Οι χθεσινές εσωκομματικές εκλογές σηματοδοτούν το τέλος του (παρατεταμένου) κύκλου εσωστρέφειας και κρίσης ή την αρχή του (οριστικού) τέλους για τον ΣΥΡΙΖΑ ως μεγάλο -ή και «μεσαίο» ακόμη- κόμμα;
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Ύστερα από τα αποτελέσματα που βγήκαν αργά το βράδυ και παρά τους πανηγυρισμούς για τη (αμφισβητούμενη από αρκετούς) μεγάλη, τηρουμένων των αναλογιών, συμμετοχή, αυτό που πρέπει να απαντηθεί καταρχάς είναι κατά πόσον -και στη μετά Κασσελάκη περίοδο- η ενότητα θα αποδειχθεί διαρκής ή συγκυριακή. Επίπλαστη ή πραγματική.
Και μόνο από τον συσχετισμό που έβγαλε η κάλπη επιβεβαιώνεται το συμπέρασμα ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ επανασχηματοποιούνται δύο νέα ισχυρά στρατόπεδα με σοβαρές αντιθέσεις και αποκλίσεις μεταξύ τους.
Αυτές οι τάσεις θα μπορέσουν να συνυπάρξουν εφεξής και με ποιο modus vivendi; Και όχι μόνο ως πρόσωπα, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν πάει πολύς καιρός που ήταν πάλι στα χαρακώματα και ο ένας… διέγραφε τον άλλον, πριν καταλήξουν στις όψιμες λυκοφιλίες έναντι του «κοινού εχθρού». Είναι δύο τάσεις -σχεδόν ισοδύναμες από πλευράς εσωκομματικής ισχύος και επιρροής- και με έντονες πολιτικές, ακόμη και ιδεολογικές, διαφορές!
Ο Φάμελλος μπορεί να έπιασε (ή να του «έδωσαν») το 50%, αλλά, συγγνώμη, ο πολιτικός νικητής της βραδιάς δεν είναι άλλος από τον Πολάκη. Ούτε στα πιο τρελά όνειρά του δεν είχε φανταστεί -στο παρελθόν- τέτοια ποσοστά και αίγλη. Καλύτερα να πήγαινε σε β’ γύρο ο Θεσσαλονικιός, παρά αυτό το εντελώς οριακό αποτέλεσμα…
Αντίθετα με το 43% ο Σφακιανός δεν κέρδισε μεν την αρχηγία, αλλά αποτελεί τον απόλυτο ρυθμιστή των εσωκομματικών εξελίξεων ή, άλλως, τον παράγοντα που θα κρίνει τη μελλοντική ενότητα (και κατ’ επέκταση την πορεία) του ΣΥΡΙΖΑ. Διαθέτει πολύ περισσότερο από την «καταστατική μειοψηφία» του μαγαζιού…
Γαλουχημένος, από την εποχή των φοιτητικών αμφιθεάτρων, στις περιθωριακές επιδόσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, για πρώτη φορά παίρνει πάνω του, σε κεντρικό επίπεδο, ένα τόσο μεγάλο πολιτικό φορτίο – και εκλογικό ποσοστό. Πώς θα το διαχειριστεί (με δεδομένη και την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του);
Ο Φάμελλος -και κατά τεκμήριο ο μισός ΣΥΡΙΖΑ που τον ακολούθησε στις κάλπες- καταγράφηκε ως εκπρόσωπος του πιο μετριοπαθούς και συστημικού τμήματος (πιο κοντά και στη «σχολή Τσίπρα»), ενώ ο Πολάκης του πιο ριζοσπαστικού και συγκρουσιακού. Μην ξεχνάμε ότι -ακόμη και ως απλός βουλευτής- αμφισβητούσε ακόμη και στρατηγικές επιλογές του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ…
Σε άλλες εποχές και σε άλλες συνθήκες, η σύνθεση των διαφορών ανάμεσα σε δύο τέτοιες τάσεις θα ήταν μια άσκηση δύσκολη αλλά όχι άλυτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είναι πια κυβέρνηση για να διαθέτει τη συγκολλητική ουσία της εξουσίας, αλλά ούτε και αξιωματική αντιπολίτευση, αφού (πέραν των βουλευτών) βρίσκεται σε μονοψήφια ποσοστά.
Αφού απαλλάχτηκαν από τον σύγχρονο «βάρβαρο» (Κασσελάκη), το κυρίαρχο ερώτημα της επόμενης ημέρας είναι επομένως με ποια στρατηγική (και τι είδους αντιπολίτευση) θα μπορούσαν να «μεγαλώσουν» πάλι ως κόμμα. Κι επειδή δεν υπάρχει μπροστά ούτε ένα «νέο 2010-2014», τώρα αρχίζουν τα (πιο) δύσκολα…