Του Παναγιώτη Αναστόπουλου
Ο Θουκυδίδης πριν πάρα πολλά χρόνια είχε πει σε ελεύθερη μετάφραση το εξής: «το Δίκαιο ο αδύναμος το επικαλείται και ο ισχυρός το επιβάλλει».
Στις μέρες μας διδάσκεται ότι είναι σοφό να ξεκινάς από μια ακραία θέση, όταν επιδιώκεις μια επωφελή συμβιβαστική συμφωνία. Αποτελεί δε θέσφατο στις διαπραγματεύσεις ότι εάν προσέλθεις σε διαπραγμάτευση με το σκεπτικό ότι κατέχεις την απόλυτη αλήθεια και μόνο αυτή, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα πάρεις τίποτα.
Ο Κίσινγκερ ανάμεσα στα πολλά που έχει πει, αναφέρει ότι όσο η σκιά της ισχύος σας δεν πέφτει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δεν μπορείτε να διασφαλίσετε επιτυχία.
Η Τουρκία, όπου βρεθεί και όπου σταθεί εκθειάζει την απόδοση των τουρκικών όπλων, ιδιαίτερα μετά το Αζερμπαϊτζάν, και δηλώνει παντού τις προθέσεις της σχετικά με τις διαπραγματεύσεις. Γνωστοποιεί πολύ καθαρά τις στρατιωτικές δυνατότητες και την τεχνολογία της στρατιωτικής της βιομηχανίας ενώ μετά την επιτυχία στο Αζερμπαϊτζάν, ο κόσμος αποδέχτηκε ότι αυτές οι δυνατότητες και η τεχνολογία επέδρασαν πολύ.
Στο νέο πρόσφατο επεισόδιο στα Ίμια, που προκειμένου να υποβιβαστεί ονομάστηκε «πόλεμος της τσιπούρας», η Τουρκία δεν φαίνεται να εννοεί ότι έχει καλή θέληση για να ξεκινήσουν οι διερευνητικές.
Με τη στάση μας αυτή να πάμε γενικά σε διαπραγματεύσεις θα οδηγηθούμε σε μεγάλο διπλωματικό σφάλμα, αν δεν ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι συζητάμε, συγκεκριμένα, μόνο για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.