Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι η μόνη περίοδο κατά την οποία παρατηρείται μεγέθυνση του ΑΕΠ. Οι οικονομολόγοι που εκφράζονται θετικά για τις οικονομικές εξελίξεις στον πλανήτη τα τελευταία 30 χρόνια, αναφερόμενοι στη μακροχρόνια εξελικτική, σχεδόν φυσική εξέλιξη του ΑΕΠ και του κατά κεφαλή ΑΕΠ, χρειάζεται να μελετήσουν συγκριτικά και τα αντίστοιχα μεγέθη π.χ. την περίοδο 1960-90.
Αν το κάνουν θα αντιληφθούν ότι η αύξηση του κατά κεφαλή εισοδήματος υπήρχε και πριν την περίοδο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης (Γράφημα 1). Και μάλιστα με μεγαλύτερους ρυθμούς από αυτούς των τελευταίων 30 χρόνων (Γράφημα 2).
Επομένως κανείς δεν αμφισβητεί ότι η παγκόσμια οικονομία μεγεθύνεται. Το πρόβλημα συνίσταται στην κατανομή του παραγόμενου εισοδήματος. Δεν το αρνείται κανείς σήμερα αυτό, ούτε το ΔΝΤ, ούτε η Παγκόσμια Τράπεζα ούτε ο ΟΗΕ).
Η αυξημένη ανισοκατανομή του εισοδήματος αποτελεί ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της σταθερότητας του ίδιου του συστήματος. Διαπιστώνονται αυξημένες ανισότητες κατανομής εντός των χωρών και ανισότητες μεταξύ των χωρών μετρούμενες με το κατά κεφαλή εισόδημα.
Στα παρακάτω γραφήματα παρουσιάζεται η εξέλιξη της ανισοκατανομής του εισοδήματος στις χώρες BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, Νότια Αφρική) που θεωρούνται ότι καλύτερο έχει να δείξει η περίοδος της παγκοσμιοποίησης από την άποψη της μεγέθυνσης του ΑΕΠ. Η αύξηση της ανισοκατανομής είναι εμφανής δια γυμνού οφθαλμού.
Ανισότητα: Μια από τα ίδια στην ΕΕ
Το ίδιο συμβαίνει και με τις χώρες της ΕΕ (Γραφήματα 8, 9, 10 και 11) στις οποίες το οικονομικό υπόδειγμα είναι διαφορετικό από το αγγλοσαξωνικό αντίστοιχο.
Εκτός όμως από την αυξημένη ανισοκατανομή του εισοδήματος, η περίοδος της παγκοσμιοποίησης είναι συνώνυμη με την τρομακτική εξάπλωση της διαφθοράς σε πλανητικό επίπεδο. Είναι συνώνυμη με τη διάλυση του δημοσίου νοικοκυριού, ο οποίος αποτελεί τον πυρήνα της δημοκρατικής διακυβέρνησης (Κ. Μελάς, Ιδιωτικοποιήσεις και Δημόσιο Νοικοκυριό, Εισαγωγή στο Elmar Altvater: Παγκοσμιοποίηση, Ιδιωτικοποιήσεις και Δημόσια Αγαθά, 2006).
Είναι συνώνυμη με τη διάλυση των βασικών πυλώνων της λεγόμενης “φιλελεύθερης δημοκρατίας”, δηλαδή της ίδιας της ελευθερίας και στη συνέχεια των αστικών, κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων (Κ. Μελάς, Η Σαστισμένη Ευρώπη, 2009). Είναι συνώνυμη με τον απαλφαβητισμό (σε μια εποχή που ονομάζεται εποχή της γνώσης), με την απάθεια για τη ζωή, τη συνεχή αναζήτηση της αυθεντικότητας του εαυτού που όμως, η σημερινή αυθεντικότητα, δεν είναι προϊόν παιδείας και άσκησης, όπως την περίοδο της αστικής κυριαρχίας αλλά είναι προϊόν αστάθμητων, μεταβαλλόμενων, αλλεπάλληλων και συνεχών αυτοσχεδιασμών (Κ. Μελάς και Γ. Παπαμιχαήλ, Το Ανυπόφορο Βουητό του Κενού, 2016).