Της Κρινιώς Καλογερίδου
Το πόσο σημαντικός ήταν για την Ελλάδα ο μήνας Οκτώβριος το έχει γράψει ήδη η Ιστορία, που μας παραπέμπει συνειρμικά – με την πρώτη κιόλας αφορμή – στη Δόξα του ’40, αν και πριν απ’ αυτήν (στις αρχές του προηγούμενου αιώνα) είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε κι άλλες μικρές και μεγάλες δόξες εμπλουτίζοντας το ”βιογραφικό” της πατρίδας μας με την απελευθέρωση τμημάτων της ελληνικής Επικράτειας τα οποία βρίσκονταν υπό κατοχή.
Έτσι στις 9 Οκτωβρίου, για παράδειγμα, συνέβη το άγνωστο σε πολλούς γεγονός της κλήσης από τη Ρωσία στον ‘πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδος’ (Ύπατο Αρμοστή της Κρήτης) να επιστρέψει στο νησί, να συγκαλέσει Εθνοσυνέλευση και να κηρύξει την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Όπερ και εγένετο σε μεταβατικό στάδιο (πριν την επίσημη ενσωμάτωσή της την 1η Δεκεμβρίου του ’13), γιατί – πέραν της εθνικής ωφελιμότητας της ρωσικής προτροπής – ο λόγος της Αγίας Πετρούπολης ασκούσε ακόμα επιρροή στους Έλληνες και την βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, έστω κι αν η δυναστεία των Ρομανόφ είχε χάσει προ πολλού τη δημοτικότητά της γιατί ο τσάρος Νικόλαος Β’ της Ρωσίαςαποδεικνυόταν ανίκανος να διαχειριστεί την πολιτική αναταραχή στη χώρα του.
Έντεκα χρόνια από τότε (9 Οκτωβρίου 1912, στην αρχή του Α’ Βαλκανικού πολέμου) υψώθηκε στο φρούριο της Μύρινας η ελληνική σημαία κάτω από τους χαιρετιστήριους κανονιοβολισμούς του εύδρομου μάχης θωρηκτού ”Αβέρωφ” και μέχρι το βράδυ ολοκληρώθηκε η απελευθέρωση της Λήμνου, ενώ το λιμάνι της στον Μούδρο μετατράπηκε σε πολεμική βάση, ορμητήριο του Στόλου μας.
Εκατόν εννιά χρόνια από τότε, την ”επομένη” της υπογραφής της ιστορικής ελληνογαλλικής αμυντικής συμφωνίας,η Τουρκία μας προκαλεί– κλιμακώνοντας τις αυθαιρεσίες και τις επιθετικές κινήσεις της σε θάλασσα και αέρα –να υπερασπιστούμε επί του πεδίου, εν όπλοις, τα νησιά, τις νησίδες και τις βραχονησίδες μας που έχει στοχοποιήσει με σκοπό να τα εντάξει στην εθνική κυριαρχία της.
Ήδη απαίτησε επίσημα, με επιστολή της στον ΟΗΕ, την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας (την ώρα που η ίδια έχει εξοπλίσει Ίμβρο, Τένεδο και μικρασιατικά παράλια μέχρι εκεί που δεν πάει). Απαίτησε δηλαδή με κυνισμό, ωμότητα και αλαζονεία, να αφήσουμε αθωράκιστα τα νησιά μας, για να… διευκολύνουμε την απόβαση των πολεμικών της σκαφών ώστε να γίνει απρόσκοπτα η κατάκτησή τους.
Την ίδια στιγμή ακριβώς, έθεσε σε λειτουργία τη στρατηγική των προκλήσεων προγραμματίζοντας ”στρατιωτική άσκηση” της 4η Στρατιάς (Καταδρομικής Στρατιάς του Αιγαίου με έδρα τη Σμύρνη), για να αυξήσει την πίεση σε βάρος μας μέχρι να ικανοποιηθεί το αίτημά της.
Είναι φανερό ότι προετοιμάζει ”θερμό επεισόδιο”, για να διαπιστώσει εν τοις πράγμασι– πριν ενσωματωθούν στις ΕΕΔ ταRafaleκαι οιBelharra και πριν την υπογραφή της πενταετούς ελληνοαμερικανικής συμφωνίας για την οποία μίλησε ο πρωθυπουργός –την ικανότητα και την αποφασιστικότητά μας να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα μας.
Οι κίνδυνοι, με άλλα λόγια, είναι μπροστά μας, όπως και οι ευκαιρίες που δίνει στην Ελλάδα η εξοπλιστική αναβάθμιση και η δυνατότητα να γίνει συμμέτοχος στο γεωπολιτικό παιχνίδι της Ανατολικής Μεσογείου.
Να γίνει μια χώρα ανεξάρτητη μακροπρόθεσμα, με στόχο να λειτουργήσει ως περιφερειακή δύναμη της περιοχής που αρνείται να υποκύψει στις απειλές της Τουρκίας, διπλωματικές και στρατιωτικές.
Οι διπλωματικές τουρκικές απειλές βαίνουν ήδη προοδευτικά κλιμακούμενες και εκδηλώνονται με απανωτές επιστολές στον ΟΗΕ και διαδοχικές εκδόσειςNavtexήanti-Navtex, για να δηλώσει η Τουρκία παρούσα στις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και για να προκαλέσει τετελεσμένα ακυρώνοντας ελλαδικές ή ελληνοκυπριακές ασκήσεις και έρευνες στα χωρικά ύδατα Ελλάδας και της Κύπρου.
Σε στρατιωτικό επίπεδο πάλι, πέρα απ’ την ενεργοποίηση της 4ης Στρατιάς (”Στρατιάς του Αιγαίου”) στη Σμύρνη(η οποία είναι η μεγαλύτερη απειλή για τα παρακείμενα ελληνικά νησιά, γιατί η αποκαλούμενη ”EGEORDUCU” έχει στη διάθεσή της ταξιαρχίες καταδρομέων και αλεξιπτωτιστών (EFES), επιθετικά ελικόπτερα και 150 αποβατικά σκάφη)η Τουρκία έχει σε ετοιμότητα:
1.Την Ταξιαρχία Πεζοναυτών και την Μονάδα Υποβρύχιων Καταστροφών Αιγαίου στη Φώκαια(ορμητήριο επιθετικά προσανατολισμένο προς τα νησιά μας, αφού από εκεί μπορούν να εφορμήσουν ταχύτατα με τα αρματαγωγά τους οι Τούρκοι και να κάνουν απόβαση σε ένα από τα νησιά).
Σημειωτέον ότι στη Σμύρνη έχει την έδρα της και η ”Φωλιά των Κροκόδειλων”, όπως αυτοαποκαλείται η Ταξιαρχία του ΤΠΝ που είναι επιφορτισμένη να προστατεύει τα γεωστρατηγικά και υπερπόντια συμφέροντα της Τουρκίας.
2.Έχει σε ετοιμότητα, επίσης, Το 5ο Σύνταγμα Καταδρομών του 2ου Σώματος Στρατού στην Ίμβρο.
3.Την 6η τουρκική Μοίρα Κατευθυνόμενων Βλημάτων του Α/Α συστήματοςNIKEτης Τουρκικής Αεροπορίαςστην περιοχήAyvacık του Τσανάκαλε (Δαρδανέλια) στον Μαρμαρά (απέναντι απ’ τη Λέσβο). Και…
4.Το επιχειρησιακό δυναμικό της Τουρκικής Αεροπορίαςστην Κνίδο[Κέντρο Διοίκησης, 212ος Σταθμός Κινητού Radar (πιθανότατα TRS-22XX) και 1η Μοίρα Κατευθυνόμενων Βλημάτων του Α/Α συστήματος NIKE].
Για όλα αυτά βέβαια δεν γίνεται λόγος από μας, έστω για αντιπερισπασμό, στα όσα ανιστόρητα ισχυρίζεται περί αποστρατιωτικοποίησης των νησιών μαςβάσει της παραγράφου της Συνθήκης της Λωζάνης για τα Στενά, όπου δε γίνεται αναφορά μόνο στην αποστρατωτικοποίηση της Λήμνου και της Σαμοθράκης, αλλά και στην αποστρατιωτικοποίηση της Θάλασσας του Μαρμαρά, του Βοσπόρου, της Ίμβρου, της Τενέδου και των Λαγουσών.
Ωστόσο η εν λόγω παράγραφος καθ’ ολοκληρίαν ακυρώθηκε από τη Συνθήκη του Μοντρέ το 1936, αλλά αυτό ξεχνά να το αναφέρει η Τουρκία και ”γκριζοποιεί τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη” στηριζόμενη στην ακυρωθείσα παράγραφο για να υπερασπιστεί στα διεθνή φόρα τις παράνομες διεκδικήσεις της σε βάρος της Ελλάδας.
Και το κάνει αυτό σε βάρος της ιστορικής αλήθειας και των Συνθηκών που η ίδια υπέγραψε. Γιατίη Τουρκία δεν συνυπέγραψε μαζί μας μόνο τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923), αλλά και τη Συνθήκη του Μοντρέ (1936) που την αντικατέστησε, σύμφωνα με την οποίαη Ελλάδα απέκτησε το δικαίωμα να στρατιωτικοποιήσει τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη για αμυντικούς λόγους, πράγμα που αποδέχθηκε η Τουρκία δια της υπογραφής του πρέσβη της στην Αθήνα Ρούσεν Έσρεφ.
Όσο για τις αμφισβητήσεις που προβάλλει (μέσω της επιστολής της στον ΟΗΕ) για την ελληνικότητα των νήσων Χίου, Λέσβου, Σάμου και Ικαρίας, αυτά έχουν κατοχυρωθεί στην ελληνική επικράτεια με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923), ενώτα Δωδεκάνησα που μας ζητάδόθηκαν στην Ελλάδα από την Ιταλία και με δική της συνυπογραφή της Συμφωνίας των Παρισίων (1947), κάτω από κείμενο που λέει ότι παραιτείται απ’ τις διεκδικήσεις της σε αυτά.
Δεδομένων των καταλυτικών υπέρ των ελληνικών θέσεων τεκμηρίων (ιστορικών, διπλωματικών και νομικών) για την ταυτότητα των νησιών του Αιγαίου,τι μας δεσμεύει άραγε και συρόμαστε αενάως σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, ενώ δειλιάζουμε να αποστομώσουμε ευθαρσώς τους άσπονδους ”φίλους” και συμμάχους μας όταν μας προτρέπουν ουσιαστικά να ικανοποιήσουμε τις παράνομες διεκδικήσεις της Άγκυρας δεχόμενοι ”να μειώσουμε το στρατιωτικό αποτύπωμα” στα νησιά μας;