ΑΝ: Όλοι από το πρωί λέμε ΑΝ.
Αν τυχόν είχε αέρα; Έστω ψευτοαεράκι. Και ΑΝ έπαιρνε την φωτιά νότια; Και αν εξαπλωνόταν στο Σέιχ Σου και αγκάλιαζε τα σπίτια; Ποιες ήταν οι διαβεβαιώσεις από τα επίσημα κυβερνητικά και τοπικά χείλη; Το Δάσος έχει καθαριστεί σε μεγάλο ποσοστό, το δάσος είναι φυλαγμένο κλπ. Και άντε πες σήμερα την γλιτώσαμε όλοι φθηνά. Σε άλλη φάση του καλοκαιριού με δυνατό αέρα τι θα γίνει; Και σε άλλες περιοχές της Ελλάδα με δυνατό αέρα και απροετοίμαστη πολιτεία τι θα γίνει;
Ας μην λέμε ψέματα εφησυχασμού. Αυτό που θα γίνει είναι ότι θα μας βρει όλους το ανάθεμα και θα ψαχνόμαστε μέσα στις φωτιές. Και το καλύτερο από όλα; Δεν θα το μάθει κανείς. Ίσως κανένα τοπικό μέσο και τα sites να καλύψουν την καταστροφή. Γιατί στο Ελλαδιστάν για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται αυτό που τόσος κόσμος λέει και γράφει από καιρό: Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο!
Οι ευθύνες της κυβέρνησης και της περιφέρειας είναι εγκληματικές. Και μιλάμε για μια καταστροφή που αποφεύχθηκε. Το λέμε, όμως, γιατί στο μέλλον κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να προκύψει. Η Θεσσαλονίκη είναι και ως περιβάλλον και ως οικοδόμημα αμφιθεατρική. Που σημαίνει ότι η φωτιά μπορεί τόσο να ανοίξει στα πλάγια, όσο και να πάρει τον κατήφορο, για να το θέσω απλά. Και σε περίπτωση που πάρει τον κατήφορο φτάνει σε χρόνο μηδέν στις 40 εκκλησιές. Και μετά Κύριος Οίδε τι θα απομείνει.
Και κάτι ακόμα. Είναι πλέον φανερό για όλους και μόνο ένας αργόστροφος θα το αρνηθεί ότι η όλη κατάσταση είναι βιολογικά, ψυχικά, κοινωνικά ΑΝΥΠΌΦΟΡΗ. Δεν βγαίνει το πράγμα πως να το πούμε; Δεν ρολάρει. Η αστυνομία καλύπτει παιδεραστές, καλύπτει κυκλώματα και δέρνει φοιτητές και καταστηματάρχες. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός απειλεί την κοινωνία, μηδενίζει τον πολιτισμό, αδειάζει τσουβάλια με μίσος, εμβολιάζει το λαό πίκρα και φόβο, κάνει διακοπές με χαμογελάκια. Όπως λέει και ο στίχος της Βιτάλη “Εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτός το παίζει γκόμενος”. Το θέμα βέβαια είναι ότι ο κόσμος καίγεται υπ’ ευθύνη του.
Είναι βαθιά ανάγκη να φύγει. Κι ας αναλάβει ένας πελαργός, ας αναλάβει ένα Playmobil. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Και ξέρω ότι αυτό για τους δεξιούς μοιάζει “συριζοτρολιά”, αλλά ειλικρινά δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Είναι κομμάτι της ανάγκης που ξεπερνάει το πολιτικό, το ιδεολογικό, ξεπερνάει την κοσμοθεωρία ολόκληρη. Είναι βαθιά ανάγκη να γλιτώσει η χώρα από έναν άνθρωπο που μηδενίζει τα πάντα με χαμογελάκια και αυταρέσκεια. Είναι άρρωστο όλο αυτό. Και δεν ξέρω κατά πόσο θα γίνει αντιληπτό προτού να είναι εντελώς αργά.