Διαβάστε ένα απόσπασμα από το άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου που δημοσιεύτηκε στο anoixtoparathyro.gr:
Ακόμη πιο αντηχητικές, για τους κυβερνητικούς βουλευτές της και υπουργούς, είναι οι πληροφορίες ότι ο Πρωθυπουργός δεν απορρίπτει την «ιδέα» του πρώην Αμερικανού υπουργού Πομπέο – για «περιορισμό του στρατιωτικού αποτυπώματος στη περιοχή».
Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε συμφωνία που θα προβλέπει απόσυρση «μέρους του οπλισμού» από τα ελληνικά νησιά, με αντάλλαγμα την σχετική οπισθοχώρηση της «στρατιάς Αιγαίου» σε κάποια απόσταση από την ακτή.
Ορισμένοι μάλιστα εντυπωσιάσθηκαν που ο Ν. Δένδιας παραδέχθηκε εμφατικά ενώπιον του Τσαβούσογλου ότι τα νησιά έχουν στρατό, γιατί «απειλούνται από κάπου».
Υπάρχουν πληροφορίες ότι στο υπουργείο Εξωτερικών απορούν γιατί ο Πρωθυπουργός δεν έχει θέσει ως τώρα ως προϋπόθεση για να προχωρήσουν οι διερευνητικές στον επόμενο γύρο να αναγνωρίσει η Τουρκία το διεθνές δίκαιο.
Διακρίνουν ότι μπορεί να μπορεί να προχωρήσει το διάλογο, χωρίς αυτή την κομβική εξέλιξη. Θα ήταν παράδοξο, όσο να προσχωρήσει οποιασδήποτε συμφωνία για διαιτησία -έστω μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ – χωρίς να αρθεί το casus belli.
Ακόμη πιο σημαντικό είναι -και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι το ανέδειξε ο Κ. Καραμανλής- να τεθεί υπό την κρίση του δικαστηρίου της Χάγης, οτιδήποτε αφορά ζητήματα ελληνικής κυριαρχίας, ή κυριαρχικών δικαιωμάτων στην περιοχή. Η συνεχής αρθρογραφία Παυλοπούλου- Βαληνάκη ενισχύει τη θέση ότι αυτό θα ήταν αδιανόητο.
Επ’ αυτού, ο ενημερωμένος Ν. Κοτζιάς έλεγε πρόσφατα ότι «το θέμα δεν είναι ποια διαφορά έχουμε την Τουρκία, αλλά ποιο ζήτημα θα καταλήξει σε διαιτησία ή σε δικαστήριο». Με δεδομένο ότι η Τουρκία επιδιώκει να εντάξει και άλλα θέματα στην αρμοδιότητα της Χάγης- χωρίς καν να την αναγνωρίζει. Κυρίως ότι θεωρεί «γκρίζες ζώνες»
Καθώς υπάρχει συσκότιση για τους πρωθυπουργικούς σχεδιασμούς και ορισμένες συζητήσεις κρίνονται κυρίως στο παρασκήνιο, όλο και περισσότεροι συγκλίνουν ότι τίποτε δεν έγινε τυχαία στη συνέντευξη Δένδια-Τσαβούσογλου. Η εξέλιξή της, αν δεν ενόχλησε, πάντως δεν ικανοποίησε το Μέγαρο Μαξίμου, παρότι έσπευσε να βάλει και τον Πρωθυπουργό στο κάδρο της «υπερηφάνειας».
Ο τρόπος που διαχειρίστηκε τα πράγματα επί τουρκικού εδάφους ο υπουργός Εξωτερικών, μπορεί να κρίθηκε ασύμβατος με την ορθόδοξη διπλωματία από κάποιες πλευρές, αλλά βγάζει νόημα: προδιαγράφει θυελλώδεις εξελίξεις στην κυβερνητική παράταξη.