Ο Γκράμσι έγραφε κάποτε «αλλοίμονο στις κοινωνίες που δεν έχουν ανάγκη από ουτοπία». Η εποχή μας όμως εξόρισε την ουτοπία και επέβαλε τη γενικευμένη και αποπροσωποιημένη ζώνη της δυστοπίας, με την προκρούστεια φροντίδα του «γενικού» καλού.
Μια βιολογική απειλή, ένας νέος ιός, γίνεται η κοσμοποιός διαιτησία της δυστοπικής αμετρίας που αντιμετωπίζεται από την εξουσία ως επιχειρηματικό συμβάν και όχι ως γεγονός, αναλαμβάνοντας παράλληλα το έργο διαχείρισης ομάδες σωτηρίας που υποδεικνύουν σκοπούς και ετυμηγορίες αποτελεσμάτων.
Η έννοια της σωτηρίας από τη βιολογική απειλή είναι αλληλένδετη πλέον με την έννοια της δυστοπίας που ξεμακραίνει τον πολίτη από το αυθεντικό αρχέτυπο του και τον στεγνώνει στην απόλυτη προσαρμογή μιας νέας κανονικότητας και στην έλξη προς το τεχνικό, παράλληλα με τη φυγή από το φυσικό.
Οι μετανεωτερικοί πολιτικοί ηγέτες της δυστοπικής εποχής ερωτοτροπούν με εκείνο που είχε πει κάποτε ο Φρίντριχ φον Χάγεκ σε Χιλιανό δημοσιογράφο: «Προτιμώ έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια δημοκρατική κυβέρνηση χωρίς οικονομικό φιλελευθερισμό».
Πολλοί φέλλινοι και πανώλεθροι πολιτικοί στριμώχνονται σήμερα με τα παράσημα λάσπης τους και με επιταχυνόμενη υστερία προκειμένου να αγαπηθούν από τα παγκοσμιοποιημένα αφεντικά τους, στο μονόδρομο ενός μίγματος νεοφιλευθερισμού με αλληλοεπίδραση από τη μυθολογία της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης και με την εντεινόμενη πληθυσμιακή και πολιτιστική αποεδαφοποίηση.
Ωστόσο η δυστοπική εποχή μας δεν είναι πλήρως νεοφιλελεύθερη, (ας μη ξεχνάμε ότι ο Χάγεκ επικύρωνε μια άποψη για την ανθρώπινη εξέλιξη που βασιζόταν στη θεία πρόνοια) είναι μίξη που προσεγγίζει μεταβολές μιας μετα-διαφωτιστικής και τεχνο-επιστημονικής βιοτεχνολογίας.
Να γιατί στη Ν.Δ συνυπάρχουν ακραίοι εθνονιχιλιστές (εθνομηδενιστές), μαζί με εμμονοκράτες γνωστικιστές της τεχνο-επιστήμης και ακέραιοι δογματικοί της ναζιστικής συγκινησιακής δοσοληψίας.
Ίσως ο κ. Μητσοτάκης πιστεύει (με αυτή την αφέλεια που πίστευαν κάποτε οι Μαρξ και Ένγκελς για τον κομμουνισμό) ότι ο θρίαμβος της δυστοπίας θα αποτελέσει το «λυμένο αίνιγμα της ιστορίας».
Έχει υιοθετήσει πλήρως ο κ. Μητσοτάκης την εκπυρώμενη ιδεοληψία ότι η δυστοπία είναι κάτι που μας συμβαίνει και στο οποίο θέλουμε δεν θέλουμε, δεν μπορούμε να αντισταθούμε και δεν μπορούμε να την σταματήσουμε.
Επομένως θα τα ζήσουμε όλα. Και την οικονομική κρίση και την υγειονομική και την κλιματολογική επίσης κρίση και την οργανωμένη μεταναστευτική εισβολή. Εξάλλου η συναιρετική δυστοπία αποτελεί μια βιοπολιτική συσσωμάτωση και μια οχύρωση γύρω από τους άξονες του μετα-μητροπολιτικού αδειάσματος του πολίτη σε εθελόδουλο παγκοσμιοποιημένο res μιας από-δικαιο-κοινωνικής ταυτότητας.
Τι μας λέει λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης: Αποχαιρετήστε τους παλιούς ορισμούς του πολίτη και της κοινωνίας. Δεν υπάρχουν πια κριτήρια συνταγματικής νομιμοποίησης και ρύθμισης, όλα αντιμετωπίζονται ως έκτακτες ανάγκες, τίποτα δεν προσλαμβάνει θέση οριστική, αλλά όλα γίνονται έκτακτα και αναγκαία και λειτουργούν απονομιμοποιημένα και αντισυνταγματικά Επιστροφή λοιπόν στην σπηλαιόβια ζωή του έκτακτου και όχι της πρόβλεψης και του ορθολογισμού.
Αυτή η αντίληψη όμως μας σπρώχνει πίσω στο Υπόγειο του Ντοστογιέφσκι και σβήνει την περίφημη σκέψη που βάζει ο Ντοστογιέφσκι προκειμένου να δείξει το θάλος της ζωής ως αντίσταση λέγοντας: «Εκείνο που θέλει ο άνθρωπος είναι η δυνατότητα ανεξάρτητης επιλογής, οσοδήποτε και αν η ανεξαρτησία αυτή πρόκειται να στοιχίσει και οπουδήποτε και αν μπορεί να οδηγήσει».
Γι’ αυτό ο κ. Μητσοτάκης επιβάλει την κατήχηση των πολιτών επιθυμώντας να την κάνει αυτοποιό φύτευμα, να εκτελεί δηλαδή ο πολίτης χωρίς να δέχεται εντολές από την κεντρική εξουσία, να υπηρετεί με άλλα λόγια τη νέα θρησκεία, τη νέα δοξοκοπία, άνευ της παρουσίας των αιώνιων μανδαρίνων και να καταστεί μαμμάκυθος.
Γίνε λοιπόν ένας μετα-ανθρώπινος κόμβος, ενός δικτύου που θα δέχεσαι διαρκώς εντολές, που ακόμη και αν δεν τις δέχεσαι θα ξέρεις να τις εκτελείς ως τερματικό πριν καν στο ζητήσουν, αυτή είναι η ποινική ρήτρα που σου επιβάλει η δυστοπική νεκροπολιτική.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής Φιλοσοφίας.