Κάποτε στο ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την ιστορική τους ονομασία.
Και δεν το έκαναν τυχαία: είχαν χάσει ένα τεράστιο μέρος της εκλογικής επιρροής και των στελεχών τους που δεν συγχώρησαν την επιλογή της ηγεσίας να αποδεχτεί τα μνημόνια και τις μνημονιακές κυβερνήσεις.
Ήταν τότε που ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αισθάνθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ είχε πάψει να αποτελεί τμήμα της «δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης» και είχε περάσει «στην αντίπερα όχθη».
Και όντως πολύ σύντομα ο πολιτικός χάρτης της χώρας άλλαξε.
Εκεί που το ΠΑΣΟΚ ήταν μια «πολιτική σταθερά», με σημαντική εκλογική δύναμη και κοινωνικής εκπροσώπηση, μετατράπηκε σε ένα μικρό κόμμα και ως ένα βαθμό τη θέση του την κατάλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική κοινωνία μπορεί να γύρισε την πλάτη της στο ΠΑΣΟΚ, όμως δεν ξέχασε την κληρονομιά του.
Δεν ξέχασε, δηλαδή, ότι ήταν το κόμμα που κατάφερε να βάλει τέλος στον Εμφύλιο (αναγνωρίζοντας τους ηττημένους του ως ισότιμο τμήμα του ελληνικού έθνους), να ολοκληρώσει τον εκδημοκρατισμό της χώρας και να διαμορφώσει μια μεσαία τάξη, στηρίζοντας της θέση των «μη προνομιούχων».
Αυτή η ιστορική αίγλη του ΠΑΣΟΚ, σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένη με την προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, προφανώς και αποτελεί ένα σημαντικό «πολιτικό κεφάλαιο».
Αυτό το καταλαβαίνουν τώρα και οι «διεκδικητές» της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, που σπεύδουν να πουν ότι θα το ξανακάνουν ΠΑΣΟΚ.
Μόνο που το να γίνει ένα μικρό κόμμα του Κέντρου ξανά η μεγάλη πλειοψηφική παράταξη των μη προνομιούχων στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, δεν είναι θέμα ούτε βούλησης, ούτε πρωτοβουλίας.
Είναι θέμα πολιτικής στρατηγικής.
Και μέχρι τώρα στρατηγικός πολιτικός λόγος για το τι σημαίνει σήμερα προοδευτική πολιτική, κοινωνική δικαιοσύνη και σύγχρονη δημοκρατία, δεν έχει ακουστεί στη συζήτηση του ΠΑΣΟΚ.
Ούτε φρέσκες προγραμματικές ιδέες, ούτε προτάσεις για μια νέα σχέση με την κοινωνία των πολιτών, ούτε καν σκέψεις για το πώς μπορεί να υπάρξει μια νέα δημοκρατική διακυβέρνηση που να θωρακίζει την αυτονομία της πολιτικής απέναντι στις πολλαπλές πιέσεις της αγοράς.
Και δεν μπορεί να είναι άλλοθι ότι ουσιαστικά ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει την αντίστοιχη πολιτική.
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου κατάφερε να εκτιναχθεί στην εξουσία ακριβώς επειδή δεν αναζητούσε ποτέ άλλοθι και μπορούσε να κοιτάζει τις προκλήσεις κατάματα. Με όλα τα λάθη ή τις ανεπάρκειές του.
Και γι’ αυτό έγραψε ιστορία.
Το ΚΙΝΑΛ βλέπει απλώς την ιστορία να το προσπερνά.