Του Χρήστου Ξανθάκη
Το πρώτο πράγμα που μπορεί κανείς να σκεφτεί για τον Μητροπολίτη Άνθιμο είναι ότι πρόκειται για έξυπνο άνθρωπο. Δουλεύει το μυαλό του, κόβει το μάτι του, τα μετράει τα λόγια του. Κι έχει πλάνο συγκεκριμένο, τόσο γι’ αυτά που θα πει όσο και γι’ αυτά που θα υπονοήσει.
Όχι, ο Άνθιμος δεν είναι ούτε χυδαίος πιστολάς σαν τον Αμβρόσιο των Καλαβρύτων, ούτε ακέφαλο κοτόπουλο σαν τον Σεραφείμ του Πειραιώς. Για πρωινό τα έχει κάτι παιδάκια ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης και επειδή μοιάζει να διαθέτει αίσθηση του χιούμορ πρέπει να διασκεδάζει κιόλας με τις χοντράδες τους.
Όλα αυτά βέβαια δεν τον καθιστούν και συμπαθή τον Άνθιμο. Τον καθιστούν απλώς μεγάλο παίκτη, ψαρικό επιπέδου καρχαρία που οφείλεις να το σέβεσαι. Και να το λαμβάνεις υπόψη σου, πριν αναλάβεις οιεσδήποτε πρωτοβουλίες ή πριν ανοίξεις εσύ το δικό σου το στοματάκι. Διότι αν με τον Καλαβρύτων ή τον Πειραιώς ξεμπερδεύεις με ένα «ύπαγε οπίσω μου» (για να το πω κομψά…), με τον Θεσσαλονίκης απαιτείται προσπάθεια, συγκέντρωση και στοχοπροσήλωση. Καθότι ο καρχαρίας δαγκώνει…
Και με κάποιο τρόπο δάγκωσε και το πανεπιστήμιο της συμπρωτευσούσης, όπως διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες. Το οποίο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, μέσω του τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής θα τον αναγορεύσει επίτιμο διδάκτορα τη Δευτέρα, 27 Νοεμβρίου, στις επτάμιση το απόγευμα, στην Αίθουσα Τελετών. Με ομόφωνη απόφαση παρακαλώ, να φυλάμε και κάνα ρούχο διότι όπως είπε και ο βέρος Σαλονικιός Ντίνος Χριστιανόπουλος: «Πάλι καλά που πήγες από αδέσποτη. Σκέψου να πήγαινες από δεσποτική».
Επί τη ευκαιρία, προσθέτω και την αιτιολόγηση της ομοφώνου αποφάσεως για τον επίτιμο διδάκτορα Άνθιμο, για να μην ξεχνιόμαστε:
«Ανήκει στους κορυφαίους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος του κλίματος των Νέων Χωρών. Πρόκειται για έναν Ιεράρχη με υψηλό αίσθημα ποιμαντικής ευθύνης, ρέκτη του βιβλίου και της πολιτιστικής δημιουργίας, βοηθό και συμπαραστάτη στις προσπάθειες της ακαδημαϊκής θεολογικής κοινότητας.»
Τα διαβάζω τα ανωτέρω και αναρωτιέμαι αν οι ομοφωνούντες της Θεολογικής σχολής είχαν διόλου κατά νου τους ομοφυλόφιλους. Αυτούς τους «ασθενείς» κατά τον Άνθιμο, με την «δυσάρεστη, απαράδεκτη και αξιοκατάκριτη παρουσία», αυτούς που διαπράττουν «θανάσιμο αμάρτημα». Τους πιάνει αυτούς το «υψηλό αίσθημα ποιμαντικής ευθύνης» ή μήπως είναι τίποτις αποσυνάγωγοι που πρέπει να ψηθούν στις φλόγες της Κολάσεως εις τους αιώνας των αιώνων. Διότι στην περίπτωση τη δική τους την ξέχασε τη γλώσσα τη διπλωματική ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κι έβγαλε τη ρομφαία. Λες και μιλάμε για εγκληματίες, λες και μιλάμε για ρουφιάνους, λες και μιλάμε για ληστές. Έτσι όμως βασιλεύουν ο φόβος και το μίσος στον Θερμαϊκό, δεν βασιλεύει η χριστιανική συγχώρεση. Αν αυτά είναι που θέλει να επιβραβεύσει το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο…
Πηγή: newpost.gr