Τον έντονο προβληματισμό του επί διατάξεων του νομοσχεδίου για τις πορείες και τις διαδηλώσεις και κυρίως για την ευθύνη του διαδηλωτή εκφράζει στην έκθεσή του το επιστημονικό συμβούλιο της Βουλής. “Το υπό συζήτηση και ψήφιση νοµοσχέδιο, όπως διαµορφώθηκε κατά την επεξεργασία του από τη Διαρκή Επιτροπή Δηµόσιας Διοίκησης, Δηµόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, αποτελείται από τρία (3) Μέρη και είκοσι τρία (23) άρθρα. Το Μέρος Α΄ (άρθρα 1-14), υπό τον τίτλο «Δηµόσιες Υπαίθριες Συναθροίσεις», περιλαµβάνει τέσσερα (4) Κεφάλαια. Διά του Κεφαλαίου Α΄ (άρθρα 1- 6), µε τίτλο «Γενικές διατάξεις», ορίζεται ο σκοπός του νόµου (άρθρο 1) και εισάγονται ορισµοί εννοιών για τα υπό ρύθµιση θέµατα (άρθρο 2), καθορίζεται η υποχρέωση γνωστοποίησης της δηµόσιας υπαίθριας συνάθροισης (άρθρο 3), προσδιορίζονται οι υποχρεώσεις του οργανωτή της συνάθροισης (άρθρο 4), οι υποχρεώσεις του Αστυνοµικού-Λιµενικού Διαµεσολαβητή (άρθρο 5), καθώς και οι υποχρεώσεις της κατά τόπον αρµόδιας Αστυνοµικής και λιµενικής αρχής (άρθρο 6). Με το Κεφάλαιο Β΄ (άρθρα 7-9), υπό τον τίτλο «Απαγόρευση – Περιορισµοί – Διάλυση δηµοσίων υπαίθριων συναθροίσεων», εισάγονται ρυθµίσεις ως προς τις περιπτώσεις απαγόρευσης δηµόσιας υπαίθριας συνάθροισης (άρθρο 7), τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες καθίσταται επιτρεπτή η επιβολή περιορισµών σε επικείµενη ή εν εξελίξει δηµόσια υπαίθρια συνάθροιση (άρθρο 8) και, τέλος, τις περιπτώσεις υπό τις οποίες είναι δυνατή η διάλυση εν εξελίξει δηµόσιας υπαίθριας συνάθροισης (άρθρο 9)” αναφέρεται.
Παρατίθεται συγκεκριμένο απόσπασμα από τις «Κατευθυντήριες Γραμμές για την ελευθερία ειρηνικής συνάθροισης» της Επιτροπής της Βενετίας του Συμβουλίου της Ευρώπης και το Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών του ΟΑΣΕ.
“Υπό το φως των ανωτέρω, η Επιτροπή της Βενετίας του Συµβουλίου της Ευρώπης και το Γραφείο Δηµοκρατικών Θεσµών του ΟΑΣΕ στις «Κατευθυντήριες Γραµµές για την ελευθερία ειρηνικής συνάθροισης» αναφέρουν σχετικά: «Οι οργανωτές και οι επιµελητές [συνάθροισης] υποχρεούνται να καταβάλλουν εύλογες προσπάθειες για να συµµορφώνονται µε τις νοµικές απαιτήσεις και να διασφαλίζουν ότι οι συναθροίσεις τους είναι ειρηνικές. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να θεωρούνται υπεύθυνοι για την παράλειψη εκτέλεσης των καθηκόντων τους, σε περιπτώσεις όπου δεν είναι ατοµικά υπεύθυνοι, π.χ. ζηµία περιουσιακών αγαθών ή διατάραξη ή βίαιες πράξεις που προκαλούνται από συµµετέχοντες στη συνάθροιση ή θεατές που ενεργούν ανεξάρτητα. Η ευθύνη εκ µέρους των οργανωτών ή επιµελητών υφίσταται µόνον εφόσον έχουν προσωπικά και εσκεµµένα υποκινήσει, προκαλέσει ή συµµετάσχει σε πραγµατική ζηµία ή διατάραξη (…). Αν µια συνάθροιση εξελιχθεί σε σοβαρή δηµόσια διατάραξη, είναι ευθύνη του Κράτους, όχι του οργανωτή, εκπροσώπου ή επιµελητή της συνάθροισης, να περιορίσει τη ζηµία που προκαλείται. Οι οργανωτές και οι εκπρόσωποι της συνάθροισης δεν πρέπει σε καµία περίπτωση να υποχρεούνται να πληρώνουν για ζηµιές που προκλήθηκαν από άλλους συµµετέχοντες σε µια συνάθροιση (εκτός εάν τις υποκίνησαν ή άλλως τις προκάλεσαν άµεσα)» (όπ. π., σηµείο 224). Ειδικά ως προς την αστική ευθύνη των οργανωτών, το άρθρο 13, αφενός, καθιερώνει γενική ευθύνη δίχως να απαιτείται να επικαλεσθεί ο ενάγων συγκεκριµένη παράβαση η οποία να τελεί σε αιτιώδη συνάφεια µε τη βλάβη, και, αφετέρου, θέτει ως λόγο αποκλεισµού της ευθύνης την επίκληση και απόδειξη από τον οργανωτή της λήψης εκ µέρους του όλων των αναγκαίων, κατά το άρθρο 4 του νοµοσχεδίου, µέτρων. Μάλιστα, τα µέτρα αυτά πρέπει να είναι πρόσφορα και αναγκαία «για την πρόληψη και αποτροπή της ζηµίας», και όχι απλώς προς το σκοπό «µέριµνας» για την οµαλή διεξαγωγή της συνάθροισης, όπως ορίζει το άρθρο 4. Κατά τούτο, γεννάται προβληµατισµός κατά το µέρος που, εξ αποτελέσµατος, εισάγεται σύστηµα οιονεί εγ10 γυητικής ευθύνης του οργανωτή. Σε κάθε περίπτωση, για λόγους ασφάλειας δικαίου, σκόπιµο θα ήταν να τροποποιηθεί η παρ. 2 του άρθρου 13 και να αναδιατυπωθεί η φράση «και αποδεικνύει ότι είχε λάβει όλα τα αναγκαία και πρόσφορα µέτρα για την πρόληψη και αποτροπή της ζηµίας, σύµφωνα µε το άρθρο 4» ως εξής: «και αποδεικνύει ότι έχει τηρήσει τις υποχρεώσεις του, όπως αυτές αναφέρονται περιοριστικά στα στοιχεία α, β και γ του άρθρου 4» καταλήγει η έκθεση.