Οι παράνομες επιθετικές κινήσεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο συνεχίζονται και εντείνονται καθημερινά.
Όμως το γεγονός πέρασε στα ψιλά, που λέμε στην δημοσιογραφική γλώσσα, μια και έγιναν κάτι σαν τις παραβιάσεις και παραβάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου που μεταβλήθηκαν με την πάροδο του χρόνου, κάτι σαν ρουτίνα.
Οι ενέργειες αυτές έχουν συγκεκριμένους στόχους και επιδιώξεις. Να νομιμοποιήσουν τα τετελεσμένα με τις παράνομες ενέργειές τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ενοχλήθηκε σφόδρα η Γερμανία, με την καθ’ όλα νόμιμη ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για την μερική οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών των δύο χωρών. Δεν έκανε όμως το ίδιο, με το εξόχως παράνομο τουρκολυβικό σύμφωνο.
Αυτή η διεθνής άποψη περί κατευνασμού εκείνου, που έχει υποστεί επίθεση στα κυριαρχικά του δικαιώματα είναι γνωστή. Την είδαμε στην περίοδο της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974, όταν ο Σίσκο περιδιάβαινε σε Αθήνα και Άγκυρα, σφυρίζοντας στο αυτί του υπό κατάρρευση στρατιωτικού καθεστώτος, ότι θα συγκρατήσει τον Αττίλα να μην καταβροχθίσει την Μεγαλόνησο.
Το είδαμε στις μέρες μας στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, με την ήττα που υπέστη η Αρμενία, και τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός υπό τις ευλογίες του ΟΗΕ, και με διαιτητή την Μόσχα, με την οποία κατοχυρώθηκαν εδάφη της περιοχής, υπέρ των Αζέρων.
Στα καθ’ ημάς η Ελλάδα απειλείται ευθέως από την Τουρκία που καθημερινά με μεθοδευμένη και προσεκτικά συνδυασμένη χρήση όλων των εργαλείων ισχύος, με προεξέχουσα την τολμηρή χρήση στρατιωτικών μέσων, επιφέρει βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα θετικά για την Άγκυρα αποτελέσματα.
Είναι λάθος να εντοπίζουμε την πολεμοχαρή αυτή συμπεριφορά στον πρόσωπο του ισλαμιστή νέο-Οθωμανού Ερντογάν. Όπως θα έχουν παρατηρήσει όσοι παρακολουθούν και τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης στην Τουρκία, η κριτική στον Ερντογάν περιορίζεται στα οικονομικά θέματα και όχι στα όσα πράττει στην Α. Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Στα θέματα της επεκτατικής- αναθεωρητικής πολιτικής της Τουρκίας υπάρχει σύμπνοια. Αυτό οφείλουν να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας. Η σημερινή και η μακροπρόθεσμη πολιτική της Τουρκίας είναι η επέκταση των ορίων της κυριαρχίας της.
Σε αυτό συμβάλλει και η εκρηκτική αύξηση του πληθυσμού της, που οι πολιτικοί της γειτονικής χώρας το εκλαμβάνουν ως πρόσθετη δύναμη ισχύος, που μπορεί να εκτονωθεί μέσω τέτοιων επιθετικών ενεργειών.
Για την επίτευξη αυτού του σκοπού, έχουν στήσει μια τεράστια αμυντική βιομηχανία για την κατασκευή οπλικών συστημάτων και ναυπηγείων, που ναυπηγούν πολεμικά πλοία, προκειμένου να υποστηρίξουν τα επεκτατικά τους σχέδια.
Η Τουρκία που πριν 100 χρόνια ήταν μια γεωργική χώρα, είδε στην πορεία του χρόνου την αξία των ακτών, λόγω τουρισμού και των θαλασσίων περιοχών, που πέρα από την αλιεία, διαθέτουν και υποθαλάσσιο πλούτο, όπως είναι οι υδρογονάνθρακες. Γι’ αυτό και επιδιώκουν να τα υφαρπάξουν, μέσω της στρατιωτικής τους ισχύος.
Στις δημόσιες δηλώσεις τους επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο, γνωρίζοντας ότι όσα πράττουν βρίσκονται έξω και πέρα από κάθε κανόνα δικαίου. Μετά από 60 συναντήσεις με την ελληνική πλευρά δεν κατέστη δυνατόν να συμφωνήσουν στην οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο.
Κι αυτό, γιατί προβάλλοντας τις ειδικές συνθήκες, που υποστηρίζουν ότι ισχύουν στο Αιγαίο, θέλουν μια συμφωνία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Όπως έκαναν με το λεγόμενο σχέδιο Ανάν για την λύση του κυπριακού.
Με αυτό κατάφεραν να νομιμοποιήσουν τα τετελεσμένα της εισβολής του 1974 και παράλληλα μέσω ενός πολύπλοκου συστήματος ομόσπονδης διοίκησης, θα μπορούσαν να ελέγχουν με τα βέτο Τουρκοκυπρίων και εποίκων και το ελεύθερο τμήμα της Μεγαλονήσου.
Δεν είναι τυχαίο, ότι ενώ υποστηρίζουν το ψευδοκράτος στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Κύπρου και δεν αναγνωρίζουν την διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε., έχουν ως εισβολείς υποχρεώσει τους υποτακτικούς τους ηγέτες της Τουρκοκυπριακής κοινότητας, να τους εκχωρήσουν τον θαλάσσιο χώρο του βορρά για έρευνες υδρογονανθράκων, διεκδικώντας παράλληλα για λογαριασμό τους και το νότο.
Πολύ απλά για να το πούμε στη γλώσσα που καταλαβαίνουμε όλοι τα θέλουν όλα. Μονά-ζυγά δικά τους. Και αποκλειστική παρουσία και εκμετάλλευση στον κατεχόμενο θαλάσσιο χώρο του βορρά και έρευνες στο νότο στα οριοθετημένα από την Κυπριακή Δημοκρατία όρια της ΑΟΖ, με Αίγυπτο και Ισραήλ.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει τόσο στην Αν. Μεσόγειο όσο και στο Αιγαίο. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τον όγκο του χερσαίου χώρου τους κατασκευάζουν δικό τους Διεθνές Δίκαιο και ζητούν θαλασσιους χώρους που δεν τους ανήκουν.
Δεν αναγνωρίζουν δικαιώματα στην ΑΟΖ των ελληνικών νησιών κάτι που ρητώς αναφέρεται στο Δίκαιο της θάλασσας, που έχουν αναγνωρίσει όλες οι χώρες πλην τριών και παίζουν κορώνα γράμματα την ειρήνη με πολεμοχαρείς δηλώσεις και κινήσεις καταπάτησης δικαιωμάτων, τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου.
Τα όσα έγιναν γνωστά, ότι γράφει στο βιβλίο του ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, αξίζει να μας προβληματίσουν, μια και η Ε.Ε. στην οποία προσβλέπει η Ελλάδα, παραμένει μια οικονομική δύναμη, που μόνο έτσι βλέπει την παρουσία της στο παγκόσμιο στερέωμα και δεν επιδιώκει να αναλάβει οποιονδήποτε γεωστρατηγικό ρόλο.
Κατά τον Ομπάμα, οι Γερμανοί που μαζί με τους Γάλλους αποτελούν την ατμομηχανή της Ευρώπης, ήθελαν το 2010 να βγάλουν την Ελλάδα από την Ε.Ε., προκειμένου να την τιμωρήσουν επειδή ήταν άσωτη στην διαχείριση των οικονομικών της, αγνοώντας το γεωστρατηγικό κόστος αυτής της ενέργειας.
Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει εγκληματήσει διαχρονικά σε βάρος του ελληνικού λαού, αφήνοντας για χρόνια ανοχύρωτη τη χώρα, μια και μόνο μια ισχυρή αποτρεπτική δύναμη μπορεί να αναχαιτίσει τον βάρβαρο Ασιάτη, που δεν έχει να επιδείξει καμιά πολιτιστική δράση, πλην αυτής των κατακτήσεων σε βάρος άλλων λαών…
Τάσος Παπαδόπουλος
HellasJournal