Πατρίδα, κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμάς

Η δημοσίευση του αποκαλυπτικού ρεπορτάζ με τις συγκλονιστικές εξομολογήσεις του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη για τις απόψεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη περί το Κυπριακό και τις αφόρητες πιέσεις που του άσκησε να διακοπεί το πρόγραμμα γεωτρήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας χάριν της ελληνοτουρκικής προσέγγισης με βρήκε στον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη. Στον ιστορικό αυτόν ναό, όπου τελέστηκε ανήμερα της εθνικής μας εορτής η δοξολογία παρουσία του σεβασμιοτάτου μητροπολίτου Ανθίμου και των τοπικών Αρχών της πόλεως.

Η ατμόσφαιρα ήταν περίπου μυστηριακή, καθώς η χορωδία των ψαλτών του ναού (ο οποίος είναι βυζαντινός του 7ου αιώνα με σπάνια ψηφιδωτά και για ένα φεγγάρι είχε μετατραπεί σε τζαμί από τους Τούρκους) απέδωσε με μοναδικό τρόπο τον εθνικό ύμνο. Μπροστά στην Ωραία Πύλη.

Οση ώρα τελείτο η δοξολογία, έφταναν συνεχώς στο κινητό μου μηνύματα εκπλήξεως και απορίας από φίλους από όλη τη χώρα για το περιεχόμενο των αποκαλύψεων που έκανα για τις απόψεις Μητσοτάκη, σύμφωνα με τις οποίες, μάλιστα, εκτός από τις γεωτρήσεις που πρέπει να σταματήσουν, ο πρωθυπουργός φέρεται ότι τάχθηκε υπέρ της κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου προς την Τουρκία, που θα παρακάμπτει την Κύπρο μας.
Ωστόσο, ήταν τόσο δυνατή η στιγμή του εθνικού ύμνου, ώστε το μυαλό μου πέταξε, χάθηκε από τα τρέχοντα.

Το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή ήταν πώς θα ήταν το κλίμα στην Αγία Λαύρα, όταν ο λαός και ο κλήρος κήρυξαν την Επανάσταση για την απελευθέρωση την ευλογημένη ώρα. Θα έμπαινε μια αχτίδα φωτός από τον τρούλο για να φθάσει στην εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο σαν και αυτή που έβλεπα τώρα μπροστά μου;

Επίσης, βούιζαν στα αυτιά μου όσα μου είπε την προηγούμενη βραδιά ο καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο Στέλιος Περράκης, κουμπάρος του αείμνηστου Κρανιδιώτη, ότι η Κύπρος είναι μία από τις δύο κοιτίδες του Ελληνισμού στην περιοχή της Μεσογείου και θα πρέπει να την προστατεύουμε ως κόρη οφθαλμού. «Χάσαμε την Ιωνία, μας έμεινε η Κύπρος».

Σκεφτόμουν επίσης μία φράση που είχε πει σε συνάντησή μας στο Παγκράτι ο καλός φίλος Κώστας Γεωργίου, όταν συζητούσαμε για την αντίσταση του ελληνικού λαού στην Κατοχή: ότι ο κόσμος πήρε τα όπλα και ανέβηκε στο βουνό κατά των κατακτητών γιατί θεώρησε ότι «η πατρίδα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμάς, ακόμη κι αν έχουμε παράπονα από αυτήν».

Σκεφτόμουν επίσης ότι η Θεσσαλονίκη του Ανθίμου, που τόσο λοιδορήθηκε στο παρελθόν ως πόλη σκοταδισμού, ήταν μία πόλη με ταυτότητα. Δεν ξέρω πού πήγε τα τελευταία χρόνια αυτή η ταυτότητα και με τι αντικαταστάθηκε. Το αφηρημένο δεν είναι ταυτότητα, πάντως.
Το ευτύχημα ήταν ότι ο δήμαρχος της πόλης Κωνσταντίνος Ζέρβας, φορώντας γραβάτα με ελληνικές σημαίες, ο περιφερειάρχης Απόστολος Τζιτζικώστας , ο υφυπουργός Σταύρος Καλαφάτης και ο εκπρόσωπος του προέδρου του Κοινοβουλίου Κώστας Γκιουλέκας μαζί με τον πολιτικό μαθουσάλα Σωτήρη Κούβελα έδειξαν να απολαμβάνουν αυτή τη σπάνια στιγμή του εθνικού ύμνου α καπέλα. Οπως επίσης και την ολιγόλογη παρέμβαση του Ανθίμου, ο οποίος είπε ότι «ως χώρα πρέπει να διεκδικούμε ό,τι μας ανήκει».

Συζήτησα για λίγο με τον προχωρημένης ηλικίας μητροπολίτη παρουσία του πατέρα Παλαιολόγου και της πρεσβυτέρας του, ανταλλάξαμε και ευχές, καθώς γνωριζόμαστε από την περίοδο της ποιμαντορίας του στη Θράκη, και έφυγα αμέσως για τον χώρο της μαθητικής παρέλασης στον Λευκό Πύργο.

Οπου και εκεί ανακάλυψα ότι η πατρίδα είναι κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Στάθηκα στο σημείο όπου κατέληγαν τα σχολεία που παρέλαυναν, για να απολαύσω το μοναδικό θέαμα καλοντυμένοι μαθητές με κοστούμια και μαθήτριες με ταγέρ να φωνάζουν με δύναμη κερκίδας την ταυτότητα της τάξεώς τους, να επαναλαμβάνουν ρυθμικά τη λέξη «Ελλάς – Ελλάς» και να αγκαλιάζονται ευτυχισμένοι στον τερματισμό για την «υπερήφανη εκπλήρωση αυτής της αποστολής».

Οι εικόνες αυτές και μόνο με έπεισαν ότι αξίζει τον κόπο η μοναξιά του αποσυνάγωγου στις αποκαλύψεις για τα εθνικά θέματα. Διάφοροι φίλοι μου επεσήμαναν στα μηνύματά τους ότι πολλά κανάλια στις πρωινές εκπομπές εξαφάνισαν την «Εστία» και το ρεπορτάζ της για τις απόψεις του πρωθυπουργού περί την Κύπρο. Οτι «τίποτα δεν περιμένω, το παιχνίδι είναι στημένο και όποιος παίζει το γνωρίζει». Οτι δεν έχει νόημα να επιμένουμε. Οτι ήμασταν εκτός κλίματος, καθώς χαλούσαμε το πάρτι με τις ευχές του Ερντογάν και του Τσαβούσογλου για την… 25η Μαρτίου προς την ελληνική κυβέρνηση.

Κοίταξα προς την πλευρά του συλλόγου «Εμμανουήλ Παππάς» που παρέλαυνε, του ήρωα τραπεζίτη με τα επτά παιδιά που κήρυξε την Επανάσταση στη Μακεδονία και θυσίασε τη ζωή του για την πατρίδα, και απέρριψα όλες αυτές τις ηττοπαθείς προσεγγίσεις. Ολα έχουν νόημα. Και ποτέ δεν νιώθει κανείς πιο δυνατός όσο όταν είναι μόνος. Αν είναι πραγματικά μόνος. Η πατρίδα, έχει δίκιο ο φίλος μου ο Κώστας, πράγματι είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμάς κι εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να σιωπούμε προκειμένου να προστατέψουμε την αμφίβολη φήμη μιας παράταξης που συρρικνώνεται σε κόμμα συνιστώσα κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε τόσο μεγάλες συγκλονιστικές αποκαλύψεις.

Η παράταξη γεννήθηκε για να υπηρετεί την πατρίδα και τον Ελληνισμό και όχι να στρέφεται εναντίον της πατρίδας και του Ελληνισμού. Τώρα, εάν εμείς παίρνουμε το ρίσκο να τα αποκαλύπτουμε όλα αυτά σε καιρούς που τα διακυβεύματα είναι άλλα και χαλάμε την ατμόσφαιρα και αν τυχόν η «ποινή» γι’ αυτό είναι η εξαφάνιση αυτών των συγκλονιστικών από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, εμείς είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε αυτό το προσωπικό κόστος. Διότι από αυτήν εδώ την ταπεινή θέση τα τελευταία χρόνια με συνέπεια αποκαλύπτουμε ό,τι θετικό και ό,τι αρνητικό γίνεται για τα εθνικά μας συμφέροντα και στο τέλος διαπιστώνουμε ότι η πληροφορία, με καθυστέρηση έστω, φτάνει τελικά στον αποδέκτη ελληνικό λαό. Οσα εμπόδια και αν τυχόν τεθούν.

Ενα απέραντο κρυφό σχολειό

Η χώρα για όσους δεν το έχουν καταλάβει αυτά τα χρόνια έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο κρυφό σχολειό, όπου κάθε Ελληνας μεταδίδει σιωπηρά στον διπλανό του στόμα με στόμα τα πραγματικά νέα, παρακάμπτοντας τα επίσημα κανάλια ενημέρωσης. Δεν παραπονούμαστε λοιπόν! Εκαστος εφ’ ω ετάχθη. Εκείνοι τη δουλειά τους κι εμείς την αποστολή μας.
Η πατρίδα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ όλους εμάς. Είναι μεγαλύτερο από τις γελοίες αψιμαχίες Μητσοτάκη – Ανδρουλάκη για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, είναι μεγαλύτερο από τις ραδιουργίες του «δημοκράτη» Αλιβιζάτου για το πώς θα ψηφιστεί και νέα νομοθετική ρύθμιση για να αποκλειστεί ένα κόμμα από τη Βουλή, είναι μεγαλύτερο από τον θόρυβο για τα γιαούρτια του Γκλέτσου και τις δηλώσεις του Νάσου Αθανασίου, είναι μεγαλύτερο από όλα τα εφήμερα για τα οποία κονταροχτυπιόμαστε με απόλυτα ρηχό τρόπο κάθε μέρα.

Κι αν το κόστος είναι η μοναξιά και η απομόνωση, καλωσόρισες, μοναξιά, και καλωσόρισες, απομόνωση. Τουλάχιστον εμείς δεν θα έχουμε συμπράξει στο έγκλημα και θα κοιμόμαστε με ήσυχη τη συνείδησή μας. Σε κάθε περίπτωση, μεγαλύτερη ικανοποίηση από την τριήμερη εκκωφαντική σιωπή του Μεγάρου Μαξίμου στις αποκαλύψεις μας (την οποία, βεβαίως, ερμηνεύουμε ως πλήρη επιβεβαίωσή τους) αλλά και από την εξαφάνιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είναι στο κόλπο των εθνικών παραχωρήσεων δεν υπάρχει. Ευχαριστούμε πολύ. Ειλικρινώς.