«Η ιστορία που επαναλαμβάνεται μετατρέπεται σε φάρσα. Αλλά μια φάρσα που επαναλαμβάνεται καταλήγει να γράφει ιστορία»
(Ζ. Μποντριγιάρ)
Του Απόστολου Αποστόλου*
Οι παρουσιάσεις των κομματικών ευρωψηφοδελτίων ενδεχομένως να μας λύνουν κάποιες απορίες αναφορικά με τη λειτουργία του Ευρωκοινοβουλίου. Με τις ανακοινώσεις των ευρωψηφοδελτίων από τα κόμματα, αναρωτιέσαι αν τα ελληνικά κόμματα υποτιμούν τη σημασία του ευρωκοινοβουλευτικού θεσμού ή αν μας δείχνουν το μέλλον της πορείας του, οπότε οι ευρωβουλευτές θα αποτελούν αποκλειστικά διακοσμητικά όργανα και θα ψηφίζουν τις αποφάσεις που θα έρχονται από τους τεχνοκράτες.
Το γεγονός ότι τα ευρωψηφοδέλτια συμπληρώνονται από celebrities, από τηλε-αναγνωρισίμους (γλάστρες της tv) ή ηθοποιούς με εποχική «δημοφιλία», από αθλητές με υψηλή δημοτικότητα, από μετεγγραφές ευρωβουλευτών άλλων κομμάτων (η μετεγγραφή ευρωβουλευτή της Ν.Δ. στο ΠΑΣΟΚ αποτελεί φαινόμενο μοναδικό και εντελώς ελληνικό), και όχι από προσωπικότητες με επιστημονική και γνωστική επάρκεια, δείχνει ότι το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί ένα διευθυντήριο με πολιτική «μονοδιαστικότητα».
Το Ευρωκοινοβούλιο δεν αφήνει μια άλλη πολιτική χάραξη έξω από τις τάσεις ενσωμάτωσης της κυριαρχίας με τον μονόδρομο της φτώχειας και της αυξανόμενης εξαθλίωσης των πολιτών της Ευρώπης κάτω από την ακρίβεια και τη λιτότητα, αλλά και τα προστατευμένα και αυξημένα ποσοτικά κερδών των πολυεθνικών. Ας το καταλάβουμε ότι ασκεί μια αποευρωπαϊκοποιημένη πολιτική, στη βάση οργανωμένων και εξαρτημένων διατλαντικών συμφερόντων.
Έτσι, λοιπόν, η λογική σύνθεση των ευρωψηφοδελτίων ανταποκρίνεται σε εκείνο που έγραφε ο Γκι Ντεμπόρ λέγοντας ότι τις κοινωνίες δεν τις εξουσιάζουν μόνο οι οικονομίες του κέρδους, αλλά και το θέαμα. Ο παγκόσμιος οικονομικός καταμερισμός των καθηκόντων συμπληρώνεται και από τον καταμερισμό των θεαματικών καθηκόντων. Το θέαμα, από τη σκοπιά ακόμα και των τοπικών παραλλαγών του, καθορίζει τον κοινωνικό λόγο και τον καταμερισμό των κοινωνικών ρόλων.
Να γιατί τα ευρωψηφοδέλτια θα συμπληρώνονται από τον κόσμο του θεάματος, όπου το «αληθινό αποτελεί μια στιγμή του ψεύτικου», όπως ισχυριζόταν ο Γκι Ντεμπόρ. Δεν είναι ότι τα πολιτικά κόμματα δεν αντιλαμβάνονται τον θεσμό του Ευρωκοινοβουλίου και την κρισιμότητα του μέλλοντος της Ε.Ε., αλλά ότι η κυριαρχία επιβάλλεται τόσο μέσω της οικονομικής ισχύος όσο και μέσω της διαρκούς θεαματικής παρουσίας. Γιατί «το θέαμα δεν μπορεί να νοηθεί σαν κατάχρηση ενός κόσμου της όρασης, σαν ένα προϊόν μαζικής διάδοσης εικόνων. Είναι μάλλον μια κοσμοθεώρηση (weltanschauuhg) πραγματωμένη, μεταφρασμένη υλικά. Είναι μια θεώρηση του κόσμου που έχει αντικειμενικοποιηθεί» (Γκι Ντεμπόρ).
Έτσι, εκείνο που πρέπει να συνεχιστεί στο Ευρωκοινοβούλιο είναι το σημερινό στάδιο της διευθυντηρίου και η πανταχού παρούσα εξουσιαστική του δομή. Καθώς αυτή η «μονοδιαστικότητα» του ευρωκοινοβουλευτικού διευθυντηρίου είναι ταυτόσημη με τη σκληρότερη μορφή αναγκαιότητας.
Το γεγονός, επίσης, ότι η Ε.Ε. έχει μετατραπεί και με τη σφραγίδα του Ευρωκοινοβουλίου στο μακρύ χέρι του ΝΑΤΟ (το βλέπουμε με τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και τις παραχωρήσεις της Ε.Ε. τόσο σε πολεμικό υλικό αλλά και σε στρατό, η Γερμανία, πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στέλνει στρατό στη Λιθουανία και ο Γάλλος πρόεδρος ετοιμάζεται και εκείνος να στείλει στρατό, ενώ η ειρήνη παραμένει εξόριστη από την Ε.Ε.) και η μεγάλη οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία αποδεικνύουν ότι ο θεσμός του Ευρωκοινοβουλίου έχει συγκεκριμένες στοχεύσεις.
Αυτή η μονοδιάστατη ευρωπαϊκή πολιτική έχει ανάγκη από ευρωβουλευτές υποκλινέστατους, με σπασμομεσικές χαιρετούρες, χωρίς ισχυρή βούληση, οι οποίοι θα υπηρετήσουν τον μονοθελητικό φανατισμό των αποφάσεων του Ευρωκοινοβουλίου και τα συνθήματα υπέρ των ολοκληρωτικών αποκλεισμών των λαών της Ευρώπης. Γιατί το Ευρωκοινοβούλιο είναι το ανάποδο εκείνου που υπόσχεται και κάθε απόφασή του κρύβει ένα συνδυασμό συμφερόντων. Το Ευρωκοινοβούλιο έχει ανάγκη από διακοσμητικά κηροπήγια, δηλαδή από κομπάρσους χωρίς πολιτικό λόγο και ευρωπαϊκό όνειρο, έχει ανάγκη από μαριονετίστες.