Το σκεφτόμουν τον τελευταίο καιρό, που γίνεται τόσος λόγος και εμφανίζονται καλώς ή κακώς τόσα προβλήματα, σχετικά με το γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφύλων, ότι η καλύτερη, αλλά και η πιο δημοκρατική λύση θα ήταν η διενέργεια ενός δημοψηφίσματος, με απλά και συγκεκριμένα ερωτήματα. Λόγω τιμής ότι το θέμα και η λύση του με απασχολούσαν πολύ πριν κάνει τη σχετική πρόταση ο κ. Δημήτρης Νατσιός.
Δεν θα ασχοληθώ με τους δισταγμούς, τις αντιρρήσεις και τις πάσης μορφής αντιδράσεις στο παραπάνω ζήτημα, καθώς έχουν καταλάβει τη μερίδα του λέοντος σε όλα τα ΜΜΕ, εκτοπίζοντας ακόμη και πολέμους και σοβαρά εθνικά θέματα. Κάνω, απλώς, αναφορά σε αυτά για να υπενθυμίσω ότι το περί ου θέμα έχει αναχθεί στην κορυφή των ενδιαφερόντων, στη χώρα μας, και έχει προκαλέσει σοβαρό διχασμό, ο οποίος δεν περιορίζεται στο λαό, αλλά έχει απλώσει τα πλοκάμια του και σε Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση. Η αντιμετώπιση του διχασμού, στους κυβερνητικούς κόλπους, από όσο μπορεί κανείς να είναι σίγουρος, με βάση τις σχετικές πληροφορίες, θα αντιμετωπιστεί με κυρώσεις εναντίον όλων εκείνων που δεν θα συμμορφωθούν με την πρωθυπουργική επιταγή. Η πρόταση δημοψηφίσματος, παρότι όφειλε και δεν έγινε πριν ξεπουληθεί η Μακεδονία, και παρότι δεν έγινε ούτε στην κολοτούμπα του 2015, από όσο τουλάχιστον γνωρίζω, δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθεί ούτε για:
* «ακροδεξιό» περιεχόμενο
* «λαϊκισμό»
* «φασισμό»
* «σκοταδισμό»
* «οπισθοδρομικότητα»
*για εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, κ.ο.κ.
Αντιθέτως, το δημοψήφισμα αναγνωρίζεται γενικώς ως καθαρά δημοκρατική μέθοδος, με τη βοήθεια της οποίας ερωτάται ο λαός, σε κάθε περίπτωση, αν επιθυμεί μαύρο ή άσπρο. Σε σύγκριση με την επιβολή υποχρέωσης (κομματικής ή άλλης), από τον κ. Μητσοτάκη (αν βέβαια οι πληροφορίες των ΜΜΕ είναι ορθές) στους υπουργούς του (και στους βουλευτές του; δεν γνωρίζω) να ψηφίσουν θετικά το σχετικό νομοσχέδιο, διερωτώμαι τι βαθμό δημοκρατίας εμπεριέχει ένας τέτοιος καταναγκασμός: «ή την ψήφο σου, ή την καρέκλα σου». Και, όμως, όπως είναι γνωστό, κοπτόμαστε σύσσωμοι, με κάθε ευκαιρία, προκειμένου να αποδείξουμε το πόσο, μα πόσο «δημοκρατικοί» είμαστε. Είναι ενδεχόμενο, που δεν το γνωρίζω, αυτό το έντονο ενδιαφέρον του κ. Πρωθυπουργού, προκειμένου να έχει θετική έκβαση η περί ής περίπτωση, να συνδέεται με κάποιες ανειλημμένες υποχρεώσεις, με ορισμένες απειλές, με εκβιασμούς ή με ό,τιδήποτε άλλο. Τα πάντα, εντελώς υποθετικά πάντοτε, είναι δυνατά. Αλλά, οτιδήποτε και αν συμβαίνει, η προσφυγή σε δημοψήφισμα, που θα διενεργηθεί με αυστηρούς νομικούς κανόνες, θα ήταν αποστομωτική. Διότι, ποιος ανοικτά, εντός ή εκτός της χώρας, θα τολμούσε να υποστηρίξει ότι ο όποιος Πρωθυπουργός, οποιασδήποτε δημοκρατικής χώρας, έχει δικαίωμα να καταπατήσει τη θέληση του λαού του, προκειμένου να εξυπηρετήσει οτιδήποτε άλλο; (θεωρητικά πάντοτε). Τέλος, η λύση του δημοψηφίσματος είναι ιδανική, όχι μόνο για τη βραχυχρόνια περίοδο, αλλά και για μια πιο μακροχρόνια, μέσα στην οποίαν διαφαίνεται η βεβαιότητα ότι ο διχασμός και οι αντιπαλότητες, για το συγκεκριμένο θέμα θα συνεχιστούν και πιθανότατα θα διογκωθούν.