Του Πασχάλη Τσολάκη
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
400 χρόνια. Από το 1453, όταν ακούστηκε η σπαραχτική κραυγή – ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ – έως το 1821 που αντήχησε η φωνή του Έλληνα – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ –
25 Μαρτίου. Ημέρα που η Ελλάδα αναδύθηκε μέσα από το αίμα. Το αίμα του Ρήγα, του υπέροχου σπορέα της επανάστασης, το αίμα των έφηβων παλικαριών του ιερού λόχου και των επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών.
Ορθώθηκαν τα σπαθιά – άναψαν τα μπουρλότα – αντήχησαν τα καριοφίλια.
Κάπου – ΜΙΑ ΟΛΟΜΑΥΡΗ ΡΑΧΗ – ΚΙ Η ΔΟΞΑ ΜΟΝΑΧΗ – Κάπου- στον τόπο της σφαγής το Ελληνόπουλο περιμένει βόλια και μπαρούτι .
Ρίγος κι ανατριχίλα η φωνή του Διάκου – Για ιδες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει. Ποιος δεν συνταράσσεται από τον καπνό της Χίου και των Ψαρών την ολόμαυρη ράχη!
Ποιος δεν μένει έκθαμβος ενθυμούμενος τον χάρο χαλαστή στο Μεσολόγγι!
Στο Ζάλογγο και στη Αραπίτσα ματωμένα τα βράχια από το πήδημα της Αθανασίας.
Όλοι αυτοί, άνθρωποι ταπεινοί, εραστές περίπαθοι της πατρίδας, μέσα από τον αλαλαγμό του πολέμου και του θανάτου, ανέδειξαν την ελληνική λεβεντιά. Ψυχές αθάνατες, γεμάτες φως, ύψωσαν έως τα ουράνια την εικόνα του ανθρώπου.
Έτσι μέσα από τους καπνούς και τα ερείπια, μέσα από το αίμα και τις θυσίες, ξεπήδησε η νίκη στεφανωμένη – με λίγα χορτάρια που είχαν μείνει στην έρημη γη!
Οι πρόμαχοι της ελευθερίας μας παρέδωσαν ένα συμβόλαιο γραμμένο με το αίμα τους.
H ελευθερία δεν είναι μια κατάσταση παθητική – είναι πράξη ζωής – διαρκής αγώνας.
Δεν είναι προσκέφαλο για ξεκούραση, είναι μετερίζι για αγώνες.
Το δικαίωμα που μας έδωσαν να είμαστε παρόντες στην ιστορία, δεν είναι χάρισμα, αλλά χρέος απέναντι στο παράδειγμα ζωής που χάραξαν εκείνοι.
Έτσι πρέπει. Έτσι αρμόζει. Έτσι επιτάσσει το χρέος. Η ιστορία κύκλους κάνει και επαναλαμβάνεται. Στις Θερμοπύλες του κάθε καιρού είναι απαραίτητο να επαγρυπνούμε.
Μπροστά σε αυτή τη μνήμην όλοι οι απλοί και ταπεινοί σιωπούνε. Μιλούν οι πολιτικοί. Οι υπαίτιοι και οι υπεύθυνοι όλων των σφαγών! Λυπούνται! Σε όλες τις σφαγές, σε όλες τις συμφορές εκφράζουν την λύπη τους οι αίτιοι!
Δεν ελευθερωθήκαν οι Έλληνες για να τους κυβερνάνε οι κοτζαμπάσηδες κι οι προστάτες νταβατζήδες! Δεν πολέμησαν στην Πίνδο και στο Ρουπελ για να ξαναζήσει το φασισμό και το ναζισμό. Δεν ελευθερώθηκαν για να γίνουν σκλάβοι τώρα των οικονομικών συμφερόντων.
Πως γέμισε ο τόπος εφιάλτες, Γούσηδες, Νενέκους, δωσίλογους! Πώς θέριεψε αυτός ο κακός ο σπόρος!
Τώρα να βροντήξουν όλα τα κανόνια της Ελλάδας. Μα όχι βόμβες! Δυο λέξεις που θα σκεπάσουν όλη τη χώρα. ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΣΕΒΑΣΜΟΣ! Κι αυτές οι λέξεις από έναν Ρήγα, να γίνουν τριακόσιοι του Λεωνίδα, χιλιάδες στα καραούλια και στην Πίνδο, δέκα εκατομμύρια Έλληνες να γίνουν η μεγάλη μάνα !
Στης ιστορίας το διάσελο, όρθιος ο γιος πολέμαγε – κι η μάνα κράταε το βουνό, ΟΡΘΙΟΣ να στέκει ο γιος της.
Όλοι μαζί να κρατήσουν όρθιο το βουνό Ελλάδα για μείνει όρθιος ο Έλληνας και να μην αναγκαστεί να σκύψει πάλι!
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – Αυτό ζητάει ο Έλληνας εξουσία! Μα εσύ δεν έχεις!
Σεβασμό στον άνθρωπο – Αυτό ζητάει μεγαλόσχημοι! Μα εσείς δεν έχετε!
Η Σημαία δακρύζει μπροστά στη γυναίκα που όπως γράφει ο Μακρυγιάννης, όλοι οι άντρες πέσανε στο ντουφέκι κι αυτοί με τα ορφανά γύρω, όπου ζητούσε δουλειά ζητούσαν πρώτα κάμουν τον κέφι τους!
Δακρύζει στην γυναίκα της Πίνδου που έχασε άντρες και παιδιά.
Μάνα για το πως έζησες, δεν διάβασα στα έπη – κι αν νηστική απόθανες να γράφεται δεν πρέπει.
Γονατίζει στον περήφανο γέροντα που κάθεται προσοχή μπροστά της ,πάνω στα δύο ξύλινα πόδια του. Ναι σε αυτούς δακρύζει και υποκλίνεται ακόμα κι η σημαία.
Τολμάτε όλοι οι μεγαλόσχημοι και στήνεστε μπροστά της!
Σας φτύνει! Δεν το νιώθετε; Δεν το εισπράττετε!