Θανάσης Βασιλείου
Η Διεθνής Εκθεση κάθε Σεπτέμβριο έχει την πολιτική διάστασή της. Στη Θεσσαλονίκη ανεβαίνει κάτι «σημαντικό». Τόσο «σημαντικό» που υποβαθμίζεται αυτοστιγμεί από τις ενδιαφερόμενες πολιτικές δυνάμεις και τους πρωταγωνιστές της mainstream πολιτικής, οι οποίοι -υποτίθεται- θα είχαν κάθε λόγο σήμερα, το 2021, να το πάρουν στα σοβαρά. Η αντιπολίτευση -μιας και μιλάει πρώτη η κυβέρνηση διά του πρωθυπουργού- σπεύδει να αποδομήσει τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, με εμμονή μάλιστα στα σημεία και στους συμβολισμούς. Ομοίως η κυβέρνηση σπεύδει να αποδομήσει κάθε πρόταση και κάθε σχέδιο της μείζονος αντιπολίτευσης – πολύ περισσότερο όταν ο επικεφαλής είναι διεκδικητής της πρωθυπουργίας στο σύστημα.
Ομιλίες στρωτές, ομαλές σαν φρεσκοστρωμένος αυτοκινητόδρομος, χωρίς εκπλήξεις, ακρότητες και δίχως εμφανή ολισθήματα. Αλλά και χωρίς συγκινήσεις, εκπλήξεις ή όνειρο. Αποστειρωμένες. Ενδεικτικές, αν θέλετε, των ιδιαίτερων χαρακτήρων, της ιδεολογίας και της κουλτούρας των πρωταγωνιστών. Και ερωτήσεις «διαβασμένες», «δύσκολες», που θα στριμώξουν -υποτίθεται- τον ομιλούντα. Και στη συνέχεια, ύλη αντεγκλήσεων για την ιδιοκτησία της άλφα ή της βήτα πολιτικής. Ξεδιπλώνονται οι μεζούρες της «κοστολόγησης» και της δημοσιονομικής τάξης, των ψεμάτων και των λαϊκισμών.
Η μεν κυβέρνηση έχει τα δόγματά της και τις νεοφιλελεύθερες αγκυλώσεις της. Είναι παλιά τα εργαλεία της, παράγουν ανισότητες, κοινωνικές αδικίες και φτώχεια από την αύξηση του πλούτου. Η αντιπολίτευση ζει το δικό της μελόδραμα της διαφοράς, του εκθετικού αλυτρωτισμού της οικουμένης που, ακριβώς, δεν ενδιαφέρει την κρίσιμη μάζα η οποία θα μπορούσε να δώσει πνοή εξουσίας, αφού η μάζα αυτή μάλλον είναι αδιάφορη προς την ίδια της τη βούληση. Ούτως πως, αδειάζουμε τον βάλτο με κουταλάκια. Αλλά για ανακάτεμα πρόκειται.