Σωστή απόφαση και ένα πρώτο βήμα για την αναδιάρθρωση του χρέους χαρακτηρίζει, στη συνέντευξή του στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, την απόφαση του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, ο Ζαν Ντομινίκ Τζιουλιάνι, πρόεδρος του Ιδρύματος «Robert Schuman», που φέρει το όνομα του Ρομπέρ Σουμάν, ενός από τους «πατέρες» της ευρωπαϊκής ενοποίησης (μαζί με τον Ζαν Μονέ).
Ο κ. Τζουλιάνι, θεωρεί σωστή τη διαχείριση της κρίσης και «μονόδρομο» για την Ελλάδα αυτήν την επιλογή. Χαρακτηρίζει «απαραίτητα» τα όποια πρόσθετα μέτρα ληφθούν, προκειμένου «να μπει σε σωστή τροχιά ο προϋπολογισμός της χώρας».
Κάνει λόγο για το ακριβό κόστος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, προκειμένου «να αποφύγει τη χρεοκοπία» και υπενθυμίζει ότι η χώρα βρέθηκε στο παρελθόν και για πολλές δεκαετίες (από το 1898), υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.
Αποκλείει την περίπτωση της διαγραφής του χρέους για «χώρα της Ευρωζώνης», αλλά και της αναδιάρθρωσης, όπως συνέβη με την Γερμανία μετά τον πόλεμο, διότι, όπως σημειώνει, εδώ «δεν πρόκειται για ολοκληρωτική καταστροφή».
Στην επισήμανση ότι δεν θα αργήσει «να συμβεί» και αυτό, ο κ. Τζουλιάνι το αμφισβητεί, λέγοντας «κάθε καλοκαίρι είμαι στην Ελλάδα», ενώ κάνει αναφορά στη καθυστέρηση των ιδιωτικοποιήσεων και στους «τόνους χρεών» που επιφορτίζεται η χώρα με τα δημόσια έργα «όπως για τους Ολυμπιακούς». Ωστόσο την πλήρη ευθύνη για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Έλληνες, την αποδίδει στους Έλληνες πολιτικούς «που εκλέγετε και όχι εξαιτίας της Ευρώπης ή του ΔΝΤ».
Επίσης ο κ. Τζουλιάνι εκτιμά ότι δεν υπάρχει πιθανότητα αλλαγής στην Ευρωπαϊκή πολιτική, «όχι, τουλάχιστον πριν τις εκλογές της Γαλλίας και της Γερμανίας» και υπογραμμίζει την ανάγκη άμεσης ενεργοποίησης στον οικονομικό τομέα, στον τομέα της ασφάλειας και της μετανάστευσης. Μάλιστα τονίζει ότι ο ίδιος υποστήριζε την αναγκαιότητα ενίσχυσης της Ελλάδας στην αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης, ενώ διαβλέπει και το πλεονέκτημα που θα μπορούσε να αξιοποιήσει, λόγω θέσης, η χώρα στη διασφάλιση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ.
Η συνέντευξη του, πρόεδρου του Ιδρύματος «Ρομπερτ Σούμαν» Ζαν Ντομινίκ Τζιουλιάνι στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων έχει ως εξής:
Ερ. Θεωρείτε σωστή τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης από το Eurogroup, που για ακόμα μια φορά διαπραγματεύθηκε την επιστροφή της τρόικας στη χώρα έναντι νέων μέτρων πέρα του 2018;
Απ. Δυστυχώς νομίζω ότι παρά τις δυσκολίες που απορρέουν για την ζωή των Ελλήνων, είναι αναμφισβήτητα απαραίτητα (τα πρόσθετα μέτρα), για να τεθεί ο προϋπολογισμός της Ελλάδας στη σωστή τροχιά. Δυστυχώς είναι μονόδρομος, γιατί εάν προσέξετε, για παράδειγμα το σύστημα των συντάξεων που έχετε, θα δείτε ότι είναι σε πλήρη ανισορροπία και έτσι κι αλλιώς, μια δεδομένη στιγμή δεν θα μπορείτε να τις πληρώνετε.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, όταν μάλιστα λάβουμε υπόψη και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη που παρέχουν οι χώρες μας, παρά τις δικές τους δυσκολίες, η όποια αλληλεγγύη κοστίζει ακριβά, εξασφαλίζει όμως στην Ελλάδα, την αποφυγή της χρεοκοπίας.
Ερ. Όλοι χρησιμοποιούν τη λέξη «αλληλεγγύη», θα ήθελα όμως να αναφερθώ σε μια φράση από το blog του επιτρόπου Μοσκοβισί όπου λέει: «Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι ζητούν όλο και περισσότερα από τους Έλληνες για οικονομικούς λόγους, που όμως, μόλις μετά βίας κρύβουν ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις». Οι Έλληνες που δεν κατανοούν γιατί, ύστερα από τόσες προσπάθειες, η κρίση συνεχίζει να σέρνεται μέσα στο χρόνο, σίγουρα συμφωνούν με τον επίτροπο.
Απ. Βέβαια, βέβαια. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Δεν έχετε μάθει από την ιστορία της χώρας σας για την αντιμετώπιση των Ευρωπαίων; Πόσα χρόνια ήταν κάτω από ξένη οικονομική κηδεμονία στο πέρασμα από τον 19ο στον 20ο αιώνα; (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος της Ελλάδας -ΔΟΕ- με ισχύ από το 1898, για 81 χρόνια). Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κανείς για να τη βοηθήσει. Υπήρχαν 3 διπλωμάτες που υπέγραφαν τις επιταγές για την κυβέρνηση, με την εγγύηση της Γαλλίας της Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Σήμερα έχουμε μια αντιμετώπιση που δείχνει μεγαλύτερη κατανόηση για τις κοινωνικές δυσκολίες, για τις οποίες δεν ευθύνεται η Ευρώπη ούτε οι Έλληνες, αλλά οι αλλεπάλληλες ελληνικές κυβερνήσεις.
Ερ. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι κυρίως ένα «μπρα ντε φερ» ανάμεσα στο ΔΝΤ και τη Γερμανία σε σχέση με την ελάφρυνση του χρέους.
Απ. Έχουμε μια παλιά αγροτική παροιμία που λέει: «όποιος πληρώνει, διατάσσει». Για την ώρα είναι η Γερμανία και η Γαλλία που πληρώνουν και εγγυώνται για τα ελληνικά χρέη. Η ιδέα διαγραφής ενός χρέους μπορεί να λειτουργεί για τις υπανάπτυκτες χώρες, όχι όμως για μια χώρα της ευρωζώνης.
Ερ. Η Ελλάδα δεν ζητάει διαγραφή αλλά αναδιάρθρωση. Μια αντιμετώπιση όπως αυτή προς τη Γερμανία μετά τον πόλεμο.
Απ. Όχι δεν είναι αλήθεια, η Γερμανία αποπλήρωσε μέχρι το 1986 το χρέος της για τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Μπορείτε να το εξακριβώσετε στον προϋπολογισμό της. Δεν είναι το ίδιο για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο γιατί είχε ολοκληρωτικά καταστραφεί. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στην ίδια κατάσταση.
Ερ. Δεν θα αργήσει να φθάσει…
Απ. Δεν είναι αλήθεια, κάθε καλοκαίρι είμαι στην Ελλάδα
Ερ. Παρά τα φαινόμενα, πίσω από τις πόρτες κρύβεται μεγάλος πόνος.
Απ. Το ξέρω, εξηγήστε μου όμως γιατί, για παράδειγμα, χρειάστηκαν 10 χρόνια για την ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου της Αθήνας; Γιατί είναι αδύνατο να γίνουν δημόσια έργα όπως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, χωρίς να φορτωθεί η χώρα με τόνους χρεών; Είναι εξαιτίας των Ελλήνων πολιτικών που εκλέγετε και όχι εξ’ αιτίας της Ευρώπης ή του ΔΝΤ.
Ερ. Δεν είναι η μόνη χώρα στην οποία υπάρχει διαφθορά.
Απ. Το θέμα δεν είναι μόνο η διαφθορά, είναι το πρόβλημα της διαχείρισης. Έχουμε και στις χώρες μας τέτοιου είδους συζητήσεις. Στη Γαλλία, στις εκλογές, ορισμένοι είναι πρόθυμοι να σκορπίσουν τα χρήματα από τα παράθυρα. Δεν εκλέγονται όμως. Δεν εκλέγονται, γιατί όλοι έχουμε καταλάβει πλέον, ότι όσο εύηχες και εάν είναι οι γενναιόδωρες υποσχέσεις, κάποτε όμως το κράτος θα πρέπει να πληρώσει.
Γι’ αυτό θεωρώ ότι η απόφαση του Eurogroup ήταν σωστή, τη θεωρώ ως ένα πρώτο βήμα για αναδιάρθρωση του χρέους. (…) Να σκεφθείτε ότι εάν είχατε να κάνετε μόνο με το ΔΝΤ η κατάσταση θα ήταν χειρότερη για την Ελλάδα. Η αντιμετώπιση θα ήταν εντελώς τεχνοκρατική και αντιδημοκρατική. Τώρα τουλάχιστον υπάρχει και μια πολιτική εκτίμηση, σε κάθε κρίση υπάρχουν αντιδράσεις, δίνεται μάχη, γιατί έτσι λειτουργεί η ΕΕ, στο τέλος όμως οι Έλληνες έχουν τους εΕυρωπαίους φίλους τους γύρω τους.
Ερ. Σε λίγο θα έχουμε τα 65 χρόνια της Συνθήκης της Ρώμης. Πολιτικές ομάδες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπως οι Φιλελεύθεροι και οι Χριστιανοδημοκράτες έχουν κινητοποιηθεί με προτάσεις για μεταρρύθμιση των Συνθηκών. Το θεωρείτε εφικτό;
Απ : Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να γίνει κάτι τέτοιο σύντομα, εξάλλου δεν αποφασίζουν οι ευρωβουλευτές αλλά τα κράτη.
Ερ. Στις 6 Μαρτίου, ο Φρανσουά Ολάντ έχει προσκαλέσει για μια συνάντηση τεσσάρων, στις Βερσαλλίες, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία. Πρόκειται για μια προσπάθεια διαμόρφωσης ενός νέου σχήματος λειτουργίας της ΕΕ;
Απ. Είναι μια τελευταία πρωτοβουλία του Φρανσουά Ολάντ μετά την Μπρατισλάβα και τη συνάντηση κορυφής στη Μάλτα. Δεν πρέπει να περιμένετε ιδιαίτερες αποφάσεις. Είμαστε σε προεκλογική περίοδο και οτιδήποτε έχει να γίνει, θα είναι μετά τις εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία. Μετά τις εκλογές, με μεγαλύτερη ηρεμία, όσοι παίζουν σημαντικό ρόλο στο Eurogroup, θα μπορέσουν να ασχοληθούν σοβαρά.
Η δική μου θέση είναι ότι δεν είναι η ώρα να σκεφτόμαστε για μια καινούργια Συνθήκη, αλλά να αναλάβουμε δράση. Να δράσουμε και να ενεργοποιηθούμε στον οικονομικό τομέα, στον τομέα της ασφάλειας και της μετανάστευσης. Είμαι ένας από αυτούς που από καιρό τόνιζα ότι δεν επιτρεπόταν να αφήνουμε την Ελλάδα να σηκώνει το συντριπτικό βάρος της μετανάστευσης, έπρεπε να είχε βοηθηθεί πολύ περισσότερο στην αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης. Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται να περάσει από τις Βρυξέλλες, αποφασίζεται στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στη Ρώμη, στη Μανδρίτη. Βλέπουμε επίσης τα επείγοντα προβλήματα στα εξωτερικά μας σύνορα και επ’ αυτού η Ελλάδα έχει πολλά πλεονεκτήματα που θα μπορούσε να αξιοποιήσει.
Ο κ. Τζουλιάνι, θεωρεί σωστή τη διαχείριση της κρίσης και «μονόδρομο» για την Ελλάδα αυτήν την επιλογή. Χαρακτηρίζει «απαραίτητα» τα όποια πρόσθετα μέτρα ληφθούν, προκειμένου «να μπει σε σωστή τροχιά ο προϋπολογισμός της χώρας».
Κάνει λόγο για το ακριβό κόστος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, προκειμένου «να αποφύγει τη χρεοκοπία» και υπενθυμίζει ότι η χώρα βρέθηκε στο παρελθόν και για πολλές δεκαετίες (από το 1898), υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.
Αποκλείει την περίπτωση της διαγραφής του χρέους για «χώρα της Ευρωζώνης», αλλά και της αναδιάρθρωσης, όπως συνέβη με την Γερμανία μετά τον πόλεμο, διότι, όπως σημειώνει, εδώ «δεν πρόκειται για ολοκληρωτική καταστροφή».
Στην επισήμανση ότι δεν θα αργήσει «να συμβεί» και αυτό, ο κ. Τζουλιάνι το αμφισβητεί, λέγοντας «κάθε καλοκαίρι είμαι στην Ελλάδα», ενώ κάνει αναφορά στη καθυστέρηση των ιδιωτικοποιήσεων και στους «τόνους χρεών» που επιφορτίζεται η χώρα με τα δημόσια έργα «όπως για τους Ολυμπιακούς». Ωστόσο την πλήρη ευθύνη για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Έλληνες, την αποδίδει στους Έλληνες πολιτικούς «που εκλέγετε και όχι εξαιτίας της Ευρώπης ή του ΔΝΤ».
Επίσης ο κ. Τζουλιάνι εκτιμά ότι δεν υπάρχει πιθανότητα αλλαγής στην Ευρωπαϊκή πολιτική, «όχι, τουλάχιστον πριν τις εκλογές της Γαλλίας και της Γερμανίας» και υπογραμμίζει την ανάγκη άμεσης ενεργοποίησης στον οικονομικό τομέα, στον τομέα της ασφάλειας και της μετανάστευσης. Μάλιστα τονίζει ότι ο ίδιος υποστήριζε την αναγκαιότητα ενίσχυσης της Ελλάδας στην αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης, ενώ διαβλέπει και το πλεονέκτημα που θα μπορούσε να αξιοποιήσει, λόγω θέσης, η χώρα στη διασφάλιση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ.
Η συνέντευξη του, πρόεδρου του Ιδρύματος «Ρομπερτ Σούμαν» Ζαν Ντομινίκ Τζιουλιάνι στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων έχει ως εξής:
Ερ. Θεωρείτε σωστή τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης από το Eurogroup, που για ακόμα μια φορά διαπραγματεύθηκε την επιστροφή της τρόικας στη χώρα έναντι νέων μέτρων πέρα του 2018;
Απ. Δυστυχώς νομίζω ότι παρά τις δυσκολίες που απορρέουν για την ζωή των Ελλήνων, είναι αναμφισβήτητα απαραίτητα (τα πρόσθετα μέτρα), για να τεθεί ο προϋπολογισμός της Ελλάδας στη σωστή τροχιά. Δυστυχώς είναι μονόδρομος, γιατί εάν προσέξετε, για παράδειγμα το σύστημα των συντάξεων που έχετε, θα δείτε ότι είναι σε πλήρη ανισορροπία και έτσι κι αλλιώς, μια δεδομένη στιγμή δεν θα μπορείτε να τις πληρώνετε.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, όταν μάλιστα λάβουμε υπόψη και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη που παρέχουν οι χώρες μας, παρά τις δικές τους δυσκολίες, η όποια αλληλεγγύη κοστίζει ακριβά, εξασφαλίζει όμως στην Ελλάδα, την αποφυγή της χρεοκοπίας.
Ερ. Όλοι χρησιμοποιούν τη λέξη «αλληλεγγύη», θα ήθελα όμως να αναφερθώ σε μια φράση από το blog του επιτρόπου Μοσκοβισί όπου λέει: «Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι ζητούν όλο και περισσότερα από τους Έλληνες για οικονομικούς λόγους, που όμως, μόλις μετά βίας κρύβουν ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις». Οι Έλληνες που δεν κατανοούν γιατί, ύστερα από τόσες προσπάθειες, η κρίση συνεχίζει να σέρνεται μέσα στο χρόνο, σίγουρα συμφωνούν με τον επίτροπο.
Απ. Βέβαια, βέβαια. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Δεν έχετε μάθει από την ιστορία της χώρας σας για την αντιμετώπιση των Ευρωπαίων; Πόσα χρόνια ήταν κάτω από ξένη οικονομική κηδεμονία στο πέρασμα από τον 19ο στον 20ο αιώνα; (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος της Ελλάδας -ΔΟΕ- με ισχύ από το 1898, για 81 χρόνια). Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κανείς για να τη βοηθήσει. Υπήρχαν 3 διπλωμάτες που υπέγραφαν τις επιταγές για την κυβέρνηση, με την εγγύηση της Γαλλίας της Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Σήμερα έχουμε μια αντιμετώπιση που δείχνει μεγαλύτερη κατανόηση για τις κοινωνικές δυσκολίες, για τις οποίες δεν ευθύνεται η Ευρώπη ούτε οι Έλληνες, αλλά οι αλλεπάλληλες ελληνικές κυβερνήσεις.
Ερ. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι κυρίως ένα «μπρα ντε φερ» ανάμεσα στο ΔΝΤ και τη Γερμανία σε σχέση με την ελάφρυνση του χρέους.
Απ. Έχουμε μια παλιά αγροτική παροιμία που λέει: «όποιος πληρώνει, διατάσσει». Για την ώρα είναι η Γερμανία και η Γαλλία που πληρώνουν και εγγυώνται για τα ελληνικά χρέη. Η ιδέα διαγραφής ενός χρέους μπορεί να λειτουργεί για τις υπανάπτυκτες χώρες, όχι όμως για μια χώρα της ευρωζώνης.
Ερ. Η Ελλάδα δεν ζητάει διαγραφή αλλά αναδιάρθρωση. Μια αντιμετώπιση όπως αυτή προς τη Γερμανία μετά τον πόλεμο.
Απ. Όχι δεν είναι αλήθεια, η Γερμανία αποπλήρωσε μέχρι το 1986 το χρέος της για τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Μπορείτε να το εξακριβώσετε στον προϋπολογισμό της. Δεν είναι το ίδιο για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο γιατί είχε ολοκληρωτικά καταστραφεί. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στην ίδια κατάσταση.
Ερ. Δεν θα αργήσει να φθάσει…
Απ. Δεν είναι αλήθεια, κάθε καλοκαίρι είμαι στην Ελλάδα
Ερ. Παρά τα φαινόμενα, πίσω από τις πόρτες κρύβεται μεγάλος πόνος.
Απ. Το ξέρω, εξηγήστε μου όμως γιατί, για παράδειγμα, χρειάστηκαν 10 χρόνια για την ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου της Αθήνας; Γιατί είναι αδύνατο να γίνουν δημόσια έργα όπως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, χωρίς να φορτωθεί η χώρα με τόνους χρεών; Είναι εξαιτίας των Ελλήνων πολιτικών που εκλέγετε και όχι εξ’ αιτίας της Ευρώπης ή του ΔΝΤ.
Ερ. Δεν είναι η μόνη χώρα στην οποία υπάρχει διαφθορά.
Απ. Το θέμα δεν είναι μόνο η διαφθορά, είναι το πρόβλημα της διαχείρισης. Έχουμε και στις χώρες μας τέτοιου είδους συζητήσεις. Στη Γαλλία, στις εκλογές, ορισμένοι είναι πρόθυμοι να σκορπίσουν τα χρήματα από τα παράθυρα. Δεν εκλέγονται όμως. Δεν εκλέγονται, γιατί όλοι έχουμε καταλάβει πλέον, ότι όσο εύηχες και εάν είναι οι γενναιόδωρες υποσχέσεις, κάποτε όμως το κράτος θα πρέπει να πληρώσει.
Γι’ αυτό θεωρώ ότι η απόφαση του Eurogroup ήταν σωστή, τη θεωρώ ως ένα πρώτο βήμα για αναδιάρθρωση του χρέους. (…) Να σκεφθείτε ότι εάν είχατε να κάνετε μόνο με το ΔΝΤ η κατάσταση θα ήταν χειρότερη για την Ελλάδα. Η αντιμετώπιση θα ήταν εντελώς τεχνοκρατική και αντιδημοκρατική. Τώρα τουλάχιστον υπάρχει και μια πολιτική εκτίμηση, σε κάθε κρίση υπάρχουν αντιδράσεις, δίνεται μάχη, γιατί έτσι λειτουργεί η ΕΕ, στο τέλος όμως οι Έλληνες έχουν τους εΕυρωπαίους φίλους τους γύρω τους.
Ερ. Σε λίγο θα έχουμε τα 65 χρόνια της Συνθήκης της Ρώμης. Πολιτικές ομάδες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπως οι Φιλελεύθεροι και οι Χριστιανοδημοκράτες έχουν κινητοποιηθεί με προτάσεις για μεταρρύθμιση των Συνθηκών. Το θεωρείτε εφικτό;
Απ : Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να γίνει κάτι τέτοιο σύντομα, εξάλλου δεν αποφασίζουν οι ευρωβουλευτές αλλά τα κράτη.
Ερ. Στις 6 Μαρτίου, ο Φρανσουά Ολάντ έχει προσκαλέσει για μια συνάντηση τεσσάρων, στις Βερσαλλίες, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία. Πρόκειται για μια προσπάθεια διαμόρφωσης ενός νέου σχήματος λειτουργίας της ΕΕ;
Απ. Είναι μια τελευταία πρωτοβουλία του Φρανσουά Ολάντ μετά την Μπρατισλάβα και τη συνάντηση κορυφής στη Μάλτα. Δεν πρέπει να περιμένετε ιδιαίτερες αποφάσεις. Είμαστε σε προεκλογική περίοδο και οτιδήποτε έχει να γίνει, θα είναι μετά τις εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία. Μετά τις εκλογές, με μεγαλύτερη ηρεμία, όσοι παίζουν σημαντικό ρόλο στο Eurogroup, θα μπορέσουν να ασχοληθούν σοβαρά.
Η δική μου θέση είναι ότι δεν είναι η ώρα να σκεφτόμαστε για μια καινούργια Συνθήκη, αλλά να αναλάβουμε δράση. Να δράσουμε και να ενεργοποιηθούμε στον οικονομικό τομέα, στον τομέα της ασφάλειας και της μετανάστευσης. Είμαι ένας από αυτούς που από καιρό τόνιζα ότι δεν επιτρεπόταν να αφήνουμε την Ελλάδα να σηκώνει το συντριπτικό βάρος της μετανάστευσης, έπρεπε να είχε βοηθηθεί πολύ περισσότερο στην αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης. Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται να περάσει από τις Βρυξέλλες, αποφασίζεται στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στη Ρώμη, στη Μανδρίτη. Βλέπουμε επίσης τα επείγοντα προβλήματα στα εξωτερικά μας σύνορα και επ’ αυτού η Ελλάδα έχει πολλά πλεονεκτήματα που θα μπορούσε να αξιοποιήσει.