Εάν η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ένας έντιμος (ιστορικός) γεωπολιτικός συμβιβασμός που έκλεισε ένα επιζήμιο επί δεκαετίες μέτωπο της χώρας μας στα Βαλκάνια, όσα είπε, χθες, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας προς τον ομόλογό του της Βόρειας Μακεδονίας Μπουγιάρ Οσμάνι αποτελούν έναν –έστω και καθυστερημένο– (ιστορικό) συμβιβασμό της κυβέρνησης της Ν.Δ με την πραγματικότητα, τον ρεαλισμό και την αλήθεια. Το γεγονός πως στο ίδιο ακριβώς κλίμα κινήθηκε, λίγο νωρίτερα, και ο πρωθυπουργός σφραγίζει το τέλος μιας περιόδου πολιτικού και κοινωνικού διχασμού που στοίχισε πολύ στη χώρα.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Η Ιστορία εκδικείται με περίεργους τρόπους, μόνο που το ζητούμενο δεν πρέπει να είναι η εκδίκηση αλλά η δικαίωση και η αναζήτηση κοινών τόπων στα μείζονα. Η μοίρα έφερε, μάλιστα, να συμβούν χθες δυο παράλληλα γεγονότα. Αφενός η δικαίωση της Συμφωνίας των Πρεσπών 2,5 χρόνια μετά την υπογραφή της και αφετέρου η συναίνεση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στην προμήθεια των γαλλικών Rafale-παρά τις επιφυλάξεις που διατύπωσαν ακόμα και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος για πτυχές της συμφωνίας.
Η χώρα σπατάλησε πολύτιμο εθνικό απόθεμα την περίοδο που ο Νίκος Κοτζιάς υπό την καθοδήγηση του Αλέξη Τσίπρα διαπραγματεύτηκαν με τον Νικολά Ντιμιτρόφ και τον Ζόραν Ζάεβ και κατέληξαν στην ιστορική υπογραφή της συνθήκης των Πρεσπών.
Η κοινωνική συνοχή διαλύθηκε, οι Έλληνες χωρίστηκαν σε “πατριώτες” και “προδότες” και οι πλατείες παραδόθηκαν σε οργισμένους, που, άλλοι υπό το κράτος του συναισθηματισμού και άλλοι χειραγωγούμενοι από ακραίες και ακροδεξιές φωνές, κατέστησαν την μισαλλοδοξία πολιτική έκφραση. Έστησαν κρεμάλες, μοίρασαν αίμα και σφαίρες, φανάτισαν πλήθη και “έστησαν” πολιτικές καριέρες. Οι πληγές των Πρεσπών δεν επουλώθηκαν ακόμα, τις βλέπουμε καθημερινά να χάσκουν επιδρώντας μεταστατικά και σε άλλες εκφράσεις του δημοσίου βίου.
Η δημόσια παραδοχή της ιστορικής αξίας της Συμφωνίας των Πρεσπών από τον πρωθυπουργό και –αναλυτικότερα και “γενναιόδωρα”– από τον Νίκο Δένδια, συνιστούν έναν ρουβίκωνα χειραφέτησης για το κυβερνών κόμμα. Κάποιοι ίσως σπεύσουν να την μετατρέψουν σε “πιάτο εκδίκησης που τρώγεται κρύο”. Κακώς. Οι ψύχραιμοι πολίτες αντιλαμβάνονται (ελπίζω…) την ανατροπή στις θέσεις και τη στάση εκείνων που πλειοδότησαν σε ιαχές και εργαλειοποίησαν το συγκεκριμένο θέμα εν όψει των εκλογών. Αυτό αρκεί, ας γυρίσουμε σελίδα.
Ο δε υπουργός Εξωτερικών εξήγησε με τον καλύτερο τρόπο το πώς η συμφωνία αποτρέπει τη δημιουργία προγεφυρωμάτων της Τουρκίας στον βόρειο γείτονα.
«Δεν μπορούμε επιτρέψουμε τη δημιουργία ενός κενού σταθερότητας στην περιοχή που θα μπορούσε εύκολα να καλυφθεί από άλλες μη ευρωπαϊκές δυνάμεις που τάσσονται υπέρ του αναθεωρητισμού», είπε χαρακτηριστικά και η αναφορά του ήχησε ως απάντηση σε όσους από την κυβερνώσα παράταξη πρόβαλλαν ως …λύση στο Μακεδονικό την αδράνεια και την αναμονή μέχρι ο βόρειος γείτονας να διαμελισθεί – όπως προέβλεπαν!
Τώρα που το ερντογανικό νεοοθωμανικό δόγμα στήνει γέφυρες στα Τίρανα μέσω Ράμα και στη Σόφια μέσω Μπορίσοφ, οι Πρέσπες αναδεικνύονται (και ως προς αυτό) ως ασπίδα των ελληνικών ζωτικών συμφερόντων στα Βαλκάνια. Κάποιοι το έλεγαν, κάποιοι άλλοι το υποτιμούσαν. Η δε αναφορά του υπουργού Εξωτερικών στον Μέγα Αλέξανδρο θα έπρεπε να συμπληρωθεί με την επισήμανση πως αυτό ακριβώς διασφαλίζει και αποκαθιστά ως ιστορική αλήθεια η ίδια η συμφωνία στο σχετικό άρθρο.
Ο διχασμός που καλλιεργήθηκε από τη Ν.Δ στο Μακεδονικό πρέπει να γίνει μάθημα. Η σπατάλη εθνικού αποθέματος πρέπει να αναταχθεί ταχύτατα εν όψει, μάλιστα, της εξαιρετικά δύσκολης περιόδου που ακολουθεί ως προς τα ελληνοτουρκικά.
Η κυβέρνηση είναι τυχερή διότι με τα σημερινά δεδομένα η αξιωματική αντιπολίτευση δεν φαίνεται διατεθιμένη να χαράξει διαχωριστικές γραμμές μεταξύ “πατριωτών” και “προδοτών”. Μια αναγνώριση αυτής της συναινετικής στάσης από τον πρωθυπουργό θα είχε θετικό αντίκτυπο. Διότι, για να μην είμαστε υπερφίαλοι και υπεραισιόδοξοι, αναγνώριση της ευθύνης στην σπατάλη εθνικού αποθέματος ως προς τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν πρέπει να αναμένει κανείς. Όσα ειπώθηκαν χθες από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών είναι μάλλον ότι περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς. Έστω…