Στις 4 Νοεμβρίου του 2019 η εφημερίδα Ν.Υ.Times αναφερόμενη στα εκλογικά αποτελέσματα του Ευρωκοινοβουλίου της Γερμανίας είχε εκτιμήσει ότι το μέλλον της Γερμανίας στις επόμενες ομοσπονδιακές εκλογές θα είναι «μια κυβέρνηση ζόμπι».
Δεν φαίνεται να είμαστε και εμείς μακριά από ένα τέτοιο σενάριο. Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει αποδεχτεί παθητικά τη φθορά της. Η κακοδιαχείριση με την πανδημία, το απροσμέτρητο χάλι με την οικονομία, η αβεβαιότητα με τη Τουρκία, όλα μαζί καταγράφουν το θάνατο της τροχιά της.
Η ΝΔ, έχει μετατραπεί σε δορυφόρο των προβλημάτων, γυρίζει γύρω από εκείνα χωρίς να τα αγγίζει και φυσικά χωρίς να τα λύνει.
Και την ίδια στιγμή έχει οργανώσει ένα ανοιχτό κύκλωμα μιας παραπληροφόρησης και μιας υποσχεσιολογίας γι’ ένα νέο success story που έρχεται αλλά ποτέ δεν εμφανίζεται.
Φαίνεται όμως ότι η ηγεσία της ΝΔ είναι τραγικά ανυποψίαστη και αυτό γιατί δεν έχει καταλάβει ότι ο πολίτης ζει τις παρενέργειες (όχι των εμβολίων που και εκεί υπάρχουν) αλλά της πολιτικής χρεοκοπίας των μνημονιακών ετών και της νεοεμφανιζόμενης υγειονομικής νεκροπολιτικής.
Έτσι έχει ξεχάσει να βλέπει και να ακούει. Το ιδιωτικό (δηλαδή ο πολίτης) δεν κτυπάει προσοχές τώρα πια στο δημόσιο (στα παραγγέλματα των κυβερνητικών αποφάσεων) , και ο Έλληνας μέσα από τον απολήθαργό του με τη μνημονιοκρατία που έζησε, έχει μάθει καλά ότι η δημιουργία της κοινής γνώμης έχει προαγγελθεί από τους ψαλιδοκόφτες και τους ραφτάδες της ενημεροκρατίας.
Σήμερα ο Έλληνας πολίτης, με κέντρο τη βιωματική διαίσθηση της επιβίωσής του των τελευταίων ετών, μπορεί να υποψιαστεί και τους τρομολάχνους της υγειονομικής επιτήρησης – καταστολής (δηλαδή το μαστίγιο), όταν εκείνοι ξεπερνούν το τέλος ορίου ταχύτητας της κινδυνολογίας, αλλά και τον επιταχυνόμενο πολιτικό σκοπό κάποιων υπουργών που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για την επαναλειτουργία της κανονικότητας (το καρότο).
Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν υπάρχει ορίζοντας μπροστά μας που να τροφοδοτεί κάποια μικρή αισιοδοξία ή μια κάποια σημασία με θετικές συνθήκες και αυτό γιατί η πολιτική συνθήκη νομιμοποιεί όλο και περισσότερες μορφές παρασιτισμού.
Νομιμοποιεί μορφές δομικολειτουργικής αφασίας στο πολιτικό μας σύστημα, συσπειρώνοντας δυνητικές απαξίες και τετελεσμένα που βουλιάζουν τη χώρα και τον πολίτη στο απόλυτο κενό της μηδενικής βαρύτητας και της επιβεβαιωτικής φθοράς. Τελικά μας κυβερνούν με όρους ανοιχτού εκβιασμού όπως είχε προβλέψει ο Ζ. Μπωντριγιάρ.
Νανοκόμματα και νανοφυλές ειδικών, ισοπεδώνουν τη χώρα στην υλοποίηση του προσωπικού τους συμφέροντος.
Ο πολιτικός ελεφαντιασμός, η θεσμοποιημένη κατοχή από εγχώριες και ξένες κυριαρχίες βάζουν τις προϋποθέσεις της μνημειώδους εξαφάνισης κάθε υπογεγραμμένης αυθεντικότητας μας.
Τίποτα στο εξής δεν θα θυμίζει Ελλάδα. Ακόμη και η λέξη Ελλάδα θα εξαλειφθεί. Το μέλλον μας μέσα από τους νεοπολιτικούς ελιγμούς στην πορεία του χρόνου θα σκουπίσει κάθε ιδιαιτερότητα. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η λήξη της ιδιοσυστασίας μας έχει ήδη επέλθει.
Διανυκτερεύει χρόνια τώρα και εργάζεται υπερεντατικά η αφασική απόρριψη για πίστη και ελπίδα σε ό,τι έχει χρώμα ελληνικό.
Ενώ μια γερασμένη επιχειρηματολογία κάνει υπερωρίες στο να σιδερώνει πεποιθήσεις, απόψεις, κρίσεις, προκειμένου να επιβάλει τις εκσυγχρονιστικές και μοντερνίζουσες απόψεις της νέο-βαρβαρότητας.
Μπροστά μας απλώνονται μόνο παθολογίες της ναυαγισμένης δημοκρατίας μας και εμείς μετονομαζόμενοι πολίτες του κόσμου δηλαδή εκσυγχρονισμένοι οπισθοδρομικοί, θα δούμε ως λύση την κυβέρνηση ζόμπι.
Τι είναι η κυβέρνηση ζόμπι; Η υπο-ανάπτυξη του κοινοβουλευτικού μονοκομματισμού. Μ’ άλλα λόγια πρόκειται γι’ ένα απλοποιημένο σύστημα διακυβέρνησης όπου όλοι θα συναινέσουμε σε μια παθητική δημοκρατία χωρίς μεταίχμια, χωρίς πολικότητες, χωρίς αντιστροφές.
Ήδη οι εγχώριοι πολιτικοί μας έχουν πιάσει δουλειά. Το πουλόβερ της ζόμπι κυβέρνησης θα το ράψουν με τη μια βελόνα ο Κυριάκος Μητσοτάκης και την άλλη βελόνα ο Αλέξης Τσίπρας. Μαζί τους και ο Για(ν)ης Βαρουφάκης και η Φώφη Γεννηματά που κρατούν το κουβάρι για να πλεχτεί το πουλόβερ της ασθενούς δημοκρατίας μας. Σαν έτοιμοι από καιρό (όπως θα έλεγε ο Κ. Καβάφης) ετοιμάζονται να διαχειριστούν την ανθρωπιστική κρίση που θα έρθει μετά το τέλος της πανδημίας.
Στο μεταξύ στο πολιτικό σεργιάνι έχουν βγει όλα τα ασήμαντα μηδενικά της μεριδιούχου εξουσίας και αναζητούν κομματική στέγη.
Τα ορφανά του παλαιοκομματικού στρατοπέδου, οι καθ’ έξιν δημοσιολόγοι της φανφάρας, οι καθ’ υποτροπήν εμπειρογνώμονες, οι εξ’ επαγγέλματος κομματικοπατέρες και λοιπές δυνάμεις της διαχειριστικής στερεοτυπίας, είναι έτοιμοι για να συσπειρώσουν το ευρύτερο «κατεστημένο της ασφάλειας».
Τι είναι όμως εκείνο που θα ποτίσει το δένδρο της μελλοντικής ζόμπι κυβέρνησης;
Μα φυσικά τα 57 δις που θα δοθούν είτε ως δάνειο, είτε ως βοήθεια για τα επόμενα 7 χρόνια.
Τα 57 δις θα αποτελέσουν την τελετουργία για να κυλήσει η ροή του ξεπλύματος της ένοχης συνείδησης, τόσο των πολιτών για την υποβολιμαία ύπνωση και αδράνειά τους, όσο και των πολιτικών για να οργανώσουν το μεγάλο πλειστηριασμό της χώρας. Έτσι θα διεκπεραιωθεί κάθε είδους σχέσης και θα επέλθει η ισορροπία, γιατί ο χρηματισμός επιβάλλει την απώθηση της αντίστασης και συγχωρεί και ευλογεί τα μυστικά και τις ανίερες συμμαχίες.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής Φιλοσοφίας.