Του Κώστα Βαξεβάνη
Ας αφήσουμε την ισότητα απέναντι στο θάνατο για φιλοσοφικές και θρησκευτικοηθικές συζητήσεις. Ένας πιτσιρικάς, γόνος πλούσιας οικογένειας, πέφτει με την Πόρσε του, πάνω σε ένα ασφαλώς σταθμευμένο αυτοκίνητο και σπέρνει το θάνατο. Αυτό είναι το θέμα που σχολιάζεται ποικιλοτρόπως εδώ και μέρες και όχι η ματαιότητα των πάντων, μαζί και της πλούσιας ζωής.
Σε αυτό τον σχολιασμό, δεν υπάρχει τίποτα που να μην ξεκινά από το ποιος σχολιάζει και γιατί σχολιάζει. Κανάλια, sites, εφημερίδες, έχουν επιδοθεί σε πραγματογνωμοσύνες, αποφεύγοντας (σπάνια το κάνουν) τις εισαγγελικές τοποθετήσεις. Η μικρή λεπτομέρεια βέβαια είναι, πως ο πατέρας του παιδιού που έγινε θύτης και θύμα, ήταν από τους χορηγούς των Μέσων ενημέρωσης. Μπορεί να μην έχει κανένα ρόλο αυτό, αλλά οι συνήθεις εισαγγελείς των καναλιών, έχουν μετατραπεί σε ανεκτικούς αμφισβητίες που θέτουν ξαφνικά ερωτήματα. Ποιος έφταιγε; Τι έγινε; Μήπως έσπασαν τα φρένα; Μήπως δεν άντεξαν τα λάστιχα;
Απέναντι στο σκληρό βίντεο που δείχνει την Πόρσε να καρφώνεται με 250 χιλιόμετρα στο σταθμευμένο αυτοκίνητο ενός οικογενειάρχη που δεν έφταιξε, αναπτύσσονται διάφορες ισοαποστασικές θεωρίες μοιρολατρίας και γενικής ευθύνης. Πως φταίει γενικώς ο τρόπος που οδηγούμε στην Ελλάδα, πως οι γκαζοφονιάδες είναι παντού ανάμεσά μας, πως φταίει το κακό το ριζικό μας. Είναι κλασσική μέθοδος ανάπτυξης θεωριών γενικής ευθύνης, όταν είναι δύσκολο τα πράγματα να ειπωθούν όπως είναι και να καταδειχθούν οι υπεύθυνοι. Ειδικά αν αυτοί είναι ισχυροί.
Στην άλλη πλευρά του ταξικού χάσματος, αναπτύσσεται η αστραπιαία απόδοση ευθυνών, στον πλούσιο με την Πόρσε που σκότωσε τον κόσμο. Η αντιπαράθεση που έχει προκύψει, δεν αποδεικνύει τον κοινωνικό κανιβαλισμό, αλλά την κατάντια των Μέσων Ενημέρωσης. Γιατί όταν ο άλλος ενημερωθεί, όταν έχει εικόνα για όσα συνέβησαν, όταν κάποιος θέσει πριν από αυτόν για αυτόν τα στοιχεία του υγιούς προβληματισμού για ό,τι έχει συμβεί, τότε η κοινωνία δεν γίνεται κανιβαλιστική αλλά σκεπτόμενη.
Δεν έγινε κάτι τέτοιο. Σε κανένα Μέσο δεν ειπώθηκε πως ένα παιδί 23 χρόνων δεν μπορεί να οδηγεί με τερατώδη μηχανή επιτάχυνσης που τρέχει όσο και η φαντασία του. Κανένας δεν στάθηκε όχι στη μέση των ευθυνών, αλλά της σκληρής πραγματικότητας, ότι καμιά φορά προσφέρουμε στα παιδιά μας πράγματα επικίνδυνα για να ικανοποιήσουμε εμάς περισσότερο απ ό,τι αυτά.
Η ελληνική δημοσιογραφία, σε μια από τις πιο ξεφτιλισμένες στιγμές της, έβγαλε τίτλους που έλεγαν «πως η κοινή γνώμη είναι σοκαρισμένη από το θάνατο του γιού του mr Jumbo». Ούτε από το τετραπλό θανατικό, ούτε από την απώλεια ενός παιδιού 3 χρόνων. Οι συντάκτες των τίτλων και των ρεπορτάζ, για μια ακόμη φορά, ακόμη και μπροστά στο θάνατο, λειτούργησαν με όρους χορηγίας. Έπρεπε να στηρίξουν τον «πελάτη» και χορηγό και έτσι στήριξαν την αθλιότητα.
Παρότι δεν συμφωνώ με όσους απέδωσαν ευθύνη στο «κακομαθημένο πλουσιόπαιδο με την Πόρσε» , καταλαβαίνω πως περνούν στο πεδίο της ταξικής ή και απλώς συμπλεγματικής οργής, γιατί είναι εξοργιστικός ο τρόπος που οι χορηγημένοι από την οικογένεια του νεκρού οδηγού της Πόρσε, αισθάνονται την ανάγκη να προστατεύσουν τον πελάτη, δηλαδή το χρήμα τους.
Επιβεβαιώνουν έτσι πως ακόμη και ο θάνατος είναι ταξικός. Αν έχεις λεφτά και σκοτώσεις, μπορεί να φταίει η μοίρα, η γενική κατάρα του Έλληνα, μπορεί και τα λάστιχα ή το κακό το μάτι. Αν δεν έχεις, είσαι ο ανεύθυνος φονιάς στην άσφαλτο.
Μπορείς να είσαι Παντελίδης ή κάγκουρας από το Περιστέρι.