» αναζητούν ,τάχα, «δικαίωση»! Εγώ θα έλεγα ότι αναζητούν το όπλο που θα σκοτώσουν τις Ερινύες, οι οποίες όμως για πάντα θα τους περιτριγυρίζουν!