Του Άγγελου Προβολισιάνου
Πρωτοστάτες του νεοφιλελευθερισμού, πολέμιοι δηλαδή της κρατικής οντότητας, φαίνεται πως έχουν έλξη με τα payroll του Δημοσίου, χρησιμοποιώντας ως καύσιμη ύλη το κρατικό χρήμα που με τόση ζέση θέλουν να συρρικνώσουν. Το φαινόμενο Μπεσκένης προφανώς και δεν αποτελεί εξαίρεση, ωστόσο η προκλητικότητα των αυτοματοποιημένων διορισμών του από το ένα υπουργείο στο άλλο και η ξαφνική κρίση επιδημιολογικής ευαισθητοποίησης σίγουρα τον ανάγουν σε μία αξιομνημόνευτη περίπτωση.
Σαν περιστρεφόμενες πόρτες λειτουργούσαν τα γραφεία Τύπου των υπουργείων Πολιτισμού, Παιδείας και Υγείας για τον Βασίλη Μπεσκένη, ο οποίος άνοιγε τη μία, κλείνοντας την άλλη. Ίσως αυτή η παρατεταμένη αποκομιδή εργασιακής εμπειρίας στο Δημόσιο να είχε απώτερο σκοπό την σφαιρική αντίληψη της ελληνικής πραγματικότητας από τον πολιτικό σχολιαστή. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να τοποθετηθεί δημόσια επί παντός επιστητού; Γνώσεις που απ’ ό,τι φαίνεται έπαιξαν το ρόλο τους για την πρόσληψη του δημοσιογράφου από το ΣΚΑΪ.
Εκεί, όμως, που η κοινή αντίληψη αδυνατεί να συλλάβει τα πεπραγμένα του κ. Μπεσκένη είναι η έμμισθη -σύμφωνα με τον Πολάκη- ενασχόλησή του με το επιδημιολογικό παραμάγαζο. Πέρα από την κατασπατάληση δημοσίου χρήματος σε αμφιβόλου κύρους και αναγνωσιμότητας ή τηλεθέασης Μέσα, το ΚΕΕΛΠΝΟ λειτουργούσε σαν πελατειακός μηχανισμός έμμισθης απορρόφησης ανθρώπων για λόγους πολιτικής εξυπηρέτησης. Κάπως, έτσι ο δημοσιογράφος ανέλαβε χρέη «μελετητή επιδημιολογίας» για να παρεμβαίνει στην… κοινότητα. Ο ίδιος, πάντως, δηλώνει στο Twitter πως δεν έχει λάβει ούτε μισό σεντ του ευρώ από το ΚΕΕΛΠΝΟ, μαρτυρία που ίσως πρέπει να αξιοποιηθεί από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας για την καταβολή των δεδουλευμένων στον δημοσιογράφο.
Η νεοφιλελεύθερη αυτή διαστροφή εντοπίζεται και σε άλλους δημοσιολόγους, που αντιμάχονται με μένος το επιζήμιο κράτος, αλλά ταυτόχρονα αρέσκονται στο να βάζουν στην τσέπη τους κρατικό χρήμα. Λόγου χάρη, ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου πέρασε την πόρτα του ραδιομεγάρου τη «μαύρη» εποχή της ΝΕΡΙΤ, ενώ και το έτερο think tank της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γιώργος Μουρούτης, έχει στο βιογραφικό του μία σειρά από διορισμούς στον ΟΠΑΠ και στο Μαξίμου επί Σαμαρά. Για την Άννα Παναγιωταρέα, μία ακόμα opinion leader της σκληρής δεξιάς, μετά το πέρασμα από τα payroll των ΝΕΤ, 9,84 και Ντυνάν, ήρθε η ώρα να αναλάβει εκπρόσωπος Τύπου του περίφημου Τύμβου της Αμφίπολης, αλληθωρίζοντας το βλέμμα της κοινής γνώμης με μία επικοινωνιακή «φούσκα».
Η άλλη όψη του νομίσματος θέλει τους υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς να ζητούν κρατική αρωγή για πτωχευμένους Οργανισμούς, ασχέτως αν τον καιρό της αθρόας και «αεράτης» δανειοδότησης εκείνοι δεν ψέλλιζαν λέξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Παύλος Τσίμας, ο οποίος με ατελείς συμψηφισμούς, ανυπόστατες συγκρίσεις και άλματα λογικής ισχυρίστηκε πρόσφατα πως δημοσιογραφικά συγκροτήματα που βρίσκονται στο χείλος της χρεοκοπίας πρέπει να επιχορηγούνται με κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού για να αποφευχθεί το λουκέτο. Σαφώς και η πλειοψηφία των εκατοντάδων εργαζομένων του ΔΟΛ δεν έχουν καμία ευθύνη για τις υπέρογκες τραπεζικές χρηματοδοτήσεις του Ψυχάρη, που ως γνωστόν ήταν απόρροια πολιτικού εκβιασμού, όμως είναι τουλάχιστον ειρωνικό ένας υποστηρικτής της αυτορύθμισης της αγοράς να ζητά παρέμβαση της Πολιτείας για μία Ανώνυμη Εταιρία.
Για να μην παρεξηγηθώ, επειδή ο όρος «κανιβαλισμός» έχει γίνει τσίχλα λεκτικής απολύμανσης όσων οι ιδεολογικές τους καταβολές συγκρούονται με τους κρατικούς διορισμούς και το δημόσιο χρήμα, πρέπει κάποτε η πολιτική επιστήμη να λύσει αυτή τη δύσκολη εξίσωση της νεοφιλελεύθερης διαστροφής. Ή με τον χωροφύλακα ή με τον αστυφύλακα κύριοι και κυρίες της σχολής του Σικάγο!
koutipandoras