Η χώρα μας περνά μια κρίσιμη φάση σε ό,τι αφορά τα εθνικά θέματα. Η παρατεταμένη διάρκεια και η κλιμακούμενη ένταση των ρητορικών απειλών της Αγκυρας δεν επιτρέπουν εφησυχασμό. Μπορεί τα παραληρήματα του Ερντογάν να γίνονται και για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους, αφού έχει μπροστά του εκλογές. Το πιθανότερο όμως είναι ότι πρόκειται για μια ευρύτερη στρατηγική στο πλαίσιο του αναθεωρητισμού που τον διακατέχει.
Οπως και να έχει, η Ελλάδα πρέπει να επαγρυπνεί. Με επιχειρησιακή ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, με διπλωματική εγρήγορση, που θα θέτει με ένταση το ζήτημα των παραβιάσεων και προκλήσεων της Τουρκίας σε όλα τα διεθνή πεδία και τρίτον, με τη διαμόρφωση ενός κλίματος εθνικής συνεννόησης στο εσωτερικό και ενιαίας φωνής της χώρας στο εξωτερικό.
Αυτά πρέπει να κάνουμε εμείς. Υποχρεώσεις έχουν όμως και οι σύμμαχοί μας. Η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ. Δεν μπορεί η Ελλάδα να τηρεί όλα τα συμβατικά της καθήκοντα, να εξοπλίζεται σαν αστακός –κι αυτό ίσως σε βάρος της αναπτυξιακής της προοπτικής και πόρων που θα κατευθύνονταν στο κοινωνικό κράτος– και εκείνοι να παριστάνουν τους ισαποστάκηδες. Ο νταής, αυτός που κάνει κουρελόχαρτο τη νομιμότητα, δεν μπορεί να έχει την ίδια αντιμετώπιση με τον πιστό και αφοσιωμένο σύμμαχο.
Γι’ αυτό, ήρθε η ώρα για έμπρακτη αλληλεγγύη. Με στοχευμένες οικονομικές κυρώσεις στην Τουρκία, εμπάργκο όπλων και άλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες που πρέπει να πάρει η ελληνική κυβέρνηση. Οφείλουμε να είμαστε ενωμένοι, επιθετικοί όπου χρειάζεται, αποφασιστικοί, διεκδικητικοί και διορατικοί εντός και εκτός τειχών. Αυτή είναι η υπεύθυνη πατριωτική στάση μιας ηγεσίας και ενός πολιτικού συστήματος, που έχει το διεθνές δίκαιο με το μέρος του, αλλά οφείλουν και οι εταίροι να το καταστήσουν σαφές σε όποιον αρέσκεται να το αμφισβητεί.