*Της Αντιγόνης Ιωαννίδου απο το militaire.gr
Εικοσιδύο χρόνια έχουν ήδη περάσει από την ιστορική εκείνη ημέρα του 1994, κατά την οποία η Βουλή των Ελλήνων καθιέρωνε τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Η ημερομηνία αυτή επελέγη τότε , διότι μια τέτοια αποφράδα ημέρα, τη 19η Μαΐου του 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ πασάς, που αργότερα επονομάστηκε Ατατούρκ, αποβιβαζόταν στη Σαμψούντα και άρχιζε από εκεί το αποτρόπαιο έργο του: την εξόντωση του Ποντιακού Ελληνισμού, τη βίαια εξαφάνισή του από τις ιστορικές του κοιτίδες και τον αιματηρό τερματισμό μιας παρουσίας τριών σχεδόν χιλιετιών στην περιοχή του Ευξείνου.
Εντολοδόχος του Μουσταφά Κεμάλ υπήρξε ο διαβόητος για την αγριότητά του κουτσός βαρκάρης Τοπάλ Οσμάν. Σε αυτόν αλλά και σε άλλους έταξε πολλά, ώστε να τους πείσει να ξεκινήσουν αμέσως τις σφαγές χωρίς οίκτο, χωρίς κανένα ανθρώπινο συναίσθημα να τους εμποδίσει, Οι αιμοσταγείς αυτοί συγκρότησαν συμμορίες κακούργων προκειμένου να ξεκινήσουν το αποτρόπαιο έργο της εξόντωσης των Ελλήνων, χωρίς διάκριση φύλου, ή ηλικίας, ή κατάστασης της υγείας τους. Στο ίδιο έργο επιδόθηκε μάλιστα και ο διαβόητος Ταλαάτ Πασάς. Χαρακτηριστικές είναι οι σχετικές δηλώσεις τους:
ΜΕΧΜΕΤ ΤΑΛΑΑΤ 13 -9-1915: «Ἄνευ οὐδεμιᾶς διάκρισης γιά τίς γυναῖκες, τά παιδιά καί τούς ἀναπήρους, ὁσονδήποτε τραγικά κι ἄν εἶναι τά μέσα ἐξόντωσης καί ἀφοῦ καταπνιγεῖ ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως, πρέπει νά τεθεῖ τέρμα στήν ὕπαρξή τους»
ΤΟΠΑΛ ΟΣΜΑΝ ΚΕΡΑΣΟΥΝΤΑ
Χαρακτηριστικά τῶν διώξεων στή μαρτυρική πόλη εἶναι ὅσα συνέβησαν μέ τόν ἐγκλεισμό τῶν κατοίκων πού θά ἐξορίζονταν στήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Πατλάμας, ὅπου πέρασαν φυλακισμένοι ἀκόμη καί τή νύχτα τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1916. Πολλοί παραφρόνησαν. Περιμένοντας να συμπληρωθεί ο αριθμός των εγκλείστων, ώστε να ξεκινήσει δήθεν η πορεία προς το άγνωστο , πράγμα που φρόντιζαν να μη συμβεί, τους κρατούσαν κλεισμένους χωρίς τροφή και νερό, χωρίς δυνατότητα να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Μέχρι καί τά τσαρούχια τους ἀποπειράθηκαν νά φᾶνε, καθισμένοι στά πτώματα ὅσων εἶχαν ἤδη πεθάνει, ἔχοντας δίπλα τους τά περιττώματά τους. Δέν ἄφηναν τούς συγγενεῖς τους νά προσεγγίσουν γιά βοήθεια, ἀλλά οὔτε καί τούς ἔδιναν ἀπό τό νερό πού ὑπῆρχε ἔξω. Σύμφωνα μέ τήν ἔκθεση τοῦ ἀρχιμανδρίτη Πανάρετου Τοπαλίδη τοῦ Μαΐου τοῦ 1919, στόν ναό βρῆκαν τόν θάνατο πάνω ἀπό 3.000 ἄτομα.
Αμαχοι σε σπηλιά του δυτικού Πόντου για να σωθούν.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΛΗΜΑΝ ΦΟΝ ΣΑΝΤΕΡΣ
Είναι σημαντικό βέβαια να γνωρίζουμε πως οι κύριοι υποκινητές της Γενοκτονίας των Ελλήνων και των άλλων χριστιανικών λαών της περιοχής ήταν οι Γερμανοί! Όταν το 1870 η Γερμανία και η Πρωσία ενώνονταν σε ένα κράτος, τέθηκε αμέσως ο επόμενος στόχος στα πλαίσια της εξασφάλισης του αναγκαίου «ζωτικού χώρου». Η αποκλεισμένη από την Μεσόγειο, όπου κυριαρχούσαν οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, Γερμανία αλλά και επίσης χωρίς πρόσβαση στις περιοχές των ενεργειακών πόρων και τον δρόμο του μεταξιού, χάραξε τη στρατηγική της στη βάση του δόγματος : « Βερολίνο-Βαγδάτη-Ασσουάν» Την πρόσβαση θα της εξασφάλιζε η κυριαρχία της στην Οθωμανική Αυτοκρατορία , όπου όμως την οικονομική ισχύ είχαν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι. Αυτοί , αλλά και όλοι οι χριστιανικοί πληθυσμοί έπρεπε να εξαφανιστούν!
Στην χώρα εισήλθε η Γερμανία με την ίδρυση μιας μεγάλης Γερμανοελληνικής Τράπεζας, από την οποία προήλθε η Ντόιτσε Μπάνκ. Διεισδύοντας κατάφερε να γνωρίζει τα πάντα για την δομή της οικονομίας της και να προωθηθεί στο διοικητικό μηχανισμό και τις ένοπλες δυνάμεις. Αρχηγός της στρατιάς της Κωνσταντινούπολης και αργότερα Ενόπλων δυνάμεων έγινε ο Γερμανός Λήμαν φον Σάντερς. Αυτός συμβούλευε τους Οθωμανούς να απαλλαγούν από κάθε ξένο γιατί όσο υπάρχουν ξένοι στη χώρα τους αυτοί δεν θα σήκωναν ποτέ κεφάλι. Έλεγε λοιπόν:
«Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι οἱ παγωνιές καί τό κρύο τοῦ χειμώνα, οἱ βροχές καί ἡ μεγάλη ὑγρασία, ὁ ἥλιος καί ἡ τρομερή ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ, οἱ ἀσθένειες τοῦ ἐξανθηματικοῦ τύφου καί τῆς χολέρας, οἱ κακουχίες καί ἡ ἀσιτία, θά φέρουν τό ἴδιο ἀποτέλεσμα πού λογαριάζετε ἐσεῖς μέ τό δικό σας σχέδιο, δηλαδή νά τούς ξεκαθαρίσετε μέ τίς σφαγές», καί «Μέ τό σύστημα πού σᾶς προτείνω, ὁ θάνατός τους εἶναι βέβαιος. Ἐπιπλέον, οἱ γυναῖκες τους δέν θά γεννοῦν καί ἔτσι θά λυθεῖ τό δημογραφικό σας πρόβλημα, ἐνῶ ἡ μισητή καί ἄτιμη ράτσα τῶν Ἑλλήνων θά ξεκληριστεῖ καί θά χαθεῖ γιά πάντα μέσα σέ μιά γενιά καί ἐσεῖς θά ἀποκτήσετε μιά συμπαγή τούρκικη ὁμοιογένεια» .
Ο Λήμαν φον Σάντερς είναι αυτός που τους υπέδειξε τις μεθόδους του «λευκού», δηλαδή χωρίς αιματοχυσία θανάτου, που επέρχεται με τις ατέλειωτες πορείες , κατά τις οποίες θα πέθαιναν από το κρύο, την εξάντληση, την πείνα, τη δίψα, την αρρώστια.
Παράλληλα οι Γερμανοί φρόντισαν να γίνουν κύριοι των λιμανιών, των τρένων, των οδικών αρτηριών και γενικά των στρατηγικών τομέων της χώρας , προκειμένου η επιτυχία των σχεδίων τους να είναι εξασφαλισμένη. Όσο για τις ορδές των βαρβάρων που έσφαζαν, βίαζαν , βασάνιζαν κι αιχμαλώτιζαν αθώους, το κέρδος ήταν απίστευτα υψηλό αφού αμέσως μετά τις σφαγές λεηλατούσαν τις ελληνικές περιουσίες που ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές, αφού μέχρι τη στιγμή εκείνη οι Έλληνες κυριαρχούσαν στην οικονομική ζωή της χώρας. Σήμερα οι απόγονοι του Τοπάλ Οσμάν στην Κερασούντα είναι οι πλουσιότεροι ή μεταξύ των πλουσιότερων της πόλης!.
Όλοι αυτοί οι διωγμοί οδήγησαν σε βίαια έξοδο όσων επέζησαν , εκ των οποίων πολλοί επίσης πέθαναν πάνω στα πλοία χτυπημένοι από τύφο και άλλες ασθένειες ή στα ερημονήσια – λοιμοκαθαρτήρια όπου τους κράτησαν για μήνες. Οι εκτοπισμένοι στη Μακρόνησο βρήκαν δεκαετίες αργότερα αμέτρητα κόκαλα Ποντίων προσφύγων που πέθαναν από αρρώστιες και κακουχίες σε ομαδικούς τάφους…..
Η πραγματικότητα αυτών των διώξεων βρίθει από συγκλονιστικές μαρτυρίες! Πολλές έχουν διασωθεί στα πάμπολλα βιβλία που έγραψαν οι επιζώντες ή οι απόγονοί τους. Στην αρχή κάποιοι χωρικοί βρίσκονταν σποραδικά δολοφονημένοι στα χωράφια. Στην πορεία σε δίκες παρωδίες καταδίκασαν σε θάνατο στην αγχόνη το άνθος της πνευματικής και οικονομικής ζωής ώστε οι Πόντιοι να στερηθούν από κάθε είδους ηγέτες. Στις περιβόητες πορείες θανάτου οι δύστυχοι άνθρωποι, είτε γέροντες, είτε άρρωστοι, είτε γυναίκες με παιδιά έπεφταν νεκροί από την εξάντληση , ενώ ένα πλήθος από πεινασμένα όρνια έπεφτε πάνω στους νεκρούς που οι δικοί τους δεν είχαν δικαίωμα να θάψουν και τους κατασπάραζαν. Ομάδες ανθρώπων εγκαταλείπονταν να διανυκτερεύσουν σε τρομαχτικό κρύο και χιονόπτωση. Το πρωί θαμμένοι κάτω από το χιόνι ούτε φαίνονταν καν! Ήταν όλοι νεκροί.
Αμέτρητες είναι οι περιπτώσεις που φυγάδες κρύβονταν σε σπηλιές, ή σε μοναστήρια ή σε εκκλησιές για να γλιτώσουν από τους διώκτες τους. Όσες φορές τους ανακάλυπταν δεν υπήρχε έλεος! Τους έκαιγαν ζωντανούς! Γι’ αυτό και κάποιες μάνες , από το φόβο μήπως το κλάμα των μωρών τους προδώσει την ομάδα, υποχρεώνονταν να τα πνίξουν! Γυναίκες και παρθένοι βιάζονταν ανηλεώς από ομάδες ανθρωπόμορφων κτηνών, πολλές φορές μπροστά στα μάτια των δικών τους μέχρι να ξεψυχήσουν. Άλλες πωλούνταν σκλάβες στα χαρέμια των πασάδων. Επειδή ήξεραν τι τις περίμενε κάποιες αποφάσισαν να πέσουν και να πνιγούν στα ποτάμια κάποτε μαζί με τα μωρά τους. Έχει κι ο Πόντος τα δικά του Ζάλογγα! Βρέφη εκσφενδονίζονταν στα βράχια για να πεθάνουν ενώ ορφανά παιδάκια τα έπνιγαν τις νύχτες στη θάλασσα. Κάποιες φορές δε γονείς στην έσχατη απόγνωση και αδυναμία αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν στην ερημιά τα παιδιά τους μη μπορώντας να τους προσφέρουν πια τίποτα , ούτε και να τα προστατέψουν!…..
Έτσι ένας λαός γηγενής ξεριζώθηκε, έχασε τους ανθρώπους του , έχασε το βιος του, έχασε την πνευματική και ψυχική του ισορροπία μετά τη φρίκη που βίωσε. Να σημειώσω εδώ πως Σύμφωνα μέ τό Γλωσσάρι τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς, αὐτόχθονες ὀνομάζονται οἱ πληθυσμοί πού:
α. Κατοικοῦσαν μία περιοχή, ὅταν κάποιος ἄλλος πολιτισμός ἔφτασε ἐκεῖ καί κυριάρχησε μέσω κατάκτησης, ἐποικισμοῦ ἤ μέ ἄλλον τρόπο.
β. Διατηροῦν ἕναν τρόπο ζωῆς ἐγγύτερο στίς κοινωνικές, οἰκονομικές καί πολιτισμικές παραδόσεις τους, σέ σύγκριση μέ τόν τρόπο ζωῆς τοῦ κράτους ὅπου ἀνήκουν.
Παράλληλα ο πολιτισμός που είχε δημιουργήσει υπέστη βαρύτατο πλήγμα: Εκκλησιές και Μονές καταστρέφονταν, χωριά ολόκληρα και μνημεία παραδίδονταν στη φωτιά!
Μετά το 2000 όλο και πληθαίνουν οι Πολιτείες, οι χώρες και οι Δήμοι που αναγνωρίζουν τη γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους. Τελευταία ανέκυψε όμως πρόβλημα με τις προκλητικές δηλώσεις Φίλη, ο οποίος αμφισβήτησε δημόσια πως στην περίπτωση των Ποντίων έχει διαπραχθεί γενοκτονία. Συγκεκριμένα: Σε δημοσίευμά του στην εφημερίδα «Αυγή» της 20-8-14 με τίτλο «Παλαιοκομματισμός και γενοκτονία» είχε ισχυριστεί ότι ο όρος γενοκτονία δεν ισχύει στην περίπτωση των διώξεων των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους, κατά τις οποίες έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, αλλά και πως η απόφαση της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το 1994, να αναγνωρίσει την Ποντιακή Γενοκτονία από τους Τούρκους, ήταν «απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας, χωρίς διεθνή σημασία». Συνεχίζοντας συμπλήρωσε την άποψή του, που μάλιστα χαρακτήρισε «επιστημονική» λέγοντας πως στην περίπτωση των Ποντίων έχουμε «εθνοκάθαρση» και όχι «γενοκτονία» που «είναι απόλυτη και έχει γενικό χαρακτήρα», πως πάντα μέχρι εκείνη την απόφαση όλοι μιλούσαν για «Μικρασιατική Καταστροφή» και όχι για «γενοκτονία» και πως σε κάθε περίπτωση υπάρχει στις μέρες μας παραγωγή «μιας νέας μεροληπτικής ιστορίας»
Θα μείνω στην ουσία των δηλώσεων ώστε να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του, απαντώντας ξεχωριστά σε κάθε έναν από τους ισχυρισμούς του.
Ο Νίκος Καπετανίδης
1. Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΩΣ ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ. ΝΟΜΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΟΡΟΥ
Ο όρος «γενοκτονία» διατυπώθηκε για πρώτη φορά ως νομικός όρος κατά τη διεξαγωγή της δίκης της Νυρεμβέργης κατά των εγκληματιών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου επειδή για τα εγκλήματα αυτά δεν προϋπήρχε ορισμός και σχετικό Δίκαιο και επομένως δεν θα μπορούσαν να κριθούν σε δικαστήριο. Ο Ραφαήλ Λέμκιν μάλιστα στον οποίο ανήκει η πατρότητα του όρου προκειμένου να τον εισαγάγει στον ΟΗΕ τον περιέγραψε αναφερόμενος ρητά στις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων!… Σε αυτές βασίστηκε και το κυρίαρχο κείμενο περί γενοκτονιών του Διεθνούς Δικαίου που ψηφίστηκε και υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ ως «ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ» του 1948, την οποία υπέγραψε και η Ελλάδα. Αυτές τις διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου έρχεται να αναιρέσει με την «προσωπική του άποψη» ένας Υπουργός χωρίς καμιά επιστημονική ιδιότητα μοιράζοντας μάλιστα αφειδώς χαρακτηρισμούς. Υπάρχει ίχνος σοβαρότητας σε όλα αυτά;
Πέραν της ανωτέρω Σύμβασης του ΟΗΕ η Διεθνής Συνθήκη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου του 2002 δίνει επίσης τον ορισμό της Γενοκτονίας και επίσης περιγράφει τι είναι ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ. Εδώ αναφέρονται ρητά στο άρθρο 6 ως Γενοκτονία οι «πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση καταστροφής ΕΝ ΟΛΩ Ή ΕΝ ΜΕΡΕΙ μιας εθνικής-εθνοτικής , φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας». Είναι σαφές λοιπόν ότι ο ισχυρισμός του κυρίου Φίλη πως η γενοκτονία είναι (ως όρος) απόλυτη και έχει γενικό χαρακτήρα δεν ευσταθεί. Άλλωστε απόλυτες και γενικές δεν ήταν ούτε η Αρμενική , ούτε το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Δεν έγινε λοιπόν καμιά γενοκτονία; Είναι επομένως πρόδηλο πως ο ισχυρισμός του είναι πέρα για πέρα ένας ψευδής ισχυρισμός, εγνωσμένα ψευδής! Αν αυτό δεν είναι θλιβερό, αν δεν είναι ανήθικο εν τέλει, τότε τι είναι;
Η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για την Μελέτη των Γενοκτονιών με ψήφισμά της του 2007 έχει αναγνωρίσει την Ποντιακή Γενοκτονία. Το ψήφισμα ενός τέτοιου Οργάνου έρχεται να αμφισβητήσει ο κύριος Υπουργός που γνωρίζει τι θα πει γενοκτονία και δεν γνωρίζει τι θα πει σύνεση και αιδώς;
Τα παρακάτω κράτη και Πολιτείες έχουν αναγνωρίσει την Ποντιακή Γενοκτονία: ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ: Νέα Υόρκη, Νιου Τζέρσεϋ, Κολούμπια, Νότια Καρολίνα, Γεωργία, Πενσυλβάνια, Κλίβελαντ, Ρόντ Άιλαντ. Επίσης το Κοινοβούλιο της Νότιας Αυστραλίας, η Σουηδία, η Αρμενία, ο Πρόεδρος της Γερμανίας , κύριος Γκάουκ, η Ελλάδα και η Κύπρος ορίζοντας ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ. Τα σχετικά πορίσματα διεθνών Συνεδρίων.
Η σχετική τεκμηρίωση έγινε με τη συγκέντρωση των σχετικών ντοκουμέντων από τα αρχεία των Υπουργείων Εξωτερικών διαφόρων χωρών. Αποτελούν ανταποκρίσεις προς τις κυβερνήσεις των χωρών τους των ξένων διπλωματικών και ανθρωπιστικών αποστολών που βρίσκονταν στον Πόντο από το 1908 έως το 1923. Τα έγγραφα συγκέντρωσε ομάδα επιστημόνων υπό τον καθηγητή Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Κωνσταντίνο Φωτιάδη σε ένα δεκατετράτομο έργο, το οποίο με παραγγελία και ψήφιση σχετικού νόμου του είχε αναθέσει η Βουλή των Ελλήνων, για να αθετήσει εσπευσμένα στην πορεία με χονδροειδείς και παντελώς αστήρικτες δικαιολογίες . Αθέτηση η οποία είχε ως συνέπεια την έκδοση του ιστορικής σημασίας έργου από τον ίδιο τον καθηγητή, χωρίς όμως τη σφραγίδα της Βουλής των Ελλήνων! Το έργο επομένως κυκλοφορεί παρέχοντας κάθε εχέγγυο σε όσους αμφισβητούν πως πρόκειται περί πραγματικής γενοκτονίας με στοιχεία αδιάψευστα από τα οποία απουσιάζει φυσικά κάθε υποψία υποκειμενικότητας, σκόπιμης απόκρυψης και δόλιας διαστρέβλωσης των γεγονότων. ΑΣ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΩΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 16 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΙΣ 22 ΜΑΙΟΥ 2016 εκτίθεται στις αίθουσες του σταθμού του μετρό της πλατείας Συντάγματος μεγάλη έκθεση για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού που ανήκει στον καθηγητή Φωτιάδη και περιλαμβάνει φωτογραφίες, ντοκουμέντα, βιβλία και έργα τέχνης. Η σημαντική αυτή έκθεση που διοργανώνει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έχει ελέυθερη είσοδο για το κοινό και λειτουργεί από τις 9.30 το πρωί ως τις 9.30 το βράδυ.
Το έργο του αείμνηστου καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βιέννης Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, ο οποίος είχε προσεγγίσει πρώτος τα σχετικά αρχεία Γερμανών και Αυστριακών διπλωματών της περιόδου 1909-1918 μόλις άνοιξαν και έκπληκτος ανακάλυπτε πλήθος ντοκουμέντων, που δεν άφηναν καμιά αμφιβολία πως πρόκειται περί γενοκτονίας. Ο ίδιος μάλιστα χαρακτηρίζοντας τα πάθη των Ποντίων Ελλήνων τα χαρακτήρισε «Άουσβιτς εν ροή»! Ξαφνικά όμως του απαγορεύτηκε να συνεχίσει την έρευνα! Όπως ο ίδιος κατήγγειλε αργότερα δημόσια οι Έλληνες κυβερνητικοί Ευάγγελος Αβέρωφ και Π. Πιπινέλης είχαν ζητήσει από τον τότε πρόεδρο της Αυστρίας Κουρτ Βάλντχάιμ να μην επιτρέψει την έρευνα για να μην ενοχληθεί η Τουρκία! Εδώ αξίζει να υπογραμμισθεί πως με την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ τέθηκε σε ισχύ το δόγμα «περί εδαφικής ακεραιότητος της Τουρκίας». Αυτό σηματοδοτούσε την έναρξη των απαγορεύσεων της οποιαδήποτε αναφοράς σε γεγονότα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πως στρέφονται κατά της εδαφικής ακεραιότητος της γείτονος και «συμμάχου» χώρας. Η σχετική ιστορία δεν διδάχτηκε ποτέ στα σχολεία και η γενοκτονία αναφερόταν μόνο ως «Μικρασιατική καταστροφή», περιγραφή που δεν υπέκρυπτε καμιά δυναμική επανόδου και διεκδικήσεων και δεν κατεδείκνυε το θύτη. Ήταν «καταστροφή»! Τελεία και «παύλα!
ΠΕΡΙ «ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗΣ»
Το 2002 η Ελλάδα κύρωσε το καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου , το οποίο αποτελεί διεθνή Συνθήκη . Σύμφωνα με το άρθρο 28 το καταστατικό αυτό υπερέχει κάθε αντίθετης διάταξης και είναι αρμόδιο για τις εξής περιπτώσεις: Α) ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ, Β) ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ, Γ) ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ Δ) ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΑΤΑ ΧΩΡΩΝ. Στην Σύμβαση αυτή εισάγεται για πρώτη φορά ο όρος ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ.
Τα μέτρα της Εθνοκάθαρσης είναι κατά τη Σύμβαση αυτή τα εξής:
Διοικητικά και γραφειοκρατικά, ήτοι: επεμβάσεις στις μόνιμες αιρετές αρχές, διακρίσεις στη διανομή αγαθών και δικαιωμάτων.
Άλλα μη βίαια μέτρα π.χ. καθοδηγούμενες αναφορές στα ΜΜΕ, δημόσια αναφορά της εθνικής ιδιότητας για πολίτες, ανώνυμες απειλές κατά της ζωής μελών της ομάδας.
Μέτρα τρομοκρατίας: βιασμοί, ληστείες, εκτοπίσεις, μαζικές μετακινήσεις που εκτελούνται από τα Σώματα Ασφαλείας.
Στρατιωτικά μέτρα: δολοφονίες ηγετών, όμηροι , ανθρώπινες ασπίδες … ( Γεν, Συνέλευση του ΟΗΕ της 18-12-92).
Μελετώντας ένα προς ένα αυτά τα μέτρα μπορεί εύκολα κανείς να παρατηρήσει πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΜΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ και στην περίπτωση της ποντιακής συντρέχουν όλες οι παραπάνω περιπτώσεις. Γιατί επομένως ξεσηκώθηκε όλος αυτός ο σάλος; Η εξήγηση είναι απλή: από τους δύο όρους μόνο η Γενοκτονία αποτελεί νομικό όρο του Διεθνούς Δικαίου και επομένως μπορεί δηλαδή να παράγει έννομα αποτελέσματα. Όταν ολοκληρωθεί η Διεθνής Αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας η χώρα που την διέπραξε θα έχει τις ανάλογες κυρώσεις σε επίπεδο νομικό , ηθικό αλλά και οικονομικό! Ο όρος «Εθνοκάθαρση» αποτελεί απλά έναν περιγραφικό όρο χωρίς νομική βαρύτητα και είναι ανώδυνος για τους θύτες! Για το λόγο αυτό η Τουρκία και οι προστάτιδες δυνάμεις της θέλει να αποφύγει με κάθε τρόπο την επικράτηση του χαρακτηρισμού « γενοκτονία», διότι αν συμβεί αυτό θα είναι υπόλογη και για όλες τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει διαχρονικά κατά όλων των χριστιανικών πληθυσμών που ζούσαν στο έδαφός της και άλλων λαοτήτων , όπως των γεζίντι και μουσουλμάνων Κουρδικών πληθυσμών. Ας σημειωθεί πως όλοι αυτοί οι λαοί είναι αυτόχθονες και έχουν παρουσία χιλιετιών στην περιοχή σε αντίθεση με το νεόκοπο κατασκεύασμα που αποτελεί το «Έθνος» των Τούρκων.
Η δική μας άποψη για ό,τι έγινε στον Πόντο από όλες τις παραπάνω συνθήκες και συμβάσεις απορρέει. Αν θέλει να καταγγείλει την συγγραφή μιας «νέας, μεροληπτικής ιστορίας» ο κύριος Υπουργός ας ψάξει στις τάξεις κάποιων νέων «ιστορικών» που συστηματικά υπονομεύουν αυτή την ξεκάθαρη υπόθεση με εφευρήματα του τύπου « ο όρος γενοκτονία είναι νομικός και εισάγει την Νομική σε χώρους της Ιστορίας» , ή « ο όρος γενοκτονία είναι πολύ ευρύς και τελικά τα πάντα μπορούν να θεωρηθούν γενοκτονία»! Γιατί αυτά είναι τα βασικά επιχειρήματα των αρνητών, όπως διατυπώνονται στα σχετικά δημοσιεύματά τους.
Ο Νίκος Καπετανίδης μεσαίος στους όρθιους
Η ΑΠΟΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΤΟ 1919 ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΟΛΟΓΟΥΜΕΝΗ ΑΙΤΙΩΔΗΣ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Ακούμε συχνά πως για τις διώξεις των Ελλήνων του Πόντου υπαίτιοι είναι οι Έλληνες που από μεγαλοϊδεατισμό και εθνικιστική έξαρση έστειλαν ελληνικά στρατεύματα στη Σμύρνη το 1919. Επομένως πρόκειται για νόμιμη άμυνα των Τούρκων και καμιά γενοκτονία δεν διαπράχτηκε. Η μεγαλύτερη ανακρίβεια που διαδίδεται άκριτα είναι αυτή η άποψη για τον απλούστατο και πολύ πραγματικό λόγο πως οι διώξεις κατά τον Ελλήνων του Πόντου είχαν αρχίσει ακόμα και προ του 1910 ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΚΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΠΟΒΑΣΗ! Με την άφιξη του Κεμάλ στον Πόντο το 1919 αρχίζει μόνο η δεύτερη φάση της ποντιακής γενοκτονίας, όταν ήδη το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε εξοντωθεί, ή διαφύγει.
Η γνώση της Ιστορίας είναι θέμα βούλησης και μελέτης. Οι πηγές υπάρχουν. Η στάση όμως απέναντι στα ιστορικά εγκλήματα που συντελέστηκαν ή συντελούνται είναι θέμα προσωπικής ευθύνης και ήθους. Πάνω σε αυτή τη βάση ελέγχονται οι υπονομευτές της ποντιακής και κάθε άλλης γενοκτονίας!
Προσφυγες στο λιμάνι της Φάτσας περιμένοντας για το καράβι που θα τους έφερνε στην Ελλάδα με την ανταλλάγή
Ο ιερομοναχος Ιερεμίας που διέσωσε την εικόνα της Παναγίας Σουμελά
Η κάθε καθιέρωση μιας ημέρας μνήμης, αποτελεί γεγονός με μεγάλη πολιτική, ιστορική και ηθική βαρύτητα και έχει έννοια μόνο αν στοχεύει στην αποκατάσταση της τάξης που διασαλεύθηκε βάναυσα σε καθένα από αυτά τα επίπεδα, πρώτιστα όμως στο ηθικό. Γιατί η σύγχρονη έννοια της πολιτικής, τουλάχιστον όπως την εννοούμε εδώ στη γηραιά Ήπειρο με τη μακρά δημοκρατική παράδοση, δε νοείται χωρίς το ηθικό της υπόβαθρο, χωρίς να διέπεται από ένα πλέγμα αρχών και αξιών στη βάση της. Είναι άλλωστε η απαρχή των αναγνωρίσεων που ακολούθησαν από αρκετά ήδη κράτη , Πολιτείες και Δήμους διεθνώς, αριθμός που ολοένα αυξάνει.
Αν επανερχόμαστε στη μνήμη, αν αναδεικνύουμε με τόση έμφαση την κεντρικότητά της, αυτό γίνεται για λόγους πολύ πραγματικούς και πολύ ουσιαστικούς. Γιατί η Μνήμη στην οποία αναφερόμαστε αν εξαλειφθεί, ο άνθρωπος μεταλλάσσεται αυτόματα σε πράγμα, αναιρείται η συνέχεια της ζωής, ακυρώνεται η διαλεκτική του παρόντος με το παρελθόν και το μέλλον, αχρηστεύονται οι ρίζες των ανθρώπων στο χρόνο και συνεπώς η ιστορική τους διάσταση. Όλοι οι αγώνες για την ευόδωση των οποίων θυσιάστηκαν τόσες ζωές, τόσες προσπάθειες, τόση ψυχή και τόσο πνεύμα έτσι αποδεικνύονται μάταιοι! Βεβαίως, ακριβώς επειδή είναι τόσο καίρια και τόσο κοφτερή βάλλεται από πολλές πλευρές.
Το πολιτικού και ηθικού χαρακτήρα ζήτημα αφορά στη μη καταδίκη μέχρι τώρα του Κεμαλισμού από τους διεθνείς Οργανισμούς, τη διεθνή Κοινότητα, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως όλοι γνωρίζουμε, πρώτος ο Κεμάλ με την αιμοσταγή του δράση εισήγαγε την εθνοκάθαρση στο ιστορικό προσκήνιο, ως τη μόνη αποτελεσματική μέθοδο προκειμένου να εξαφανίζεται η διαφορετικότητα και να εξασφαλίζεται η εθνική και θρησκευτική καθαρότητα ενός κράτους. Η κυρίαρχη ιδεολογία της γείτονος χώρας επωάζει το Κεμαλικό αυγό του φιδιού από το οποίο κατά περιόδους διαχέεται όλεθρος και εναντίον άλλων φυλετικών ή εθνικών ομάδων στο έδαφός της, ή γύρω από αυτό. Θύματά του ο Ελληνισμός της Πόλης, ο αρχαίος γηγενής λαός των Κούρδων και η Κύπρος. Όλοι εμείς είναι η ώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις και τις φωνές μας, ώστε να καταγγείλουμε τον Κεμαλισμό ως ιδεολογία θανάτου.
Ο Κεμαλισμός είναι ο πνευματικός πατέρας του φασιμού. Οδήγησε στο φασισμό και ενέπνευσε το Χίτλερ. Αν η διεθνής Κοινότητα είχε καταγγείλει το πρόδρομο Άουσβιτς, που υπήρξε το Τσεβιζλούκ, το στρατόπεδο εξόντωσης των Ποντίων στα νότια της Τραπεζούντας, δε θα μπορούσε να ακολουθήσει το Άουσβιτς, το Νταχάου, το Μαουτχάουζεν του ναζισμού. Δε θα ακολουθούσαν τα αμέτρητα Άουσβιτς εν ροή για το λαό των Ποντίων Ελλήνων, που υποχρέωσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων σε διαρκή μετακίνηση, προσφυγιά και διώξεις επί ένα σχεδόν αιώνα, που τους στέρησαν κάθε δικαίωμα πάνω στις ιστορικές τους κοιτίδες, πάνω στις περιουσίες τους, πάνω στα μνημεία τους και δεν τους έφεραν πίσω ποτέ.
Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν έγινε. Η άνοδος του Χίτλερ οδήγησε σε νέο αιματοκύλισμα με θύματα μεταξύ των άλλων και πολλά από τα θύματα του Κεμαλισμού, που πια θα αντιμετώπιζαν για μια ακόμη φορά τις εκτελέσεις, τη σφαγή, τη φωτιά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στις 27 Ιανουαρίου του 1945 ο Σοβιετικός τρατός έσπαγε την πύλη του Άουσβιτς δίνοντας έτσι τέλος στο ολοκαύτωμα των Εβραίων, των Αθιγγάνων, των Σλαβικών και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, έδινε τέλος στο μεγάλο δεκαετές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Σήμερα μια άλλη εθνοκάθαρση κορυφώνεται, που ίσως όμως έχει απροσδόκητη έκβαση, αυτή κατά του Κουρδικού λαού που ζει στο έδαφός της, των αρχαίων Καρδούχων, όπως τους ονομάζει ο Ξενοφώντας!
Μονή Βαζελώνα στις αρχές του 20ού αιώνα
*Η Αντιγόνη Ιωαννίδου είναι δασκάλα και πολιτικός επιστήμων.