Γράφει ο Δημήτρης Καναβαράκης
Τους συναντάς παντού, από την πιο μικρή παραγωγική μονάδα έως τα Κυβερνητικά Μέγαρα. Προ κρίσης δεν σου έκαναν μεγάλη εντύπωση, ή μάλλον δεν σου έκαναν καν εντύπωση, ήταν ένα είδος εν αφθονία που έμοιαζε να έχει a priori μερίδιο στην πίτα. Μερίδιο εντελώς δυσανάλογο με το μέγεθος της πίτας.
«Αυλικός» είναι η φράση που αγάπησαν από παιδί, «απομύζηση» αυτή που έμαθαν ευλαβικά να συλλαβίζουν, ανάγοντας την σε έπαθλο ζωής. Είτε αυτή θα αφορά τον διπλανό, είτε τον από κάτω, είτε εν γένει το κοινωνικό σύνολο.
Κόλακες κατ’ επάγγελμα, «δήθεν» απ’ το βλέμμα έως το μεδούλι, παραγωγικοί μόνο στις δημόσιες σχέσεις. Γέμισε ο τόπος από δαύτους, «μαζί τα φάγαμε» έγινε το σύνθημα τους, έσχατο όριο κατάντιας μιας κοινωνίας η επιβράβευση και ανταμοιβή τους.
Τροφοδότες και πελάτες ενός παγιωμένου συστήματος αναξιοκρατίας, απρόθυμοι να διακρίνουν πάνω τους τις παθογένειες του νεοέλληνα που μας έφεραν έως εδώ, διατηρούν έως και σήμερα το είδος (τους) σε μια εκτυφλωτικά διακριτή θέση στην πυραμίδα απονομής προνομίων. Με φόντο μια γαλουχημένη σε εντελώς στρεβλά πρότυπα κοινωνία, που επιμένει να περιποιεί τιμές στους «μάγκες» που με πορδές κατάφεραν να βάψουν αυγά.
Τίποτα δεν προδικάζει ότι αυτή η χώρα, που έμαθε να δαφνοστεφανώνει τον αμοραλισμό, τη λαμογιά και τον καιροσκοπισμό, θα αλλάξει σύντομα ρότα, προς την κατεύθυνση οικοδόμησης ενός κράτους δικαίου.
Όσες αξιολογήσεις και να κλείσουν, όσα μνημόνια και αν έρθουν, ο Καποδίστριας θα δολοφονείται ξανά και ξανά, αν δεν διαταχθεί πρωτίστως το «ηλεκτροσόκ» μιας αξιολόγησης αξιών.