Χάσαμε και τα κάλαντα!
Δεν μπορεί να περάσουμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά δίχως παιδικές φωνές…
Για σκεφτείτε το! Χριστούγεννα δίχως κάλαντα, δίχως παιδιά στους δρόμους. Δεν λέω, πανδημία έχουμε, κίνδυνος υπάρχει, πρέπει να συμμαζευτούμε, να υπακούσουμε στα κελεύσματα της επιστήμης. Αλλά πώς να το χωνέψεις, βρε παιδί μου;
Πώς να συνηθίσεις στην ιδέα ότι δεν θα σου πουν τα κάλαντα τα παιδιά, δεν θα χτυπήσει το κουδούνι σου, δεν θα πάει και το δικό σου παιδί ή το εγγόνι «να τα πει»;
Πώς να συνειδητοποιήσεις ότι δεν θα κάνεις Χριστούγεννα, όπως δεν έκανες και Πάσχα; Πώς να ξεχάσεις αυτά που έμαθες τόσα χρόνια τώρα; Και καλά, θα πείτε «του χρόνου θα είμαστε μια χαρά». Κι αν σας πω εγώ «και ποιος μπορεί να το εγγυηθεί αυτό;» Κι αν σας πω «κανείς δεν ξέρει τι του κρύβει το αύριο»: Τέλος πάντων, όπως έχουν τα πράγματα, τα Χριστούγεννα θα τα περάσουμε όπως το Πάσχα. Θα μου πείτε πάλι «καλά, εσύ τι έκανες όλα τα προηγούμενα χρόνια; Πήγαινες στα ρεβεγιόν»; Οχι, σπίτι καθόμασταν πάντα, αλλά άλλο να κάθεσαι με τη θέλησή σου κι άλλο εκών άκων!
Εμείς, πάντως, τη βρήκαμε τη λύση. Θα ντυθεί η εγγονή μας με τα καλά της. Θα βγει έξω και θα μας χτυπήσει το κουδούνι. «Να τα πούμε;» θα μας πει, «πείτε τα τα» θα της απαντήσουμε. Και θα μας «τα πει» και θα πάρει και το χαρτζιλικάκι της!
Το ίδιο θα κάνουμε και την Πρωτοχρονιά. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορεί να περάσουμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά δίχως παιδικές φωνές και δίχως κάλαντα!
Ειλικρινά σας μιλώ, αν είναι κάτι που θα έπρεπε πάση θυσία να μας εξασφαλίσει η κυβέρνηση έπρεπε να είναι τα κάλαντα των παιδιών. Να έβρισκε ένα κόλπο, έναν μαγικό «κωδικό» που να επέτρεπε να ακούσουμε τις φωνούλες εκείνες, που κάθε χρόνο μας γυρίζουν πίσω και ταυτόχρονα μας πείθουν ότι δεν ξεχάστηκαν όλα, δεν έγιναν όλα στάχτη από την ξενομανία, που τα τελευταία χρόνια θέλει να μας φορέσει καπέλο και το Χάλογουιν, τρομάρα μας! Λες και δεν έχουμε εμείς τα Ραγκουτσάρια και τους Μωμόγερους!
Ας ελπίζουμε να είμαστε καλά του χρόνου!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!