ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ:
Toυ
Πάνου Καμμένου
H παράταξη την οποία υπηρέτησα πιστά επί δεκαετίες, ως βουλευτής και ως υφυπουργός, δεν χαρακτηρίζεται από την ταμπέλα της εισόδου και τα πρόσωπα που συγκυριακά κατέχουν θώκους ευθύνης. Χαρακτηρίζεται από τον κώδικα ηθικής και αξιών, ο οποίος δεν είναι «ετικέτα», αλλά σαφέστατη εφαρμογή πολιτικής στάσης, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση. Αυτός ο κώδικας, λοιπόν, έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα: την προστασία των αδυνάμων ως βασικό στοιχείο της δημοκρατίας, αφού αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της πολιτικής διαχείρισης μιας πολιτικής παράταξης στο πλαίσιο του πολιτεύματος. Αυτή η διαφορά εκφράζεται μέσα από τη σύγκρουση της πολιτικής εξουσίας με αυτό που σήμερα πανθομολογουμένως χαρακτηρίζεται «διαπλοκή», με αυτή την υπερεξουσία που αλλοιώνει την ίδια τη φύση του δημοκρατικού πολιτεύματος χαλκεύοντας συνειδήσεις, λειτουργώντας αντικοινωνικά, αντεθνικά και, στην περίπτωσή μας, οδηγώντας το έθνος στην επιτροπεία και την απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Αυτός ο κώδικας αξιών, λοιπόν, ήταν οδηγός για την παράταξη υπό την ηγεσία του Κώστα Καραμανλή, τόσο ως αντιπολίτευση όσο και ως κυβέρνηση, με όλα τα λάθη που δικαίως μπορεί να της καταλογίσει κάποιος. Σήμερα, όμως, ουδείς δικαιούται να μιλήσει για δόλο, ακόμα και για τις κυβερνητικές αστοχίες εκείνης της εποχής. Αντίθετα, η συνολική περίοδος της παράταξης υπό την ηγεσία του Κώστα Καραμανλή σήμερα γνωρίζει πολυεπίπεδη δικαίωση.
Δικαίωση που φυσικά τρομάζει όλους αυτούς που σήμερα συνεργάζονται με όσους πλήγωσαν την πατρίδα και την παράταξη και, αντί να απολογούνται για την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει η παράταξη ακριβώς επειδή οι ίδιοι πρόδωσαν αυτόν τον κώδικα αξιών, εξαπολύουν επιθέσεις πολιτικού φαρισαϊσμού. Και εξειδικεύω. Τα παραδείγματα, άλλωστε, είναι άπειρα:
Tο 2000 είχα την τιμή να συντάξω με εντολή Καραμανλή, ως αξιωματική αντιπολίτευση, την τεκμηρίωση του μεγάλου σκανδάλου των υποβρυχίων, τη στιγμή που αυτό συντελείτο. Οταν τα λεφτά ήταν ακόμα εδώ, δηλαδή. Μίλησα τότε για τον Λιακουνάκο και τους λοιπούς που σήμερα δικάζονται, από το βήμα της Βουλής, με ονοματεπώνυμα. Δέχτηκα λυσσαλέες επιθέσεις από όλο το σύστημα της διαπλοκής, που συγκάλυψε τη ληστεία του δημόσιου πλούτου επί κυβέρνησης Σημίτη. Μιλάμε για τα ίδια έντυπα που τότε παρουσίαζαν τον Κώστα Καραμανλή ως «Ντόλι» και εμένα ως «συνωμοσιολόγο». Σήμερα αποδεικνύεται ότι τα κλεμμένα δεν πήγαιναν μόνο στις τσέπες των Τσοχατζόπουλων και των Σμπώκων, αλλά και σε λογαριασμούς μεγαλοεκδοτών που σήμερα διώκονται για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Μεγαλοεκδοτών που σήμερα εμφανίζονται ως η «φωνή της παράταξης», της παράταξης που κατηγορούσαν επί χρόνια, οδηγώντας τον πρώην πρωθυπουργό να μιλήσει για «νταβατζήδες». Κι όμως, ο υιός του εκδότη που πρωτοστάτησε στον πόλεμο κατά του Καραμανλή εξελέγη βουλευτής με τη Ν.Δ. του Σαμαρά!
Το 2005, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή αποφάσισε την πρώτη εξεταστική για τα εξοπλιστικά, ο κύριος Βενιζέλος δήλωνε ψευδώς στη Βουλή ότι οι «μαύροι» λογαριασμοί Τσοχατζόπουλου ήταν… αριθμοί τηλεφώνων! Με αυτόν τον Βενιζέλο συνεργάστηκε ο κύριος Σαμαράς, που, ενώ προεκλογικά δήλωνε ότι θα έκανε εξεταστική για τη συμφωνία Βενιζέλου – Σάφα, μετεκλογικά ξέπλυνε τον κυβερνητικό εταίρο του με νόμο!
Το 2009, όταν η Ακροδεξιά πλαγιοκοπούσε την παράταξη με ύβρεις και συκοφαντίες για τον Κώστα Καραμανλή προς όφελος του Γιώργου Παπανδρέου, τον οποίο φυσικά στήριξε μετεκλογικά μαζί με την κυρία Μπακογιάννη, ο Κώστας Καραμανλής είχε δηλώσει ξεκάθαρα ότι «δεν συνομιλώ με τα άκρα». Θυσίασε, δηλαδή, το προσωπικό πολιτικό συμφέρον του προκειμένου να τηρήσει τον κώδικα ηθικής της παράταξης. Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι που πολέμησαν λυσσαλέα τον Κώστα Καραμανλή βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις της Νέας Δημοκρατίας, μετατρέποντας την παράταξη σε ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα ευκαιριακών καιροσκόπων που δεν έχει ως συνεκτικό κρίκο τον κώδικα ηθικής, αλλά τη μανία της εξουσίας για εξυπηρέτηση συμφερόντων και τα παιχνίδια εκβιασμών! Ας θυμηθούμε, λοιπόν, πώς ακριβώς επέστρεψε η κυρία Μπακογιάννη στη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, με το περιβόητο εκατομμύριο του συζύγου της που αποκαλύφθηκε προεκλογικά και μετεκλογικά «εξαφανίστηκε», αφού φυσικά έδωσε τα διαπιστευτήριά της στον Σαμαρά. Ενας λόγος παραπάνω να έχει αυτή τη συμπλεγματική συμπεριφορά απέναντι στους Ανεξάρτητους Ελληνες η κυρία Μπακογιάννη είναι ότι το δικό της κόμμα αποδοκιμάστηκε έμπρακτα στις εκλογές, ενώ ο ελληνικός λαός έδειξε την εμπιστοσύνη του στους ΑΝ.ΕΛ. σε πέντε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις.
Η κυρία Μπακογιάννη, με τον περίεργο ρόλο στην ιστορική στιγμή του βέτο στο Βουκουρέστι, με τις τεράστιες ευθύνες για τη συγκάλυψη του σκανδάλου της Siemens με τη φυγή βασικών υπόπτων, και άλλοι πολλοί που δεν λειτουργούν ορμώμενοι από την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, αλλά προσπαθώντας να συγκαλύψουν τους σκελετούς που κρύβουν στις ντουλάπες τους.
Ε, λοιπόν, τέτοιους σκελετούς εγώ δεν έχω, δεν εκβιάζομαι, γι’ αυτό και πορεύομαι πολιτικά βάσει αυτής της πολιτικής ηθικής εδώ και δεκαετίες. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ανεχτώ να αποφυλακίζονται οι διάφοροι Εμμανουήλ με την ψήφο μου, όπως έκανε η συγκυβέρνηση Σαμαρά. Δεν θα μπορούσα ποτέ να υποκλιθώ στη διαπλοκή για να βλέπω διθυραμβικά πρωτοσέλιδα και να προδίδω τις επόμενες γενιές φροντίζοντας για τις επόμενες εκλογές.
Η παράταξη που εγώ υπηρέτησα δεν θα συγκάλυπτε ποτέ το σκάνδαλο αλλοίωσης των στατιστικών στοιχείων από τον Γεωργίου της ΕΛ.ΣΤΑΤ., που αποκαλύπτει τη μεθόδευση της υπαγωγής της χώρας στο Μνημόνιο. Δεν θα επιχειρούσε πολλάκις να βάλει στο αρχείο το σκάνδαλο των CDs, για την αποκάλυψη του οποίου πλήρωσα σκληρό πολιτικό τίμημα, μέχρι να ανοίξει πάλι η έρευνα από την ελληνική Δικαιοσύνη. Η παράταξη αυτή δεν θα φιλοξενούσε ποτέ στις τάξεις της τον υιό Παπαντωνίου, ειδικά τώρα, που ο πρωτοκλασάτος υπουργός του Σημίτη έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τις ευθύνες του. Εν κατακλείδι, ο κώδικας ηθικής της μεγάλης αστικής παράταξης δεν είναι σημαία ευκαιρίας, αλλά πολιτική συμπεριφορά, που έχει ως αυθύπαρκτη υπερχρονική αυταξία τον ελεύθερο πολίτη ως εντολοδότη του πολιτικού και όχι τον πολιτικό ως εντολοδόχο αντικοινωνικών κέντρων εξουσίας.
Tη Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, την αποτελείωσαν αυτοί που άνοιξαν την «κερκόπορτα» στους βουλευτές του ΛΑΟΣ, αυτοί που ο Καραμανλής αποκαλούσε «άκρα» και δεν δεχόταν καν να συζητήσει μαζί τους. Την αποτελείωσαν αυτοί που επανέφεραν τους ακραίους νεοφιλελεύθερους, τους οποίους ο Καραμανλής είχε διαγράψει.
Και γεννήθηκαν λοιπόν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, που προήλθαν από 10 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, από ιστορικά στελέχη του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, όπως ο αντιπρόεδρος Παναγιώτης Σγουρίδης, τα οποία δεν δέχτηκαν ότι «τις σημαίες τις παίρνει ο αέρας» και πίστεψαν στον Ανδρέα Παπανδρέου, που στις μεγάλες κρίσεις άσκησε υπερήφανη εθνική πολιτική και ξεκαθάρισε ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες».
Υπερκομματικές αξίες που ρίχνουν τις διαχωριστικές γραμμές και ενώνουν τους Ελληνες. Αυτές υπηρετούμε και θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε στην πράξη.