Ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έχει θέσει τη δική του κόκκινη γραμμή στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και, πρόσφατα, στα ελληνοτουρκικά: Οχι στη Χάγη, όχι στις διερευνητικές επαφές.
Οταν εξέθεσε τις απόψεις του, οι οποίες είναι κόντρα όχι μόνο στην επίσημη θέση της κυβέρνησης αλλά και στην εθνική γραμμή, όπως έχει διαμορφωθεί διαχρονικά και διακομματικά, στο Μέγαρο Μαξίμου έκαναν πως δεν άκουσαν. Προσπάθησαν και πέτυχαν να υποβαθμιστεί τελείως το ρήγμα στο εσωτερικό της ΝΔ και απέφυγαν οποιοδήποτε σχόλιο επί της ουσίας.
Ομως, όπως όλα δείχνουν, ο Αντ. Σαμαράς δεν ησυχάζει. Το αντίθετο, μάλλον. Η αμυντική και αποφευκτική στάση του πρωθυπουργού τον ενθαρρύνει να κάνει εκ νέου αισθητή την παρουσία του ως θεματοφύλακα των ιερών και των οσίων της παράταξής του.
Ο στενότερος συνεργάτης του, ο πρώην βουλευτής Χρύσανθος Λαζαρίδης, με άρθρο του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, διακηρύττει ότι «ο κατευνασμός απέτυχε» και προτείνει στρατιωτική σύρραξη: «Η Τουρκία αντιμετωπίζεται πλέον μόνο με Αποτροπή! Δηλαδή αποθάρρυνση της επιθετικότητάς της: ισχυρές συμμαχίες, σοβαρούς εξοπλισμούς κυρίως, αλλά και διεθνείς κυρώσεις… Αν θέλεις να αποφύγεις τον Πόλεμο, κάνεις υποχρεωτικά Αποτροπή! Οχι “Κατευνασμό”…»
Ο εθνικιστικός λόγος του Χρ. Λαζαρίδη προφανώς απηχεί τη σκέψη του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, εξάλλου, έχει καταφέρει, απειλώντας με καταψήφιση, να «παγώσει» την κύρωση μνημονίων που συνδέονται με τη συμφωνία των Πρεσπών.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης, διπλωματικά, βρίσκεται στην ομηρία του Αντ. Σαμαρά. Ο πολιτικός που προκάλεσε την ανατροπή της κυβέρνησης του πατέρα του για το μακεδονικό, απειλεί τώρα τη σταθερότητα της δικής του κυβέρνησης για τα ελληνοτουρκικά.
Στην πραγματικότητα ο πρωθυπουργός δεν θα είχε τη δυνατότητα να κάνει βήματα μπροστά στα ελληνοτουρκικά, ακόμη κι αν ο Ερντογάν το ήθελε. Η αδιαλλαξία της Αγκυρας τον εξυπηρετεί γιατί του επιτρέπει να συντηρεί την εύθραυστη εσωκομματική ηρεμία στη ΝΔ. Εμφανίζεται υπέρμαχος του διαλόγου και της προόδου, ενώ τον βολεύει η ακινησία.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το ξέρουν οι ξένοι συνομιλητές του και οι απέναντι. Και όταν έρθει η ώρα του καταλογισμού ευθυνών για το αδιέξοδο, θα το λάβουν υπόψιν.